چهار ماه پیش ، اسرائیل به مدت 12 روز ایران را بمباران کرد ، در یک مبارزات انتخاباتی که فینال بزرگ وی نابودی آشکار سه تأسیسات هسته ای ایران در اعتصابات ایالات متحده بود. هفته گذشته ، انگلستان ، فرانسه و آلمان تصمیم گرفتند که بمباران کافی نیست. آنها تحریم های فلج کننده “Snapback” سازمان ملل متحد را برانگیختند ، همانطور که هاوکس آمریکایی سالها خواستار آن بود. مقامات ایرانی سعی در جلوگیری از این تحریم ها داشتند. هنگامی که تحریم ها به هر حال پیش آمد ، این مقامات با گفتن اینکه ایران قبلاً از تحریم ها جان سالم به در برد ، تأثیر خود را به حداقل رساندند. اما اینها انواع جدیدی از درد را به همراه دارند. ژاپن دارد پیش از این ده ها دارایی ایرانی را به حالت تعلیق درآورد. حتی ترکیه ، که به طور سنتی یک شریک اقتصادی نزدیک است ، رعایت می کند. ریال ایران به پایین تاریخی فرو رفته است.
پانچ ترکیبی از بربند و ویرانی اقتصادی باعث ناامیدی ایران می شود. اگرچه هنوز گزینه هایی دارد ، اما همه آنها بد هستند.
استراتژی هسته ای قبلی ایران غنی سازی آهسته و پایدار اورانیوم بود که با مذاکرات مبهم و طولانی با ایالات متحده جفت شد. این توافق هسته ای با دولت اوباما در سال 2015 به توافق رسید ، سپس شاهد خروج دولت ترامپ در سال 2018 بود. استراتژی مذاکره ایران را شکست خورده و آن را بدون بمب ، تحقیر شده در نبرد و مواجهه با بی نهایت ترک کرد.
ایران می تواند جاه طلبی های هسته ای خود را تسلیم کند. این گزینه لیبی را پس از انصراف از برنامه هسته ای خود در سال 2003 به عنوان گزینه لیبی بنامید. محدودیت های جذابیت گزینه لیبی آشکار است که فرد سرنوشت قذافی را که قرار بود از آن خارج شود ، با یک قطعه فولاد در قسمت عقب قرار گرفت و در سر قرار گرفت.
جذاب تر آرامش نسبی کره شمالی است که بازدارنده هسته ای و متعارف آن هیچ نشانه ای از ضعف را نشان نمی دهد. اظهار می کند که هسته ای تمایل به زنده ماندن دارند. با این حال ، برای یک گزینه کره شمالی برای کار ، ایران در واقع مجبور به گرفتن بمب است. دانشمندان هسته ای آن علیرغم شواهد کافی مبنی بر اینکه اسرائیل و ایالات متحده می توانند آنها را پیدا کنند و آنها را بکشند ، باید گزارش دهند. موتور سیکلت سوار بر موتور سیکلتبا هواپیمای بدون سرنشین، بمب افکن ها ، و روش ها خیلی عجیب و غریب که حتی سالها بعد ، ماهیت حمله به خوبی درک نشده است. اگر این دانشمندان غیرقابل تحمل موفق شوند ، نتیجه ایران انزوا و فقر خواهد بود (پیونگ یانگ ساکت است ، اما هنوز پیونگ یانگ است) ، و نگه داشتن دائمی از هرگونه هویج که ممکن است یک بار امیدوار باشد از طریق مذاکره به دست آورد. تنها چیزی که بدتر از نداشتن بمب است ممکن است داشتن یک مورد باشد.
گزینه دیگر این است که از هسته ای کوتاه شوید – به بالستیک بروید. یکی از خطرات جنگ 12 روزه ، برای ایران و اسرائیل به طور یکسان ، چیزی بود که تهدید می کرد در مورد توانایی های نظامی مربوطه آنها را فاش خواهد کرد. روزهای اول درگیری نشان داد که ایران برهنه و بی دفاع در برابر حملات هوایی و خدمات اطلاعاتی اسرائیل بود. سلاح های وارداتی و مبارزان پیری ایران بی ربط بودند. در حقیقت ، تنها یک عنصر استراتژی دفاعی ایران کار کرد.
