در ماه سپتامبر آینده ، فرانسه قصد دارد به طور رسمی وضعیت فلسطین را بشناسد – به چندین کشور اتحادیه اروپا ، اخیراً اسپانیا ، نروژ و ایرلند و همچنین انگلستان ، که در پی یک مسیر مشابه است. در کل ، ده کشور عضو اتحادیه اروپا اکنون فلسطین را بر اساس مرزهای 1967 خود می شناسند. اعلام تصمیم در 24 ژوئیه ، رئیس جمهور امانوئل ماکرون آن را به عنوان کمک به صلح در خاورمیانه قاب کرد و اعلام کرد که فرانسه در کنار “اسرائیلی ها ، فلسطینی ها و شرکای اروپایی و بین المللی ما” می تواند نشان دهد که صلح واقعاً “ممکن” است. با این حال ، اظهارات ماکرون ، مانند بسیاری قبل از آن ، بر یک حقیقت اصلی براق می شود: شناخت به تنهایی هرگز فلسطینی ها را به دولت بودن واقعی نزدیک نکرده و یا به اشغال اسرائیل نزدیک نشده است. این امر به ویژه با توجه به نقش تاریخی انگلستان در کاشت بذرهای اسرائیل از طریق اعلامیه بالفور و اقدامات انگلیس – اقداماتی که درگیری پیچیده و غم انگیز هنوز هم هنوز حل نشده است ، جالب است.
واقعیت واضح است: علیرغم اینکه توسط 147 کشور از 193 کشور عضو سازمان ملل شناخته شد ، فلسطین هنوز نه یک کشور مستقل و نه عضو کامل سازمان ملل است. بیشترین شناخت در پی اعلامیه استقلال فلسطین در سال 1988 حاصل شد ، اما آنها تا حد زیادی در آنجا متوقف شدند. تعداد کمی از این ایالت ها با اقدامات معنی دار برای ترجمه به رسمیت شناختن به حاکمیت واقعی پیگیری کردند. نتیجه ده ها دهه اعلامیه های خالی بوده است که به اسرائیل اجازه داده است تا شغل خود را به خود جلب کند در حالی که جهان خود را به خاطر حرکات نمادین تبریک می گوید.
این نارسایی ناشی از یک تصور غلط خطرناک است: این شناخت روی کاغذ به خودی خود یک هدف است نه ابزاری برای دستیابی به دولت بودن فلسطین. تقریباً هر کشور عضو سازمان ملل-از جمله ایالات متحده-برای پشتیبانی از یک راه حل دو کشور ، درخواست می کند. با این حال ، آنها از عمل خودداری می کنند زیرا اسرائیل بی امان کار می کند تا این راه حل را غیرممکن کند. دولت فعلی اسرائیل تخریب هرگونه چشم انداز برای حاکمیت فلسطین را به یک مأموریت سیاسی تبدیل کرده است. نخست وزیر بنیامین نتانیاهو تمام کار خود را برای رد یک کشور فلسطین بنا کرده است و بقای سیاسی وی اکنون به سخت شدن این موضع بستگی دارد. جهان در غزه نوع رهبری او را دید: یک سیاستمدار انتقام جویانه با بی اعتنایی کامل به نظر بین المللی ، برای زندگی فلسطینی ، و حتی برای جایگاه بلند مدت خود اسرائیل. هیچ کس به طور جدی انتظار ندارد که او مذاکره کند. برای نتانیاهو ، این راه او یا اصلاً هیچ چیز نیست.
این سؤال دیگر این نیست که آیا یک کشور فلسطین را به رسمیت بشناسد اما این شناخت در واقع چه چیزی را ارائه می دهد. خیلی اوقات ، دولت ها از آن به عنوان روشی کم هزینه برای نشان دادن نگرانی اخلاقی استفاده می کنند در حالی که کار سخت تر مقابله با شغل اسرائیل را کنار می گذارند-که قبلاً اعلام شده است غیرقانونی توسط دیوان بین المللی دادگستری ، که احکام وی برای همه کشورهای عضو سازمان ملل لازم الاجرا است. این نوع نمادگرایی خالی به جایگزینی برای اقدام واقعی تبدیل شده است. مگر در مواردی که به رسمیت شناخته شود با اقدامات مشخصی که اسرائیل را مجبور به احترام به حاکمیت فلسطین می کند ، حمایت می شود ، این تئاتر سیاسی باقی خواهد ماند و هیچ تاثیری در زمین ندارد.
هدف باید بیش از شناخت روی کاغذ باشد. این باید تأسیس یک کشور حاکم ، پایدار ، پیوسته و واقعاً مستقل فلسطین باشد. چنین کشوری در خلاء سیاسی پدیدار نمی شود. این امر مستلزم فشار پایدار و هماهنگ از قدرتهای مهم جهانی برای وادار کردن اسرائیل برای پذیرش حاکمیت فلسطین در یک بازه زمانی روشن و قابل اجرا است. بدون این اراده بین المللی قاطع ، شناخت به یک اعلامیه توخالی تبدیل می شود – فلسطینی های متلاشی با امیدهایی که هرگز تحقق نمی یابد.
