تصاویر اخیر از نپال موارد خبری معمولی نبودند که باید مصرف و فراموش شوند. رسانه های بین المللی صحنه های خارق العاده ای را پخش کردند: جمعیت عصبانی که مقامات و نخبگان ثروتمند متهم به فساد را تعقیب می کردند و آنها را از نمادهای امتیاز خود سلب می کردند. در بعضی موارد ، افراد حتی مجبور شدند لباس های خود را در ملاء عام حذف کنند – تحقیر چشمگیر که باعث فروپاشی وضعیت و اقتدار آنها شد.
این لحظات به طور خودجوش بوجود نیامده است. آنها محصول سالهای فساد شایع ، ثروت انحصاری و یک سیستم سیاسی بودند که مردم عادی را ترک کردند و از عدالت خارج شدند. هنگامی که راه های اصلاحات مسدود می شود ، ناامیدی تا زمانی که فوران شود ، سکوت می کند. در نپال ، این سکوت بالاخره شکسته است.
آینه ای برای دیگران
آنچه در کاتماندو آشکار شد ، فقط یک بحران داخلی نیست. این آینه ای است که در همه جا برای حاکمان برگزار می شود. این درس واضح است: مصونیت تاریخ انقضا را دارد. مهم نیست که یک قوم چقدر فرومایه به نظر برسد ، پتانسیل شورش باقی مانده است. و هنگامی که مشروعیت از بین می رود ، سقوط نخبگان هم می تواند سریع و هم وحشیانه باشد.
پژواک بهار عربی
برای آن دسته از ما در جهان عرب ، صحنه های نپال خاطرات آشنا را برانگیخته است. در سال 2011 ، میلیون ها نفر خیابان های تونس ، مصر ، لیبی ، سوریه و یمن را در تماس خود متحد کردند: “مردم می خواهند رژیم را سرنگون کنند.” برای لحظه ای ، احساس می کرد که ده ها سال فساد و دیکتاتوری به پایان می رسد.
اما پیامدهای آن بسیار از این امیدها کم شد. قیام های مردمی با سرکوب خشونت آمیز ، مداخله خارجی و ضد تجدید نظر روبرو شد. خوش بینی اولیه جای خود را به ناامیدی تلخ و در برخی از کشورها به جنگ های ویرانگر داد. به نظر می رسید که طلوع کوتاه تغییر توسط یک شب حتی تاریک تر به هم ریخته است.
با این حال ، نپال یادآوری می کند که تاریخ در خطوط مستقیم حرکت نمی کند. موج اول بهار عربی ممکن است متلاشی شده باشد ، اما روح آن باقی مانده است. اتفاقی که در نپال افتاد نشان می دهد که اراده افراد عادی می تواند در مکان ها و زمان های غیر منتظره دوباره ظاهر شود ، و ممکن است حساب فساد به تأخیر بیفتد اما هرگز پاک نشد.
بخوانید: سودان از تلاشهای صلح برای پایان دادن به جنگ با RSF استقبال می کند ، تداخل خارجی را رد می کند
وقتی ترس تبخیر می شود
قدرتمندترین درس نپال این است که به محض اینکه مردم از ترس از اقتدار خودداری کنند ، قدرت تبخیر می شود. نه ثروت و نه عناوین رسمی نمی توانند هنگام فروپاشی مشروعیت آنها فاسد شوند. نخبگان که زمانی فرماندهی خود را بر عهده داشتند ، خود را از وضعیت خود – به معنای واقعی کلمه و تصویری – محروم کردند ، به عنوان افراد عادی که فقط با وزن بی عدالتی خود سنگین می شدند ، در معرض دید قرار می گرفتند.
این باید زنگ خطر در سراسر جهان عرب باشد. حاکمان که در حالی که جمعیت خود را فقیر می کنند ثروت را به دست آورده اند ، ممکن است اعتقاد داشته باشند که آنها امن هستند ، اما پاسخگویی می تواند به طور ناگهانی وارد شود ، به روشی که هرگز تصور نمی کردند.
چندین دهه است که به شهروندان وعده های بی پایان در مورد اصلاحات و درایوهای ضد فساد ارائه می شود. با این وجود ، در عمل ، چنین تعهداتی اغلب بیشتر از لباس پوشیدن پنجره بوده است. صحنه های نپال یادآوری واضح است که ممکن است مردم منتظر بمانند ، اما آنها نه فراموش می کنند و نه تسلیم می شوند.
یک الگوی جهانی
آشفتگی نپال بخشی از یک داستان گسترده تر انسانی است. هر جا که بی عدالتی رونق می گیرد و ثروت توسط چند مورد احتکار می شود ، در نهایت فوران های محبوب دنبال می شوند. از اروپای شرقی در اواخر دهه 1980 ، تا آمریکای لاتین در دهه 1990 ، تا قیام های عرب یک دهه پیش ، این الگوی واضح است: هیچ مرجعی نمی تواند تحمل کند که پیوند خود را با مردم به وجود آورد.
امروز ، با عمیق تر شدن بحران های اقتصادی و خلیج فارس بین حاکمان و حاکم در بسیاری از مناطق ، جهان ممکن است به دوران دیگری از حساب کردن با نخبگان فاسد نزدیک شود. سؤال این است که آیا افراد قدرتمند قادر به شناخت علائم هشدار دهنده هستند – یا اینکه آیا آنها را برکنار می کنند تا اینکه خیلی دیر شود.
یک یادآوری واضح
تحقیر نخبگان نپال چیزی بیش از یک تماشای در حال گذر بود. این یک نماد قدرتمند بود ؛ پیامی که به تخیل عمومی حک شده است: ثروت و امتیاز هیچ سپر دائمی در برابر پاسخگویی ارائه نمی دهد.
برای حاکمان فاسد و نخبگان درگیر در جهان عرب ، این صحنه ها باید به عنوان یک یادآوری ترسناک عمل کنند. سوال واقعی این نیست که آیا یک حساب کاربری خواهد آمد ، بلکه آیا آنها قبل از اینکه تاریخ آنها را در مقابل ملل خود لخت کند ، درس را یاد می گیرند.
نظر: مبارزات ماندلا هرگز کاملاً متحد نبود ، چرا آن را از فلسطینی ها خواستار؟
نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسنده است و لزوماً منعکس کننده سیاست تحریریه مانیتور خاورمیانه نیست.
