فیلمنامه نویس هالیوود ویلیام گلدمن یک بار گفت، “هیچ کس چیزی نمی داند.” منظور او این بود که هیچ قانون موثقی در مورد چگونگی ساخت یک فیلم موفق وجود ندارد زیرا مخاطبان ناخوشایند بودند و صنعت فیلم غیرقابل پیش بینی بود – اما بینش وی از آنچه او می دانست ، واقعی تر بود. اگر هیچ کس از ساخت فیلم های ضربه ای چیزی نمی داند ، ما حتی در مورد مبهم های سیاست بشر ، به ویژه سیاست بین المللی ، حتی کمتر می دانیم.
من می خواهم در مورد اسرائیل و فلسطینی ها استدلال کنم. نکته اصلی این است که هیچ کس چیزی را نمی داند – این که شما ، خواننده عزیز ، کمتر از آنچه فکر می کنید می دانید می دانید – زیرا اعتماد به اطلاعاتی در مورد جنگ در غزه و به دلیل قدرت روایت ها در شکل دادن به نحوه فکر کردن در مورد آن تقریباً غیرممکن است. اما برای رسیدن به آنجا ، برای صحبت در مورد ماهیت دانش ، باید یک مسیر دوری از آن استفاده کنم.
من و شما واقعاً این کار را نمی کنیم دانستن اصلاً بیشتر از همه چیز – در مورد فیلم ، جنگ یا چرخه زندگی بیولوژیکی مگس های میوه نیست. به عنوان مثال ، من واقعاً نمی دانم که مریخ وجود دارد. من هرگز در آنجا نبوده ام ، هرگز آن را ندیده ام ، هرگز آن را لمس نکرده ام. من اعتقاد داشتن این در آنجا است زیرا دانشمندان به من چنین می گویند ، و من دلیلی ندارم که داستانی را که در مورد یک بدن سیاره ای در این نزدیکی می گویند ، باور کنم. به نظر می رسد با تمام موارد دیگری که در مورد فیزیک و نجوم می گویند سازگار است. اگر من با وجود مریخ مسئله ای را مطرح کردم ، واقعاً می خواهم کل تأسیسات نجومی را در دست بگیرم و ادعا کنم که به هر دلیلی ، من در مورد تلسکوپ ها ، گرانش و چراغ های درخشان در آسمان بهتر می دانم. این فقط به نظر می رسد در چهره آن غیرممکن است. من به مریخ اعتقاد دارم زیرا به داستان گسترده تر نجوم و فیزیک اعتماد دارم.
به همین ترتیب ، معدودی از ما در واقع چیزهای زیادی درباره اسرائیل یا غزه یا کرانه باختری می دانیم. شاید برخی از شما بازدید کرده اید. (من هنوز هم ندارم.) من مقدار خوبی در مورد منطقه خوانده ام – بیش از یک شهروند متوسط ، کمتر از یک دانشمند متخصص – اما حتی در آن زمان ، من به اقتدار نویسندگان اعتماد دارم. من روزنامه ها و مجلات را می خوانم ، اما آنها اغلب با یکدیگر مغایرت دارند. بنابراین به کدام کتاب و روزنامه ها اعتقاد داریم؟
ما اعتقاد داریم آنهایی که به نظر می رسد با داستانهای وسیع تری که قبلاً به آنها اعتماد داریم ، سازگار است ، آنهایی که با قضاوتهای از پیش تصور شده ما سازگار هستند. درست مثل من به مریخ اعتقاد دارم زیرا من به زمینه های وسیع تر نجوم و فیزیک اعتماد دارم ، ما اعتقادات خود را در مورد اسرائیلی ها و فلسطینی ها بسته به داستانهای گسترده تر عدالت ، تاریخ و سیاست که قبلاً به آنها اعتقاد داریم ، شکل می دهیم. یا شاید شما داستانی راجع به نفع خدا برای افراد منتخب خود اعتقاد داشته باشید ، در این صورت شما مستعد ابتلا به طرفدار اسرائیل هستید.
