زنده‌یاد استاد حسین منزوی:
نخستین غزلی که از من «حسین منزوی» چاپ شد -منظورم غزل در حال و هوای تازه است که راهی در غزل امروز گشود- این غزل بود. در مجلۀ فردوسی سال ۴۷ – شماره‌اش را به یاد ندارم! – این غزل بعدها و به فاصلۀ سه چهار ماه مورد استقبال دوستان! قرار گرفت و شاید بتوانم نزدیک به صد غزل را که در اقتفای مستقیم یا غیر مستقیم این غزل سروده شده بود، به یاد بیاورم. ارزش این غزل چه به عنوان نقطۀ عطفی در غزل‌های این شاعر و چه به عنوان عنصری موثر در شاعران دیگر می‌تواند همچنان محفوظ بماند.
از مجموعه شعر «حنجرۀ زخمی تغزل»
لبت صریح‌ترین آیۀ شکوفایی است
و چشم‌هایت شعر سیاهِ گویایی است
چه چیز داری با خویشتن که دیدارت
چو قله‌های مه‌آلود محو و رویایی است؟
چگونه وصف کنم هیأت غریب تو را؟
که در کمال ظرافت کمال والایی است
تو از معابد مشرق زمین عظیم‌تری
کنون شکوه تو و بهت من تماشایی است
در آسمانۀ دریای دیدگان تو شرم
گشوده بال‌تر از مرغکان دریایی است
شمیم وحشی گیسوی کولی‌ات نازم
که خوابناک‌تر از عطرهای صحرایی است
مجال بوسه به لب‌های خویشتن بدهیم
که این بلیغ‌ترین مبحث شناسایی است
نمی‌شود به فراموشی‌ات سپرد و گذشت
چنین که یاد تو زود آشنا و هرجایی است
تو باری اینک از اوج بی‌نیازی خود
که چون غریبی من مبهم و معمایی است
پناه غربت غمناک دست هایی باش
که دردناک‌ترین ساقه‌های تنهایی است
source
