چگونه ما این روز در سال 2021 به طولانی ترین جنگ خود در افغانستان پایان داد

توسط کارمندان وب سایت تلویزیون مطبوعات

در این روز چهار سال پیش ، آخرین سرباز آمریکایی در یک عکس شبانه دیدنی به وضوح ظاهر شد ، زیرا او اقدامات آهسته و اندازه گیری را برای سوار شدن به هواپیمای نظامی ایالات متحده انجام داد و پرده ها را در 20 سال ماجراجویی فاجعه بار در افغانستان ترسیم کرد.

این تصویر با رنگ سبز به عنوان بازگشت طالبان برای سرنگونی دولت تحت حمایت ایالات متحده و شکست نیروهای ائتلاف به رهبری ایالات متحده ، به نمادی از شکست و کاپیتولاسیون ایالات متحده در طولانی ترین جنگ کشور تبدیل شد.

پس از بیست سال تعامل نظامی پر هزینه و بیهوده ، ایالات متحده از افغانستان ، معروف به “قبرستان امپراتوری ها” خارج شد و کشوری را که از جنگ ویران شده بود ، پشت سر گذاشت.

این یادآوری بود که تهاجم های نظامی به خارج از کشور از اواخر دهه 1940 ویژگی تعیین کننده استراتژی خارجی آمریکا بوده است. از ویتنام ، گواتمالا ، السالوادور ، پاناما ، و کوبا گرفته تا نیکاراگوئه ، کنگو ، هائیتی ، گرنادا ، یونان ، کامبوج ، عراق ، سوریه ، یمن و افغانستان ، نیروهای آمریکایی تقریباً در هر کجا که از آن استفاده می کردند ، نابودی را پشت سر گذاشته اند.

نوام چامسکی روشنفکری سیاسی برجسته ایالات متحده ، این موضوع را در کتاب خود “تروریسم دولت غربی” اسیر کرد: “به نظر می رسد که اصل هدایت این است که ایالات متحده یک کشور تروریستی بی قانونی است و این درست و عادلانه است ، هر آنچه ممکن است جهان فکر کند ، هرچه ممکن است مؤسسات بین المللی اعلام کنند.”

سوء مدیریت فاجعه بار واشنگتن در افغانستان راز نبود. با این حال ، بازگشت پس از 20 سال قتل عام و ادعا می شود که این بحران هیچ “راه حل نظامی” توهین به عقل سلیم است.

منشأ طولانی ترین جنگ

برای درک شکست فاجعه بار آمریکا ، باید به پیامدهای 11 سپتامبر 2001 ، به ایالات متحده نگاه کرد. طی چند هفته از حملات ، دولت جورج بوش آنچه را آن را “جنگ با ترور” نامید ، راه اندازی کرد. افغانستان ، که در آن زمان توسط طالبان اداره می شد ، اولین میدان نبرد شد.

در 7 اکتبر 2001 ، جت ها و موشک های ایالات متحده در خاک افغانستان باریدند. دونالد رامسفلد ، وزیر دفاع در آن زمان ، اعلام كرد كه هدف از بین بردن مخفیگاه های طالبان و القاعده است ، در حالی كه رئیس جمهور بوش قول داد كه آنها را “خرد” كند.

دو دهه بعد ، این ایالات متحده بود که از تحقیر خارج شد ، زیرا طالبان بازگشت خیره کننده ای را به دست آوردند.

با کمال تعجب ، گزارش ها حاکی از آن است که طالبان پیشنهاد کرده اند اسامه بن لادن – متهم به مغز متهم یازده سپتامبر – را به یک کشور خنثی برای محاکمه تحویل دهند ، حتی تقاضای قبلی خود را برای اثبات گناه کاهش دهند. دولت بوش این پیشنهاد را رد کرد و به جای آن ، حملات هوایی را انتخاب کرد.

این طنز هنوز عمیق تر بود: بن لادن یک تبعه سعودی بود ، که یک بار توسط سیا به عنوان یک مبارز علیه شوروی ها در دهه 1980 حمایت شد. هواپیماربایان 11 سپتامبر نیز سعودی ها بودند – شهروندان یک متحد نزدیک ما.

روزنامه نگار آناند گوپال ، نویسنده “No Good Males در میان زندگی” ، در مصاحبه ای در سال 2015 یادآوری کرد که رهبران طالبان در اوایل حمله سعی کرده اند تسلیم شوند.

اما موضع آمریکا غیرقابل انعطاف بود: همانطور که بوش اظهار داشت ، “شما یا با ما هستید یا علیه ما هستید.”