نگران نباشید ، من اینجا کامل نمی روم. من به حقیقت عینی اعتقاد دارم ، و فکر می کنم با اطمینان می توانیم چیزهای واقعی را بدانیم. من به آنجا خواهم رسید حرف من تا کنون این است که ، بیشتر اوقات ، دانش ما بر این است که مقامات را برای اعتماد به آنها انتخاب کرده ایم و چه داستانهایی را می گویند. بنابراین باید بپرسیم: آن روایت های بزرگتر از کجا آمده اند ، آنها چه هستند و آیا آنها خوب هستند؟
این روایات از بخش های تولید کننده دانش و معنادار جامعه ناشی می شود: روزنامه نگاران و دانشگاه ها ، کلیساها و احزاب سیاسی ، خیابان مدیسون و هالیوود. همه آنها ، به طرق مختلف ، در یک بازار داستانها رقابت می کنند ، هر کدام ادعای متفاوتی در مورد اینکه چرا داستان آنها قابل اطمینان ترین است. به من بگویید که به کدام داستان نویس ها گوش می دهید ، و من به شما می گویم که چگونه رای می دهید و درباره اسرائیل و فلسطینی ها چه فکر می کنید.
روایت های چپ در مورد اسرائیل.
چپ ها از دهه 1960 به طور مداوم چند داستان را بیان کرده اند. مسلماً ، مهمترین داستان در بین آنها این است که قدرت به نقد نیاز دارد: به افراد قدرتمند نباید اعتماد کرد ، آنها معمولاً فاسد یا سوءاستفاده می شوند در حالی که بی قدرت قربانیان نجیب هستند که به کمک ما احتیاج دارند. (البته ، این هرگز وقتی که چپ در قدرت است صادق نیست.)
این فلسفه بسیاری از روایت های در حال تغییر چپ درباره اسرائیل را توضیح می دهد. با بیرون آمدن از جنگ جهانی دوم و هولوکاست ، یهودیان ناتوان ، محاصره شده ، قربانیان بودند تعالیبشر همدردی چپگرایی زیادی برای صهیونیسم وجود داشت (این صدمه ای به این نداشت که بسیاری از صهیونیست های اولیه نیز سوسیالیست بودند). همدردی چپ پس از جنگ برای اسرائیل به مدت دو دهه ، تمام راه به جنگ شش روزه سال 1967 ادامه یافت ، زیرا اسرائیل به عنوان یک آزمایش ناخوشایند در یک محله خصمانه که توسط همسایگان قدرتمندتر احاطه شده بود ، دیده می شد.
این دیدگاه یک شبه پس از آنکه اسرائیل به تنهایی مصر ، اردن و سوریه را شکست داد ، تغییر کرد و آن را آسان کرد-و سپس کرانه باختری و غزه را اشغال کرد. از سال 1967 ، چپ به منطقه نگاه می کند و یک فرمول ساده را اعمال می کند: اسرائیل قدرتمند است ، فلسطینی ها نیستند. اسرائیل شرور است ، فلسطینی ها قربانی هستند. اسرائیل Overlord شیطانی است ، فلسطینی ها مقاومت قهرمانانه هستند.
این کافی بود تا هر چپگرا با فلسطینی ها دلسوز تر از اسرائیل باشد. اما داستان چپ در مورد اسرائیل با روایت قدرت خام/بی قدرت متوقف نمی شود. دو لایه دیگر وجود دارد.
چپ همچنین تمایل دارد اسرائیل را به عنوان فصل دیگری در داستان طولانی امپریالیسم مشاهده کند. اسرائیل یک کشور “استعمار استعمار” است که به دلیل جابجایی مردم بومی (فلسطینی ها) مقصر است ، درست همانطور که اروپایی های سفید پوست بومی آمریکایی ها را آواره کردند و درست همانطور که مردم انگلیس مردم بومی استرالیا را آواره کردند. اسرائیل امپریالیستی است ، فلسطینی ها بومی هستند – و شورشیان بومی همیشه بچه های خوب در آن داستان هستند.
به همین ترتیب ، اسرائیل “سفید” است و فلسطینی ها “غیر سفید” هستند و یا با “جنوب جهانی” یا “مردم رنگ” همراه هستند. در این داستان ، درگیری به راحتی بر روی پویایی نژادی سفید/سیاه آمریکا قرار می گیرد. برخی از نویسندگان دارند مقایسه را انجام داد صریح این ادعا است که افراد غیر سفید پوست به دلیل عدم سفید بودن ، منحصر به فرد هستند و همه افراد غیر سفید پوست در همه جا باید در همبستگی با یکدیگر بایستند.
