توسط استفانی هالاس ، CNN
استانبول (CNN) – در حالی که من در زیر پل فاتح سلطان مهمت عبور کردم ، اکو زنگ زد. یکی از شناگران همکار من از شادی فریاد زده بود و صدا در سراسر آب باز می شد.
من شنا کردم تا اینکه پل دوم ، 15 Temmuz şehitler Köprüsü ، مشاهده شد. به نظر می رسید بسیار دور از ذهن است ، و من فکر کردم: من چه می کنم؟ چرا من ، یک مادر کار معقول در دهه 50 ، سعی در شنا کردن در میان بسفر ، تنگه ای که آسیا و اروپا را در ترکیه تقسیم می کند؟
یکی از دلایل این بود که من در 37 مین مسابقه بین قاره ای باسوروس شرکت کننده بودم ، یک مسابقه سالانه که هزاران ورزشکار استقامتی آماتور را به چالش می کشد تا سفر بین دو قاره در آبهای استانبول را انجام دهند. فراتر از آن ، همانطور که آب نمک صورتم را پاشید ، چتر دریایی توسط آن حرکت کرد و افق زیر امواج کم عمق فرو رفت ، من دقیقاً مطمئن نبودم.
ماهها آماده شده بودم. وقتی در ابتدای سال ثبت نام کردم ، باید اسناد را ارائه دهم که ثابت کرده ام مناسب است ، که متعلق به یک باشگاه شنا بودم و مربی داشتم. من عاشق شنا هستم و قبلاً مسابقه داده ام ، اما بسفر در لیگ متفاوت از وقایع از راه دور معمولی قرار دارد.
سازماندهی شده توسط کمیته المپیک ترکیه ، این یک رویداد جدی است. یک بار در اواخر ماه اوت ، بسفر – که دریای سیاه را به دریای مارمارا متصل می کند – برای چند ساعت به ترافیک دریایی بسته می شود. امسال بیش از 2،800 شناگر برای پوشش دوره 6.5 کیلومتری (چهار مایل) در پایین آبراه ، که 700 تا 750 متر عرض دارد ، ثبت نام کردند. جریان ها ، که از شمال به جنوب جریان دارند ، شرکت کنندگان را به سرعت های تقریباً المپیک سوق می دهند.
آبهای مشکل دار
آموزش من ساده بود: شنا کردم. در طول تابستان ، من یک شناور ایمنی قرمز خریداری کردم و مسافت هایم را کشیدم. در اوایل ماه اوت ، من وارد مسابقه ای در مدیترانه شدم ، که خوب پیش نرفت – آخرین بار از 90 شناگر بیرون آمدم ، توسط یک چتر دریایی در چهره خفه شدم و عفونی ایجاد کردم که هفته قبل از استانبول مرا از استخر دور نگه داشت. با این حال ، من مصمم شدم که به خط شروع بسفر برسم.
در اواخر ماه اوت ، من و خانواده ام به ترکیه پرواز کردیم. مسابقه همیشه یکشنبه است. روز قبل ، شناگران اعتبار خود را در منطقه پایان جمع می کنند. این زمانی است که واقعیت تنظیم شده است: شرکت کنندگان همکار من ورزشکار جدی بودند. رقبا از 81 کشور ، که در تجهیزات حرفه ای قرار گرفته اند ، یادداشت هایی را در مورد جریان ها مقایسه کرده و از تعداد دفعاتی که این مسابقه را به پایان رسانده اند ، می بالند.
بزرگترین ترس من عدم پایان کار قبل از قطع این بود: دو ساعت بعد از اینکه آخرین شناگر وارد آب شد. گرچه پرشور است ، من کند هستم. من به جای خزیدن ، سینه سینه می زنم. وقتی این موضوع را در منطقه مقدماتی اعتراف کردم ، دیگران نفس خود را کشیدند که گویی می گویند ، “فراموشش کنید – شما آن را نمی سازید.”
اما هیچ برگشتی وجود نداشت. روز مسابقه طلوع کرد. در بوفه صبحانه هتل ، بشقابم را با آنچه که امیدوارم منوی قهرمان باشد بارگذاری کردم: قهوه ، تخم مرغ ، هوموس و قهوه بیشتر.
از آنجا که این مسابقه به پایین دست می رود ، شناگران ابتدا در خط پایان ، در پارک Cemil Topuzlu در سمت اروپایی جمع می شوند ، سپس قایق ها را تا نقطه شروع درست در شمال پل Fatih Sultan Mehmet ، در سمت آسیایی سوار می کنند.
آن سوار قایق بی پایان به نظر می رسید و ما را دورتر و دورتر از پایان به همراه داشت.
اعصابم در حال طغیان بود ، اما من موفق شدم با برخی از شناگران همکار خود گپ بزنم. یک زن اوکراینی گفت که او نتوانسته است آموزش دهد زیرا استخر محلی وی بمباران شده است. گروهی از ایتالیایی های برنز در Speedos آواز خواندند “O Sole Mio” به نظر می رسد که در یک ساحل ساردینی قرار دارند. یک زن هلندی تکیه داد و آنچه را که قبلاً فکر می کردم زمزمه کرد: “ما اینجا چه می کنیم؟” یک زن و شوهر آمریکایی با آرامش در مورد استراتژی بحث کردند: “پرش کنید ، یاطاقان خود را بگیرید ، به وسط پل اول بروید.” من آن را دور کردم و کلاه شنا را روی موهایم کشتی گرفتم. به هر رقیب توسط گروه سنی اختصاص داده می شود. معدن نارنجی روشن بود و “بیش از 50” را اعلام کرد.