برخی از حساب ها حاکی از آن است که طالبان به رئیس جمهور وقت حمید کرزی نوشتند و به خلع سلاح و پذیرش اقتدار وی پیشنهاد دادند. تلاش آنها توسط گل آگا شرزای ، یک رهبر قبیله ای قدرتمند و مورد علاقه ایالات متحده خنثی شد.

در عوض ، بسیاری از مبارزان طالبان توسط آژانس اطلاعاتی تحت حمایت سیا در افغانستان زندانی و شکنجه شدند و برخی دیگر در خلیج گوانتانامو به پایان رسیدند.

شغل و وحشیگری

ترجیح واشنگتن برای پرخاشگری بی پروا در مورد گفتگو ، که اخیراً در چارچوب ایران دوباره مشهود بود ، به سرعت آشکار شد. خواستار راه حل های مسالمت آمیز نادیده گرفته شد زیرا رهبران آمریکایی و متحدین آنها افغانستان به هر قیمتی جنگ را دنبال می کردند.

با گذشت سالها ، کمپین های “ضد تروریسم” ایالات متحده با آنها به نقض حقوق بشر ، از جمله حملات هواپیماهای بدون سرنشین که خانه های غیرنظامی را از بین می برد ، به همراه آورد. اعدام های خلاصه در هنگام حملات شبانه ، دستگیری های خودسرانه و شکنجه در بازداشت و حمایت مالی فرماندهان جنگ سالاران و شبه نظامیان.

حملات هوایی به مشهودترین نشانه مجتمع نظامی و صنعتی ایالات متحده در افغانستان تبدیل شد.

به سختی دو ماه از جنگ ، در 23 دسامبر 2001 ، یک حمله بمب گذاری آمریکایی 65 بزرگان قبیله ای را که به مراسم تحلیف کرزی سفر کردند ، کشته است. مقامات آمریكا ادعا كردند كه آنها جنگجویان القاعده هستند ، اما شواهد در غیر این صورت نشان می دهد.

این تنها اولین بار در یک سری طولانی از قساوت های مجازات دولت بود که به طور معمول توسط مقامات آمریکایی و متحدین آنها افغانستان پوشانده می شد.

جنایات جنگی ایالات متحده در افغانستان

در آگوست 2008 ، نزدیک به 90 غیرنظامی – که بیشتر آنها کودک بودند – در غرب افغانستان کشته شدند. سازمان ملل تأیید کرد که کل خانه ها از بین رفته اند. هیچ کس مجازات نشده است.

در ماه مه 2009 ، حدود 150 غیرنظامی در استان فراه غربی قتل عام شدند که برخی از آنها به “قطعات غیرقابل تشخیص” منفجر شدند. نیویورک تایمز اظهار داشت که چنین حملاتی بسیاری از افغانها را علیه دولت و نیروهای خارجی تبدیل کرده است. باز هم ، هیچ نشانه ای از پاسخگویی وجود نداشت.

در سپتامبر سال 2015 ، یک هواپیمای آمریکایی بیمارستان را در شمال کوندوز که توسط پزشکان بدون مرز اداره می شد ، هدف قرار داد و 42 بیمار و کارمندان را کشته است. یک بار دیگر ، هیچ عواقبی ندارد.

در دوران ریاست جمهوری دونالد ترامپ ، خشونت تحت تحمیل دولت شدت گرفت. محدودیت در برابر مناطق مسکونی قابل توجه برداشته شد و به طور موثری مجوز سربازان برای کشتن را داد.

تلفات غیرنظامی افزایش یافت و برآوردهای محافظه کارانه تقریباً 1600 غیرنظامی-40 درصد از آنها کودک-که توسط ایالات متحده بین سالهای 2016 و 2020 کشته شد ، نشان می دهد. این ارقام حتی از تلفات طالبان و داعش فراتر رفته است.

هر تلاشی برای پیگیری عدالت مسدود شد. تلاش های دادگاه بین المللی جنایی (ICC) برای بررسی جنایات جنگی آمریکا به سرعت توسط واشنگتن تعطیل شد.

در همین حال ، اعتماد آمریکا به جنگ سالاران بی رحمانه هرج و مرج را عمیق تر کرد. ارقامی مانند گل آقا شرزای ، عبدال رشید دوستوم ، اسد الله خالد و دیگران مرتکب سوءاستفاده های شایع تحت حمایت ایالات متحده شدند. وحشیگری آنها حاکمیت را تضعیف کرد ، باعث ناامنی شد و استخدام طالبان را تقویت کرد.