“در قاب قدرت/بی قدرت ، هرکسی که موفق شود از خود دفاع کند – و به همین دلیل قدرت به دست می آورد – به طور عامیانه آدم بدی می شود ، در حالی که بازنده پسر خوب جدید است. اما اگر بهشت منع شود ، قهرمانان غم انگیز تازه کاشت موفق می شوند ، آیا آنها اکنون آدم بد هستند؟”
بنابراین نکته اینجاست: اگر قبلاً اعتقاد دارید که اسرائیل یک قومیت قدرتمند ، امپریالیستی و سفیدپوست است که وجود آن یک تجاوز ذاتی در برابر افراد بی قدرت ، بومی و غیر سفید پوست است ، شما قبلاً می دانید که جنگ اسرائیل-هماس در مورد چیست ، بدون آنکه هرگز مجبور به خواندن حقایق در مورد آن باشید. وقتی اتفاقی مانند انفجار در بیمارستان عرب عرب در شهر غزه در 17 اکتبر 2023 رخ می دهد ، شما تقریباً از نظر شناختی ناتوان هستید که حتی از این احتمال نیز در نظر بگیرید نبودن نبود ، امپراتوری شیطانی اسرائیل مسئول صدها نفر از مرگ های فلسطینی است. شما در حال حاضر “می دانید” چه کسی را مقصر می دانید ، حتی اگر به نظر می رسد ، شما اشتباه کردیدبشر
برای عادلانه بودن ، در بعضی از گوشه های سمت راست نیز همین مسئله صادق است. برخی از مسیحیان هنوز داستانی راجع به اسرائیل که از عهد عتیق گرفته شده است ، می گویند. بازپرداخت اسرائیل در سال 1947 یک معجزه الهی و تحقق پیشگویی کتاب مقدس ، اثبات وفاداری خداوند به مردم منتخب او است. خدا قول داد كه كسانی را كه برکت ابراهیم را برکت می دهند ، بركت كنند و كسانی را كه ابراهیم را نفرین می كنند ، نفرین كنند. در این خواندن ، اسرائیل به طور تعریف مرد خوب است. هرکسی که با اسرائیل مخالفت کند ، شایستگی نفرین خدا را دارد. باز هم ، شما در حال حاضر همه چیزهایی را که باید بدانید ، فوراً ، بدون یادگیری چیز جدیدی می دانید.
یک قاب بندی ساده و خام.
تقریباً آسان است که در روایت های چپ سوراخ کنید. قاب بندی قدرت/بی قدرت ساده و خام است. همه افراد قدرتمند شر نیستند ، همه افراد بی قدرت بی گناه نیستند. قدرت برای حفظ نظم و اجرای عدالت ضروری است. بی قدرت ، انسان بودن ، به همان اندازه قادر به شرارت و شر است – به عنوان مثال ، با ارتکاب تروریسم و گروگان گرفتن. قدرت باعث شرارت شخص نمی شود. این به سادگی اثرات انتخاب شخص را بزرگ می کند. این انتخاب ها اغلب شر هستند ، زیرا انسان ها گناهکار هستند ، اما در بعضی مواقع لازم و عادلانه هستند ، زیرا انسان نیز قادر به عقل و خوبی ها هستند.
این حیرت انگیز است که چپ پیروزی اسرائیل را در سال 1967 در برابر آن حفظ می کند ، گویی اسرائیل به نوعی برای پیروزی در یک جنگ قابل سرزنش است. شاید باید بپرسیم که آیا جنگ توجیه شده است؟ من خوشحالم که دیدگاه خودم را به اشتراک می گذارم (جنگ ، بله ؛ شغل پس از جنگ ، کمتر). این پرونده پارادایم برای یک جنگ توجیه شده از پیشگیری است ، با توجه به اینکه مصر یک بندر اسرائیلی را محاصره کرد و به صراحت مذاکرات و صلح را نادیده گرفت. اما نکته این است که ما واقعاً باید این سؤال را بپرسیم ، نه اینکه فرضیاتی را بر اساس یک استدلال خام و ساده گرایانه مطرح کنیم که بر اساس آن طرف قدرت بیشتری دارد.
در قاب قدرت/بی قدرت ، هرکسی که موفق شود از خود دفاع کند – و به همین دلیل قدرت کسب می کند – به طور خودکار آدم بدی می شود ، در حالی که بازنده پسر خوبی است. اما اگر ، بهشت منع شود ، قهرمانان غم انگیز تازه شیطانی که روزی موفق می شوند ، آیا آنها اکنون آدم بد هستند؟ شما مشکل را می بینید این یک چرخه بی پایان از خوب و بد است بدون هیچ گونه اشاره ای به آنچه کسی برای آن می جنگد یا علیه آن. این یک روش اخلاقی دلخواه برای انتخاب یک طرف است.
