جعفر پاندی ، فیلمساز مخالف ایرانی ، در 78 مین جشنواره کن فیلم خود را برای فیلم خود دریافت کرد که فقط یک تصادف بود و ستایش گسترده ای از چهره های سیاسی ، مدنی و فرهنگی در سراسر جهان کسب کرد.
این جایزه برای فیلم او فقط یک تصادف بود ، که به عنوان نقطه عطفی برای سینمای ایران و یک پیروزی نمادین برای آزادی بیان ، مورد استقبال قرار گرفت ، همچنین انتقاد شدید رسانه های طرفدار دولت در ایران را برانگیخت.
Panahi ، یک زندانی سیاسی سابق که بیش از یک دهه از سفر و فیلم سازی ممنوع شد ، یک تخمک ایستاده در آن دریافت کرد مراسم جایزه
The Palme d’Or توسط بازیگر تحسین شده کیت بلانشت در شنبه شب ارائه شد. در سخنرانی پذیرش خود ، پاندی با لحنی وحدت آمیز برخورد کرد و از ایرانیان در داخل و خارج از کشور خواست تا “اختلافات ما را کنار بگذارند” و به طور جمعی به سمت دموکراسی ، عزت و حقوق بشر کار کنند.
وی گفت: “اجازه ندهید کسی به ما نگویم که چه چیزی را بپوشیم ، چه کاری انجام دهیم یا چه فیلم هایی را باید بسازیم.”
این لحظه توسط وزیر امور خارجه فرانسه ژان نوئل باروت به عنوان “عمل نمادین مقاومت” در برابر سرکوب توصیف شد. باروت در X (که قبلاً توییتر بود) نوشت: “Palme d’Ar Jafar Panahi امید به مبارزان آزادی در سراسر جهان را احیا می کند.”
یک لحظه ملی و جهانی
این پیروزی واکنش های عاطفی را از سراسر دیار سیاسی و هنری ایران به وجود آورد.
شاهزاده رضه پهلوی ، وارث تبعید شده به سلطنت سابق ایران ، به پاندی تبریک گفت و این جایزه را “افتخار بزرگی برای ایران” خواند. وی ابراز امیدواری کرد که یک روز فیلمسازان ایرانی بتوانند “بدون سانسور یا محدودیت” در میهن خود کار کنند.
نرگس صلح نوبل ، نرگس محمد ، با نگارش از ایران ، پاندی را “کارگردان شجاع و متمایز” توصیف کرد که شناخت آن نتیجه سالهای تلاش بی امان برای تعمیق ارزش های انسانی و مدنی از طریق هنر بود.
حامد اسماعیلیون ، فعال ایرانی ، پاندی را “قهرمان واقعی” خواند و از مقاومت خود در مقابل سانسور و سرکوب تمجید کرد. وی گفت: “شجاعت او الهام بخش همه کسانی است که برای عدالت و آزادی می جنگند.”
زندانی سیاسی مهدی محمودیان ، که از زندان اوین تهران صحبت می کرد ، گفت که این جایزه “نه فقط یک افتخار سینمایی بلکه پیروزی حقیقت بر سانسور بود.”
ناظانین بونیادی ، بازیگر ایرانی-بریت ، همچنین از سخنان پاناحی تمجید کرد و او را “صدای وحدت” خواند و در زمانی که ایرانیان در جستجوی همبستگی و بینش هستند.
موج جشن توسط 135 فعالان مدنی ، سیاسی و فرهنگی ، که بیانیه مشترکی را صادر کردند و پاندی را به عنوان نمادی از یکپارچگی هنری و حمایت از حقوق بشر صادر کردند ، منتشر شد.
در این بیانیه آمده است که پاندی به یک کلاس نادر از فیلمسازان پیوسته است – افسانه های همزمان مانند میکل آنژلو آنتونیونی و رابرت آلتمن – برای کسب هر سه جایزه بزرگ فیلم اروپایی: خرس طلایی (برلین) ، طلایی شیر (ونیز) ، و اکنون Palme d’Or (کن).
فیلم ساخته شده در دفاع
این فقط یک حادثه بود ، یک هیجان انگیز سیاسی ، بدون مجوز دولت و با مخالفت آشکار قوانین اجباری حجاب ، به طور مخفیانه در ایران مورد اصابت گلوله قرار گرفت.
تولید این فیلم و مخالفت عمومی Panahi از قوانین سانسور ، تحسین جوامع بین المللی فیلم و گروه های حقوق را به خود جلب کرده است.
هیئت منصفه کن همچنین جایزه شهروندی جشنواره را به Panahi اعطا کرد و کمک های گسترده تری در آزادی بیان را به رسمیت شناخت.
تعداد فزاینده ای از ایرانی فیلمسازان در حال مخالفت هستند سانسور ایدئولوژیک دقیق این کشور با ساخت فیلم بدون جستجوی مجوز وزارت فرهنگ برای غربالگری در خارج از کشور.
سال گذشته ، فیلمساز برجسته ایرانی ، آسغار فرهادی گفت که او این کار را خواهد کرد هیچ فیلمی در ایران تولید نکنید تا زمان ممنوعیت نشان دادن زنان بدون روسری ، همانطور که مردم خواستار آن هستند.
عکس العمل رسمی در تهران
با این حال ، در داخل ایران ، این جایزه با سکوت یا عصبانیت از رسانه های مرتبط با دولت روبرو شد.
روزنامه محافظه کار Farhikhtegan ، وابسته به دانشگاه آزاد اسلامی ، این افتخار را با تیتر رد کرد: “Palme d’Or به Rust می چرخد”.
این سرمقاله جشنواره های فیلم اروپایی را به “تعصب شرقی گرا” متهم کرد و اظهار داشت که تحسین پاندی به جای شایستگی هنری توسط انگیزه های سیاسی هدایت می شود.
آژانس خبری دانشجویی (SNN) فراتر رفت و با نام تجاری Panahi “واسطه” و “ایران-فروشنده” نام تجاری کرد. این مراسم را “نمایش سیاسی” خواند که توسط “بازاریابان روابط عمومی” برگزار شد.
علیرغم انتقاد ، پیروزی پاناحی به گفتگوهای مربوط به آزادی بیان ، مقاومت هنری و وحدت ملی در بین ایرانیان در سراسر جهان پیوسته است.
در حالی که او صحنه را در کن ترک کرد ، پاندی ابراز امیدواری ساده کرد: “من رویای ایران را می بینم که هنرمندان ساکت نیستند ، جایی که حقیقت هیچ مرز ندارد ، و جایی که هیچ کس از ترس گفتن یک داستان زندگی نمی کند.”