در طول جنگ ، ایران حدود 500 موشک بالستیک را شلیک کرد. این تعداد به حساب می آید که بخش قابل توجهی از کل انبار آن است: 12 روز جنگ به طور کامل زرادخانه خود را کاهش نداد ، اما ممکن است چند ده روز دیگر داشته باشد. یورش آن علیه اسرائیل به اندازه کافی خوب کار کرد ، زیرا بسیاری از فیلم های آتش بازی ترسناک در نمایش تل آویو. دفاعی اسرائیل تعداد قابل توجهی از موشک ها را رهگیری کرد. اما به اندازه کافی از بین رفت تا نشان دهد که ایران می تواند این دفاع ها را تحت الشعاع قرار دهد و با حجم محض اهداف انتخاب خود را نابود می کند.
سلاح های منبع خارجی ایران شکست خورد ، اما صنعت اسلحه خود (یکی از معدود مؤسسات کاربردی که از رژیم شاه به ارث نبرد) هواپیماهای بدون سرنشین و موشک هایی تولید کرده است که آن را از سقوط نجات داده است. Khorramshahr 4 آن دارای بار 1500 کیلوگرم است که در طی 12 دقیقه شلیک می کند و می تواند به دامنه 2000 کیلومتر برسد. هواپیماهای بدون سرنشین ایران احتمالاً قابل توجه ترین صادرات صنعتی آن است و به دلیل حمله به اوکراین از روسیه به طور منظم مورد استفاده قرار می گیرد. تهران اکنون یک کارخانه هواپیمای بدون سرنشین را از تاجیکستان اداره می کند و از آن برای تهیه روسیه استفاده می کند.
با این وجود ، هواپیماهای بدون سرنشین و موشک های ایران هرگز با کسانی که توسط مخالفان اصلی آن برگزار می شود مطابقت نخواهد داشت. حداکثر ، ایران می تواند امیدوار باشد که هنگام حمله ، آمریکا یا اسرائیل را زخمی کند. اما سلاح های خود هرگز نمی تواند در جنگ پیروز شود.
این بدان معناست که ایران ممکن است احساس کند که از بیرون کمک کند. شعار رسمی وزارت امور خارجه ایران “نه غربی و نه شرقی” است – بازتاب هدف انقلابی قدیمی ارائه جایگزینی برای واشنگتن و مسکو. اما در سالهای اخیر ، ایران قاطعانه به روسیه و چین روی آورد و رویای یک ائتلاف بزرگ ضد غربی اوراسیا را داشت. حتی ناسیونالیست های کم مصرف فکر می کنند که ایران باید از تلاش برای جلب غرب دست بکشد و در عوض با کشورهای عربی ، برزیل یا هند ارتباط برقرار کند. رئیس جمهور مسعود پشکیان در پاسخ به عکس فوری اروپا گفت که ایران اکنون بریکس و سازمان همکاری شانگهای را در اولویت قرار خواهد داد.
این رویکرد ناامید است. پکن و مسکو با ایران کمتر مانند یک متحد رفتار می کنند و بیشتر شبیه یک تاریخ ارزان هستند. نه روسیه و نه چین برای ایران قابل اعتماد نبودند. آنها با اسلام گرایی آن خصمانه هستند (آنها آن را در مرزهای خود خرد می کنند) ، و حتی اگر ایران کاملاً عملی شود ، چه چین و روسیه اولویت های بالاتری از دوستی با ایران دارند. روسیه حداقل به اندازه کسانی که با ایران هستند ، روابط خود را با اسرائیل ارزیابی می کند. چین تجارت بیشتری با همسایگان عرب ایران نسبت به ایران انجام می دهد و دارد بیشتر سرمایه گذاری در اسرائیلبشر روسیه با خوشحالی هواپیماهای بدون سرنشین را از ایران در جنگ اوکراین پذیرفت اما در طول جنگ 12 روزه هیچ کاری برای ایران انجام نداد. ایران برای خرید نفت صادر شده خود به چین متکی است. نه روسیه و نه چین بهترین سخت افزار نظامی خود را به ایران فروخته اند. اگر آنها این کار را کردند ، جنگ بعدی با اسرائیل یک جایزه اطلاعاتی برای ایالات متحده خواهد بود ، که می تواند دقیقاً ببیند آخرین نسل سلاح های چینی چه کاری می تواند انجام دهد.