قاب بندی امپریالیستی/بومی پیچیده تر است ، اما هنوز هم اشتباه است. صهیونیسم همان چیزی نیست که امپریالیسم و اسرائیل است نه یک کشور مستقل استعماری– اما حتی اگر فرضیه را اعطا کنیم ، این به طور خودکار قهرمانان فلسطینی را نمی کند. از نظر تئوری ، هر دو طرف ممکن است به طرق مختلف شرور باشند. چپ ها برای شورشیان و جنبش های ملی “آزادی” عجیب و غریب عجیب و غریب دارند ، به این نام که آنها یک قرن را صرف چشم پوشی یا بهانه ای از جنایات جنگی ، تروریسم و پاکسازی قومی انجام داده اند تا زمانی که آنها به نام رهایی ، خودمختاری یا انقلاب طبقاتی انجام شوند. فقط تاریخ جبهه آزادی ملی الجزایر را در طول جنگ خود علیه فرانسه در دهه های 1950 و 1960 جستجو کنید. یا مبارزان مائو مائو در کنیا ، یا FARC کلمبیا یا ویتکونگ. مثالها فراوان است.
و اسرائیل سفید یا اروپایی نیست. تعداد مساوی از شهروندان اسرائیلی فرزندان مهاجران از آفریقا و آسیا مانند اروپا هستند. این یک کشور چند قومی است (از جمله 20 درصد عرب). و برای روشن شدن ، اگر جمعیت در درجه اول اروپایی باشند ، جرم نخواهد بود. شناسایی بچه های خوب و افراد بد توسط اجدادشان یا رنگ پوست آنها ، آخرین باری است که فرهنگ لغت ، نژادپرست را خواندم. اگر سیاست شما شامل اندازه گیری سایه های تن پوست است تا بفهمد چه کسی ریشه دارد ، شما در سیاست بد هستید. سیاست پیچیده تر از یک دوگانگی گسترده سفید/غیر سفید است.
این گوشت گاو من با این روایات است. این داستان ها اصرار دارند که ساده سازی ، تبدیل وقایع سیاسی پیچیده به بازی های اخلاقی با قهرمانان و شرورها با برچسب های بزرگ. این امر باعث می شود دانستن اینکه قبیله برای چه چیزی ریشه می کند ، بسیار ساده تر می شود ، مانند غربی های قدیمی که بچه های خوب کلاه های کابوی سفید را می پوشند و افراد بد سیاه می پوشند.
این بخشی از “macGuffinization سیاست” یا “شگفتی واقعیت” است. ما انتظار داریم که واقعیت با قوس های داستان داستان مطابقت داشته باشد. یک شخصیت اصلی (فلسطینی ها) وجود دارد ، یک هدف (دولت و آزادی) ، یک شرور (اسرائیل) ، لحظه ای از درگیری و افزایش تنش (جنگ!) وجود دارد و فیلمنامه خود را می نویسد. فیلمنامه را تلنگر کنید تا اسرائیل را به عنوان قهرمان تبدیل کند و هنوز هم یک واقعیت ساده و شگفت انگیز است.
به همین دلیل می گویم که ما واقعاً نمی دانیم در مورد چه چیزی صحبت می کنیم. وقتی اخبار را از طریق این داستان ها فیلتر می کنیم – و تقریباً غیرممکن نیست – ما واقعیت ها را به نفع روایت فیلتر می کنیم. ما وقتی نمی توانیم از روایت خارج شویم و ببینیم که واقعیت ها واقعاً چه می گویند ، خودمان را گول می زنیم.
حتی ویلیام گلدمن ، فیلمنامه نویس که اصرار بر جهل جهانی ما داشت ، نتوانست از قرعه کشی غیر قابل مقاومت فرار کند. او فیلمنامه را برای وسترن برنده اسکار نوشت بوچ کاسیدی و بچه ساندنسبشر در اکثر احترام ، گلدمن با تجلیل از شخصیت های ضد قهرمان خود ، پس از اینکه یک سرقت قطار اشتباه انجام شد ، از راهپیمایی های معمولی غربی با تجلیل از شخصیت های ضد قهرمان خود خارج شد. اما او یک تروپ را نگه داشت: بوچ و کودک با شجاعت کلاه های سیاه خود را پوشیدند ، در حالی که حقوق صاحبان آن سفید می پوشیدند. هیچ کس چیزی را نمی داند ، اما ما به طور غریزی از داستان ها استفاده می کنیم تا آن را ساده تر کنیم ، خواه درست باشند یا نه.