افزایش امید
تابستان های استانبول معمولاً با شکوه هستند. اما در صبح امروز ، طوفان ناگهانی درست بعد از ساعت 10 صبح فرو ریخت ، زیرا اولین شناگران وارد آب شدند. با شروع گروه سنی من در ساعت 10:40 صبح ، باران می گذرد ، اما تنگه هنوز خفه می شد. ما به سکو افتادیم و فرو رفتیم. آب تازه بود اما سرد نبود. من عینک هایم را تنظیم کردم ، یاتاقان هایم را پیدا کردم ، با هدف این پل ، و به جلو فشار آوردم. در اطراف من ، صدها شناگر به سمت وسط کانال حرکت کردند.
از آن به بعد ، فقط ریتم سکته مغزی بعد از سکته مغزی وجود داشت. با عبور از زیر پل اول ، با شنیدن پژواک یک یودل شادی ، احساس کردم شک و تردیدهایم با افزایش امید جایگزین می شود.
بسفر خم و باریک می شود و جریان ها با هر نوبت تغییر می کنند. ما نقشه هایی را مطالعه کرده بودیم که نشان می دهد چه موقع به چپ یا راست می چرخند ، اما در آب همه چیز را فراموش کردم. یک اشتباه در اینجا می تواند شما را از مسیر خارج کند یا حتی از پایان آن عبور کند. استراتژی من ساده شد: شناگران را در پیش دنبال کنید.
پل خم چپ درست و بعد ، ناگهان ، پل دوم ، در نزدیکی پایان. من شروع کردم به اعتقاد من واقعاً ممکن است آن را بسازم. ساعتها ممنوع است ، بنابراین من نمی دانستم چه مدت شنا کرده ام. آب روشن بود ، تنها با چند چتر دریایی بی ضرر ، و جریان ما را به همراه داشت.
جریان های خطرناک
روی و روی ما رفتیم – کمی چپ ، مستقیم ، کمی راست. ساعت داخلی من به من گفت بیش از یک ساعت هنگام ظاهر شدن چادرهای سفید پایان یافته است. من در میانه کانال ماندم ، با احتیاط از ضد صعود در نزدیکی ساحل اروپا ، اما اکنون مجبور شدم قطع کنم. پنتون قابل رویت بود ، اما فعلی به من رسید.
گرچه من درست زاویه می زدم ، اما مستقیم حرکت می کردم. برای صد متر گذشته تقریباً به پهلو شنا کردم و برای عبور از آن می جنگم. سکته مغزی با سکته مغزی ، پایان نزدیکتر شد. شناگران مراحل را بالا بردند و ناگهان من در میان آنها بودم.
من در خط خنجر روی خط پایان الکترونیکی گیر افتادم و به سختی متوجه شدم که این برش را کتک زده ام. وقت من: یک ساعت و 40 دقیقه. برنده ، یک مرد قبرس ترکی ، در 56 دقیقه به پایان رسید.
مسابقه بدون خطر نیست. یک 29 ساله شناگر روسی آن روز گم شد و پیدا نشده است. اگرچه این مسابقه چالش برانگیز است ، اما حوادثی از این دست نادر است. اقدامات ایمنی گسترده ای در حال انجام است که طبق گزارش های کمیته المپیک ، 100 کشتی در طول این رویداد دارای 100 کشتی است.
پس از آن ، وسایلم را جمع کردم ، تقریباً دو لیتر آب نوشیدم ، چند اشک ریختم و با خانواده ام دوباره به هم پیوسته ام. دوستان نیز به همین مناسبت به استانبول آمده بودند. دیدن تسکین آنها – و لبخندهای آنها – فوق العاده بود.
آن شب ، ما با یک جشن ترکیه جشن گرفتیم. من احتمالاً 5000 کالری مصرف کردم. چالش یک بار در طول زندگی فرا رسیده و رفته بود-و من این کار را کرده بودم.
آنچه من را ادامه می داد چیزی بود که پسر 14 ساله ام روز قبل به من گفته بود. او شانه های من را گرفت و گفت ، “مادر ، شما خیلی برای این کار آموزش دیده اید. شما آماده هستید.” این احساساتی است که هرکسی می تواند در شرایط دلهره آور قرار بگیرد. من به خصوص خوشحال شدم که دختر 16 ساله ام دید که زنان چه چیزی می توانند به آن دست یابند.
من ممکن است دوباره مسابقه ندهم. هیچ چیز نمی تواند آن روز صعود کند. اما اگر عاشق شنا هستید و یک تجربه فراموش نشدنی را می خواهید ، روند درخواست برای شنا 2026 Bosphorus در ژانویه باز می شود.
WIRE CNN
™ & © 2025 Cable Information Information Community ، Inc. ، یک شرکت Discovery Bros. Warner. کلیه حقوق محفوظ است.