بخوانید: انگلیس ، مقامات فلسطینی در مورد اقدامات عملی در جهت شناخت وضعیت فلسطین بحث می کنند
کنفرانس اخیر در نیویورک ، با حضور نمایندگان بیش از 125 کشور عضو سازمان ملل ، تأکید بر یک واقعیت بحرانی: عربستان سعودی نخواهد بود عادی کردن روابط با اسرائیل “مگر اینکه یک کشور مستقل فلسطین شناخته شود.” با توجه به وزن سیاسی عربستان سعودی و امیدهای بالای اسرائیل برای عادی سازی ، این نشان دهنده یک شکست سیاسی و اخلاقی قابل توجه برای نتانیاهو است ، که معتقد بود دسترسی به سبک ابراهیم به ریاض در دسترس است و فقط یک موضوع زمان است. با این حال ، بیانیه پایانی کنفرانس – “اعلامیه نیویورک” – هرگونه امیدهایی را که اسرائیل ممکن است از زمان امضای توافق نامه های اصلی ابراهیم به خود جلب کرده باشد ، از دست داد. موضع شرکت ریاض به طور موثری توهمات طولانی را در مورد گسترش توافق نامه ها از بین می برد – یک آسپیراسیون که نتانیاهو به طور علنی ابراز کرده است. به عنوان یک بازیکن اصلی منطقه ای ، موقعیت عربستان سعودی نشانگر اجماع فزاینده ای است که سوال فلسطینی یک مسئله جانبی نیست که باید از آن دور شود بلکه هسته اصلی ثبات منطقه ای است.
این توسعه نیاز فوری برای از بین بردن انحصار دیرینه ایالات متحده در روند صلح خاورمیانه را در معرض دید قرار می دهد. برای چندین دهه ، واشنگتن به عنوان تنها واسطه ای – که اغلب به عنوان مغرضانه تلقی می شود – در یک روند راکد و ناکام که هیچ راه حل ماندگار ایجاد نکرده است ، عمل کرده است. زمان آن رسیده است که این نقش انحصاری به پایان برسد یا حداقل با سایر بازیگران تأثیرگذار جهانی ، به ویژه قدرتهای اروپایی مانند فرانسه و انگلستان به اشتراک گذاشته شود. همانطور که من استدلال در مقاله اخیر من ، اروپا باید یک سیاست خارجی مستقل را که در حقوق بین الملل و عدالت مستقر است ، ادعا کند ، نه اینکه به سادگی از دستور کار واشنگتن پیروز شود. یک رویکرد دیپلماتیک چند قطبی – با استفاده از نقاط قوت و دیدگاه های متنوع – برای شکستن بن بست و پیشبرد صلح ضروری است. اسرائیل باید ساخته شود تا درک کند که بالاتر از قوانین بین المللی نیست و در قبال اقدامات خود پاسخگو خواهد بود. به ویژه انگلیس و فرانسه باید پیام واضحی ارسال کنند: آنها این بار به معنای تجارت هستند و تکیه بر تسلط ایالات متحده بر روند صلح دیگر قابل استفاده نیست.
برخی از کشورها ، مانند ایتالیا ، استدلال می کنند که شناخت یک کشور فلسطین قبل از تأسیس کامل ، ضد تولید است. این استدلال ، با این حال ، غیر مبتدی است که با پوچی هم مرز است. تاریخچه چندین نسخه را فراهم می کند که در آن شناخت بین المللی قبل از کنترل کامل سرزمینی یا ساخت کامل دولت انجام می شود. به عنوان مثال ، سودان جنوبی در سال 2011 توسط جامعه بین المللی به طور گسترده ای به رسمیت شناخته شد و قبل از آنكه حاكمیت پایدار را به طور كامل برقرار كند یا همه اختلافات ارضی را حل كند. تیمور شرقی نیز بدست آمده شناخت گسترده در حالی که هنوز از درگیری و ایجاد موسسات دولتی بهبود می یابد. حتی اسرائیل قبل از نهایی شدن مرزهای آن توسط قدرتهای کلیدی به رسمیت شناخته شد یا همه سرزمین های ادعا شده را کنترل می کرد. در هر مورد ، شناخت پاداش یک کشور کاملاً شکل گرفته نبود بلکه یک عمل سیاسی بود که مشروعیت را تأیید می کرد و شرکتی را برای ایجاد دولت و تعامل بین المللی فراهم می آورد. انکار فلسطینی ها این مسیر مشابه یک استاندارد دو برابر آشکار است که بی تابعیت آنها را زنده می کند.
به عنوان مرحوم غسان کانافانی ، روشنفکری و نویسنده فلسطینی که در ژوئیه سال 1972 توسط اسرائیل در بیروت ترور کرد گفته شده: “علت فلسطین فقط دلیلی برای فلسطینی ها نیست ، بلکه علت هر انقلابی است ، هر کجا که باشد ، زیرا این امر علت توده های استثمار و مظلوم در دوران ما است.” به همین ترتیب ، بینش عمیق نلسون ماندلا طنین انداز است عمیق: “ما خیلی خوب می دانیم که آزادی ما بدون آزادی فلسطینی ها ناقص است.” این سخنان تأکید می کند که ارتباط جهانی عدالت و آزادی را به ما یادآوری می کند که آزادی فلسطین از مبارزات گسترده تر علیه ظلم در سراسر جهان جدا نیست.
موج فعلی کشورهای غربی که به سمت شناخت یک کشور فلسطین حرکت می کنند ، در صورت استقبال ، در صورت تأخیر ، توسعه است. با این حال ، اهمیت واقعی آن نه در خود عمل نهفته است ، بلکه در چگونگی استقرار استراتژیک – به عنوان یک کاتالیزور برای دولت بودن واقعی است. این امر مستلزم تشخیص اتصال با فشار قوی بین المللی ، یک روند واسطه گری متنوع و تعهد بی بدیل برای ظهور فلسطین آزاد ، مستقل و حاکم است. هر چیزی کمتر نمادگرایی باقی می ماند ، و نمادگرایی بدون ماده نه صلح را پیش می برد و نه به فلسطینی ها استقلال را که به شدت شایسته آن هستند ، اعطا کند.
نظر: Edge Amman’s Edge: عمل متعادل کننده خطرناک پادشاهی
نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسنده است و لزوماً منعکس کننده سیاست تحریریه مانیتور خاورمیانه نیست.
