هنگامی که پدرم از استقرار خود در افغانستان بازگشت ، در میان وسایل او ، یک گربه پر از گربه کوچک بود. دوخت آن ناقص بود ، چشمان مهره آن بی حد و حصر بود. در آن زمان ، من خیلی جوان بودم تا بفهمم چرا او رفته است. من استراتژی نظامی ، بی ثباتی منطقه ای یا خطوط تقصیر ایدئولوژیک را که سربازانی مانند پدرم را در سراسر اقیانوس ها می فرستد ، نفهمیدم. من فقط می دانستم که او تولد من را از دست داده است. من می دانستم که تماس های اسکایپ هر بار که سعی می کرد صحبت کند ، عقب مانده است. و من به نوعی می دانستم که از آن مکان سخت جنگ ، او خانه ای نرم آورده بود.
این گربه پر شده کوچک به یک استعاره بعید برای تضادها در قلب جنگ تبدیل شده است – روش خشونت و لطافت ، سختی و امید ، نابودی و محافظت در کنار هم ، هرچند ناراحت کننده است.
بزرگ شدن در یک خانواده نظامی در اوایل درس های خاصی را القا می کند ، مهمترین آنها در میان آنها جنگ ضروری است زیرا ما انسان هستیم. جنگ یک فاجعه است زیرا نتایج نیز انسانی هستند. بعضی اوقات ، پدرم به خانه می آمد به این معنی بود که شخص دیگری چنین نکرد. این واقعیت جنگ را محکوم نمی کند ، و همچنین نارضایتی را توجیه نمی کند … اما ارزش به خاطر سپردن دارد.
با تماشای تنش های شدید بین اسرائیل و ایران تهدید به فوران درگیری گسترده تر ، خودم را پیدا کردم که به آن حافظه باز می گردم.
اوضاع در حال آشکار شدن اختلاف یا محصول سوء تفاهم نیست. این برخورد اجتناب ناپذیر یک کشور دموکراتیک است که برای زنده ماندن مصمم است و رژیم آشکارا متعهد به نابودی آن است. بودجه ایران از شبه نظامیان پروکسی ، جاه طلبی های هسته ای و ایدئولوژی کلامی اطمینان می دهد که این درگیری نظری نیست بلکه وجودی است.
نادیده گرفتن تهدیدهای ناشی از ایران محدود نیست – این یک سوءاستفاده از مسئولیت است. صلح وضعیت طبیعی جهان نیست. این با احساسات یا تفکر آرزو نگه نمی دارد. این امر ، هرچند ناقص ، از طریق هوشیاری ، بازدارندگی و در بعضی مواقع ، اقدامات تعیین کننده ایمن است.
وسوسه ای برای ضدعفونی کردن این واقعیت ها با انتزاع در مورد “افزایش تخریب” یا “درک متقابل” وجود دارد ، گویی صلح صرفاً عدم تعامل نظامی است. ارتش ده ها سال است که از نزدیک به خاورمیانه مشغول بوده است – وقایع خاص ممکن است عناوین ایجاد کند اما به سختی رمان است.
در کودکی ، من نتوانستم پیچیدگی های ژئوپلیتیکی را که پدرم را مستقر کرده اند درک کنم. من حتی سعی نمی کنم در حالی که از بحث قوی لذت می برد ، جنگ نمی تواند سیاسی باشد. نشان می دهد پدرم در برخی از طرح های بزرگ دولت بوش پیاده است. هیچ کس نتوانست مرا متقاعد کند که او زندگی من را به خاطر چیزی که محکوم به شکست است از دست داده است – حتی اگر چنین باشد.
من ممکن است در دیپلماسی خاورمیانه تخصص نداشته باشم ، اما خوشبختانه نیازی به این کار ندارم تا بدانم که هر سرباز و غیرنظامی به تصویر خدا ساخته شده است. به راحتی می توان در سر و صدا پیچید و از آن چشم پوشی کرد. از نظر من ، سربازان نمادهای انتزاعی از سیاست نیستند ، آنها پدران ، مادران ، برادران ، خواهران ، پسران و دختران جامعه من هستند. ترس از از دست دادن مین – یا تماشای دوستان خود را از دست می دهد – باعث افزایش سطح گرانش به این مکالمات می شود که اغلب از تحلیل سیاسی غایب است.
“اگر پدرم به خانه نرود؟” نمی دانم چه تعداد از کودکان اسرائیلی و ایرانی در حال حاضر همان سؤال را می پرسند.
با سبک زندگی نظامی ، انعطاف پذیری ، سازگاری و درک عمیق تر از پیچیدگی های جهان به وجود می آید. اما این یک حقیقت ترسناک نیز به وجود می آورد: واقعیت متناقض که دلایلی که ما گاهی اوقات به جنگ نیاز داریم – فیدوم ، محافظت ، صلح – دلایلی است که عواقب آن ما را آزار می دهد.
من می خواهم واضح باشم – تجزیه و تحلیل استراتژیک برای یک ارتش مؤثر ضروری است. من به عنوان یک نفرت نظامی ، من فکر می کردم که فکر می کنم جایگزین تفکر انتقادی با احساسات شود … و احتمالاً من این مقاله را از پدرم نیز پنهان می کنم. اما هنگامی که اوضاع سیاسی فوران می کند ، تأثیرگذار رسانه های اجتماعی در مورد تهیه پیش نویس شوخی می کنند و خبرنگاران به متخصصان نظامی خود اعلام می شوند ، امیدوارم که فراموش نکنیم که در پشت هر درگیری افراد واقعی هستند-خانواده های واقعی ، غم و اندوه واقعی ، روحهای گمشده واقعی نیاز به خبرهای خوب دارند-هر دو طرف.
این یک ادعای صلح نیست ، هرچند که ارزش جنگیدن را دارد. این اخراج از تفکر استراتژیک نیست. این فقط یادآوری است که در حالی که ما سیاست ها را جدا می کنیم ، پدر یا مادر کسی آن را برای تولد خود به خانه نمی برد. برادر یا خواهر شخصی لحظات بزرگ زندگی را از دست می دهند. پسر یا دختر کسی قبل از اینکه واقعاً زندگی کنند ، خواهند مرد. جنگ ، در تمام وحشت و ضرورت خود ، در انتزاعی مبارزه نمی شود بلکه توسط افرادی که ما آنها را دوست داریم ، و برای آن.
بنابراین ، چه عناوین پیشگویی یک زمان برای جنگ و چه زمانی برای صلح ، من هنوز هم آن گربه پر شده کوچک را از افغانستان نگه می دارم. شاید به این دلیل که به من یادآوری می کند که در زیر آوار سیاست خانواده های واقعی هستند. شاید به این دلیل که من معتقدم که بعضی اوقات چیزهای زیبا در رحم ماشین جنگ با هم گره می شوند. یا برای وام گرفتن از یک نویسنده مورد علاقه ، “شاید به این دلیل که می ترسم ، و او به من شجاعت می دهد.”(1)
(1) تالکین ، JRR هابیت ، یا ، آنجا و دوباره. جورج آلن و اونوین ، 1937.