بازی آخر

در ژوئیه سال 2021 ، رئیس جمهور جو بایدن اعلام كرد كه مأموریت نظامی آمریكا در تاریخ 31 اوت ، زودتر از مهلت اولیه 11 سپتامبر به پایان می رسد.

وی اظهار داشت: “سرعت ایمنی است.” وی افزود: “ما برای ساختمان ملت به افغانستان نرفتیم.”

اما واشنگتن قبلاً کابل را زیرپا کرده بود. در فوریه سال 2020 ، دولت ترامپ دولت افغانستان را به طور کامل دور زد و توافق مخفی با طالبان را امضا کرد. این ترتیب ضمن تقویت مخالفت ، به ایالات متحده ایمن می داد و به طور مؤثر هرگونه مذاکره صلح واقعی را کنار می گذارد.

تا اواسط سال 2012 ، برداشت بیش از 90 درصد کامل بود. نیروهای آمریکایی حتی پایگاه هوایی وسیع باگرام را نیز رها کردند ، یک بار در خانه نزدیک به 100000 سرباز ایالات متحده و ناتو.

20 سال طول کشید ، تریلیون دلار و زندگی بی شماری برای واشنگتن برای اعتراف آنچه از همان ابتدا آشکار بود: جنگ غیرقابل توصیف بود. همانطور که چامسکی سالها قبل اظهار داشت ، ایالات متحده مدیون جبران خسارت های عظیم به مردم افغانستان به دلیل تخریب ناشی از آن است.

تاریخ طولانی مقاومت

افغانستان مدتهاست که قدرتمندترین ارتش های جهان را فروتن کرده است. از اسکندر کبیر در قرن سوم قبل از میلاد به آمریکایی ها در قرن بیست و یکم ، قدرتهای خارجی بارها در آنجا با شکست روبرو شده اند.

بسیاری سعی کرده اند سرزمین های غنی از مواد معدنی خود را فتح کنند ، اما جغرافیا ، مقاومت شدید قبیله ای و آب و هوای شدید برای دفع آنها.

اولین جنگ آنگلو-افغانستان (1839-1839) هنگامی که هزاران سرباز و غیرنظامی انگلیس در گانداماک پاک شدند ، در فاجعه به پایان رسید. جنگ دوم (1880-1878) انگلیسی ها را مجبور به عقب نشینی پس از خسارات سنگین کرد و استقلال داخلی خود را به افغان ها ترک کرد. جنگ سوم در سال 1919 ، به رهبری امان الله خان ، منجر به استقلال کامل شد و شهرت افغانستان را غیرقابل توصیف کرد.

در سال 1979 ، اتحاد جماهیر شوروی برای پیشبرد رژیم عروسکی حمله کرد. نزدیک به 100000 سرباز مستقر شدند و با یک شورش شدید از مبارزان پشتیبانی شده توسط غرب روبرو شدند. نه سال وحشیانه بیش از یک میلیون غیرنظامی کشته شد ، 90،000 مبارز کشته ، 18000 سرباز افغان باخت و 14000 سرباز اتحاد جماهیر شوروی کشته شدند.

در سال 1989 ، اتحاد جماهیر شوروی عقب نشینی کرد و امپراتوری اندکی پس از آن سقوط کرد. گورباچف ​​بعداً حمله را “اشتباه سیاسی” خواند.

با شروع سال 2001 ، واشنگتن به بهانه ریشه کن کردن تروریسم و ​​تغییر شکل دادن به افغانستان شد. در عوض ، پس از دو دهه ، بیش از 2 تریلیون دلار سرمایه گذاری و ده ها هزار نفر از دست رفته ، مجبور شد دقیقاً مانند پیشینیان خود شکست و تحقیر را ترک کند.

امروز جنگ آمریکا در افغانستان به عنوان یکی از بزرگترین محاسبات استراتژیک قرن گذشته محسوب می شود. پس از بیست سال اشغال ، ایالات متحده با چیزی برای نشان دادن ، جز تخریب ، طالبان در حال احیا و یک کشور متلاشی ، عقب نشینی نکرد.

پس از عقب نشینی شدید ، مقامات آمریکایی با عجله دارایی های متعلق به مردم افغانستان را یخ زدند و تحریم های فلج کننده ای را که اقتصاد کشور را فلج کرده و رنج مردم را مجدداً تحریم کرده اند ، دوباره تحریم کردند.