مقامات و ناظران رژیم ایران حوادث را به حملات احتمالی پنهانی در میان سکوت رسمی پیوند می دهند
براساس گزارشی از سوی آتش سوزی و انفجار در سراسر ایران از زمان آتش بس 24 ژوئن ، نگرانی و گمانه زنی های عمومی را در بین مقامات رژیم ایران برانگیخته است. نیویورک تایمز در 23 ژوئیه. در حالی که رژیم به طور رسمی بسیاری از این حوادث را به نشت گاز ، خرابی زیرساخت ها یا درجه حرارت بالا نسبت داده است ، برخی از مقامات رژیم به طور خصوصی به خرابکاری مشکوک هستند.
سه مقام رژیم بی نام ، از جمله یکی از وابسته های سپاه پاسدار انقلابی اسلامی (IRGC) گفتند نیویورک تایمز آنها معتقد بودند که “بسیاری از” از این حوادث اقدامات خرابکاری است ، اگرچه هیچ مدرکی ارائه نکردند. این مقامات خاطرنشان كردند كه مقامات رژیم ایران در تلاش برای جلوگیری از فشار برای قصاص ، از سرزنش عمومی بازیگران خارجی خودداری كرده اند.
یک مقام ناشناس اروپایی این سوء ظن ها را تکرار کرد و در گذشته به تاریخ عملیات مشابه اشاره کرد. نکته قابل توجه ، انفجار در تأسیسات هسته ای و نظامی در سال 2020 به طور گسترده توسط منابع غربی و ایرانی به حملات سایبری خارجی و اقدامات پنهانی نسبت داده شد.
از مهمترین حوادث اخیر عبارتند از:
- آتش سوزی در پالایشگاه نفتی آبادان
- انفجار در استان قوم که به یک آپارتمان آسیب رسانده است
- انفجار در استان تهران که برای کارمندان قضایی به مسکن برخورد کرد ، پنجره ها و دیوارها را خرد کرد
این الگوی خسارت یادآور انفجارها در تهران در اواسط ژوئن در طی درگیری اخیر است. با این حال ، چنین رویدادهایی در ماه های تابستان ایران بی سابقه نیست ، هنگامی که زیرساخت ها و گرمای شدید اغلب باعث آتش سوزی و خرابی فنی می شوند.
از 24 ژوئن ، ده ها حادثه در سراسر کشور پیگیری شده است. مثالهای قابل توجه عبارتند از:
- 25 ژوئن – تهران: انفجار در یک ساختمان ناتمام ، که به نشت گاز منتسب می شود
- 1 ژوئیه – جنوبی تهران: ستون دود بعد از انفجار در نزدیکی یک انبار
- 4 ژوئیه – جزیره قسم: آتش سوزی در یک مجتمع تجاری تحت بررسی
- 5 ژوئیه – ساناندج: چندین انفجار در پارکینگ کامیون
- 10 ژوئیه – چیتگار ، تهران: انفجار گاز در یک برج مسکونی چهار نفر آسیب می زند
اگرچه رسانه های دولتی ایران همچنان بیشتر این وقایع را به صورت تصادفی گزارش می دهند ، اما تعداد رو به رشد و زمان بندی خوشه ای ظن عمومی را عمیق تر کرده است. سکوت رژیم و عدم پاسخگویی فقط ترس از آسیب پذیری های امنیتی گسترده تر را تقویت می کند.