در مورد برزیل و هند: Snapback به این معنی است که کشورهای بیشتری مجبور به انتخاب بین دوستی با ایران و دوستی با دیگران هستند. ایران یک انتخاب عجیب و مازوخیستی خواهد بود. حتی متحدین نزدیک ایرانی مانند عراق مجبورند تحریم ها را به نوعی رعایت کنند. هنگامی که هند سعی کرد یک بندر را در جنوب شرقی ایران بسازد تا در یک بندر ساخته شده چینی در پاکستان رقیب شود ، با محدودیت های بسیاری روبرو شد که به طور مؤثر مجبور به تسلیم و ترک شد.
عدم وجود راه حل های نظامی ، ایران ممکن است تصمیم بگیرد که به دنبال مصالحه تاریخی باشد. این امر تأیید می کند که جنگ صلیبی ضد غربی خود را از دست داده است ، “مرگ به آمریکا” و “مرگ بر اسرائیل” را متوقف کرده است ، و بی پروا به سمت تبدیل شدن به یک کشور عادی و کسل کننده ، اندونزی بیشتر از کره شمالی می شود. بخش اعظم نخبگان حاکم ایران برای این مسیر امیدوار هستند. پذیرش پایان پروژه انقلابی اسلامی برای این گروه آسان خواهد بود – مدت هاست که در مورد آن بدبینانه بوده اند – اما آنها در جستجوی راهی برای انجام هستند تا به آنها اجازه دهد پس از آن در قدرت بمانند.
به زودی قبل از مرگ وی در سال 2017 ، آیت الله رافسانجانی ، چهره بنیادی انقلاب ، پیشنهادی آلمان غربی پس از جنگ و ژاپن به عنوان مدل برای ایران. این کشورها شکست خود را در جنگ پذیرفتند و موشک های خود را رها کردند تا به جای آن فرصتی برای توسعه اقتصادی بدست آورند. رفسنجانی قبل از مرگ یک مرگ مرموز ، مبارزات داخلی را به رهبر عالی آیت الله خمنی از دست داد. اما خویشاوند ایدئولوژیک وی ، مانند رئیس جمهور پیشین حسن روحانی ، در انتظار بال ها است و امیدوار است که وقتی khamenei 86 ساله سرانجام درگذشت ، راه خود را بدست آورد. چالش پیش روی این اصلاح طلبان ، به اندازه کافی نخبگان اقتصادی و نظامی با آنها همراه است و آنها را متقاعد می کند که تسلیم ایدئولوژیک بهترین فرصت آنها برای جلوگیری از جنگ همه جانبه و حفظ ثروت و وضعیت آنها خواهد بود.
سه مورد اول این گزینه ها-هسته ای ، به بالستیک ، نزدیک تر به چین و روسیه-این فضیلت را به حداقل می رساند ، حداقل ، طولانی شدن قانون داخلی پوریتانی جمهوری اسلامی ، و خواستار عدم پذیرش شکست است. (موضع رسمی ایران باقی مانده است که جنگ را از دست ندهد ، و اسرائیل این مبارزه را رها کرد زیرا ایران آن را مجبور کرد.) آخرین گزینه فضیلت ، برای همه افراد دیگر ، تغییر شخصیت اساسی ایران ، و ایجاد صلح و حتی سعادت است. به عبارت دیگر: هر اتفاقی می تواند رخ دهد.
