افشاگری های این هفته در مورد رفتار خطرناک سواره نظام در انگلستان با افغان ها که با نیروهای انگلیس کار می کردند ، تکان دهنده هستند اما تعجب آور نیست.
بی دقتی که انگلیس با آن به جنگ رفت افغانستان دو دهه بعد با بی دقتی که کشور و مردم آن را به سمت طالبان ترک کرد ، مطابقت داشت.
در سال 2001 ، ایالات متحده و متحدانش جنگ انتقام جویی از حملات یازده سپتامبر را به عنوان یک مأموریت اخلاقی برای حمایت از حقوق زنان و ایجاد دموکراسی ، با ارائه پیشنهاد طالبان به تسلیم شدن از این اعتقاد مبنی بر اینکه آنها می توانند افغانستان را همانطور که می خواستند بازسازی کنند.
در تابستان سال 2021 ، با عقب نشینی کامل نیروهای آمریکایی ، مشخص شد که دولت افغانستان که سالها پیش رفته بودند شکننده بود. بسیاری از افغان ها که از آن حمایت می کردند ، برای آن کار می کردند یا به وعده های وسیع تر غربی از حمایت طولانی مدت از دموکراسی و حقوق بشر در معرض خطر بودند.
با وجود وعده های طالبان در اعتدال در سال 2021 ، جایی برای نارضایتی وجود نداشت. این شبه نظامیان با کشتن رئیس جمهور پیشین و آویزان کردن بدن مثله شده وی از یک لامپ ، دستگیر قبلی خود در کابل را در سال 1996 نشان دادند. آنها مقامات ، فعالان ، روزنامه نگاران و دیگران را در طول جنگ ترور کردند.
با این حال ، بیشتر ، برنامه های سفارتخانه های غربی برای تخلیه های فوری فقط روی کارمندان بین المللی متمرکز شده است. جدول زمانی انگلستان برای پردازش درخواست های پناهندگی از افغان ها که باقی مانده بودند ، و که با دیپلمات ها و سربازان انگلیس کار کرده بودند یا جنگیده بودند ، در ماه ها اندازه گیری شد.
در حالی که طالبان به سمت کابل راهپیمایی کردند ، تصمیم وزیر امور خارجه دومینیک رائب برای مدیریت اوضاع از یک ساحل تعطیلات در کرت خلاصه فقدان فوریت دولت انگلستان.
با زندگی افغانستان در معرض خطر فوری و اعتبار بلند مدت انگلیس در این خط بود ، ربا توضیح داد که اگرچه وی برای تماس با وزیر امور خارجه افغانستان در دسترس نبود ، “هیچ کس در ساحل سوار نبود”.
این نگرشی بود که ممکن است با یک رویکرد مشابه در پایتخت های دیگر اروپا تقویت شده باشد. پس از سقوط کابل ، کارمندان افغان برای یافتن بین المللی برای کار در یک سفارت شرکت کردند دیپلمات ها تخلیه شده بودند یک شبه ، در حالی که حتی به آنها هشدار داده نشده بود که در خانه بمانند.
در حالی که دولت های غربی سعی در ایجاد عملیات تخلیه گسترده در پرواز داشتند ، جمعیت ناامید در اطراف فرودگاه جمع شدند. نزدیک به 200 نفر در اثر حمله انتحاری دولت اسلامی به افرادی که ساعت ها در انتظار فرصتی برای ترک بودند ، کشته شدند.
در انگلستان ، کارمندان دولت از مشاغل عادی خود کشیده شدند تا در ساعاتی که به طور معمول به هفته ها نیاز داشتند ، در طول ساعت کار کنند. این کار خسته کننده ، استرس زا بود و بسیاری از آنها مسئولیت شخصی را برای اطمینان از افراد آسیب پذیر می توانند به ایمنی برسانند.
آنها احساس نمی کردند که بار توسط همه افراد دولت به اشتراک گذاشته شده است. Whistleblowers گفت: وزیر وقت آن زمان ، بوریس جانسون ، به وایتهال دستور داد تا تخلیه کارمندان و حیوانات خانگی را از یک موسسه خیریه نجات حیوانات در اولویت قرار دهد ، نه یک هدف تاریخی طالبان. او این موضوع را انکار می کند ، اما صدها ایمیل در مورد این مسئله گرفتار صندوق ورودی رسمی.
کسانی که درخواست های پناهندگی آنها توسط مقامات انگلستان مورد توجه قرار می گرفت ، به دلیل کار در سفارت یا نیروهای انگلیس ، حداقل امیدوار به مسیری برای خارج بود.
به نظر نمی رسد که ایالات متحده و متحدین آن به امنیت افغان ها فکر جدی نکرده اند که کار در مورد موضوعاتی مانند دموکراسی و حقوق زنان برای مأموریت غربی مهم بوده است – اما چه کسی مسیر واضحی برای پناهندگی ندارد زیرا آنها مستقیماً توسط دولت های خارجی کار نمی کردند.
پیام های ناامید رسانه های اجتماعی به دنبال پناهندگی برای قانونگذاران برجسته ، ورزشکاران و فعالان بودند که کار و زندگی آنها اهداف آشکاری را برای آنها رقم زد.
در کمتر از دو هفته ، هواپیمایی به پایان رسید. برخی از کسانی که آن را به فرودگاه نرفتند ، مخفی شدند تا سعی کنند از حملات انتقام جویانه که تقریباً بلافاصله آغاز شد ، فرار کنند. صدها قتل بوده است مستند شده توسط گروه های حقوق بشربشر
برخی دیگر به ایران یا پاکستان گریختند ، جایی که افغان ها برای بدست آوردن وضعیت پناهندگی تلاش می کنند. سیستم انگلیس پس از حرکت در رسانه ها ، به زمان های معمولی بی حسی خود بازگشت ، بنابراین خانواده ها منتظر لگد های وحشت زده بودند برای پردازش پیشنهادات پناهندگی، ترس از اخراج به مأمورین افغانستان و طالبان که در خارج از کشور فعالیت می کنند.
اکنون هزاران نفر از مردم در داخل افغانستان و فراتر از آن باید با یک لایه دیگر ترس و عدم اطمینان در مورد آنچه طالبان از کار خود با نیروهای خارجی ، شبکه های خانوادگی و تمایل آنها به فرار می دانند ، دست و پنجه نرم کنند.
همه آن افغانی هایی که به دنبال اسکان مجدد در انگلیس بودند ، واجد شرایط نبودند ، اما درخواست پناهندگی نباید آنها را در معرض خطر بیشتری قرار می داد. خسارت این نشت با تصمیم به ترک افراد تحت تأثیر تاریکی سالها پیچیده شده است ، بنابراین آنها حتی نمی توانند تصمیمات آگاهانه ای در مورد مدیریت امنیت خود بگیرند.
همانطور که بارها و بارها انجام داده است ، انگلیس افغانی هایی را که اشتباه کرده اند اعتقاد داشته باشند که اصول اساسی انگلیس برای خود ادعا می کند و به افغانستان قول داده است ، رها کرده است.
