مجمع عمومی سازمان ملل روز دوشنبه با تصویب قطعنامه 11 صفحه ای در مورد اوضاع افغانستان تصویب شد. رأی نهایی 116 مورد به نفع ، 2 برابر – و به ویژه ، ایالات متحده در بین قدرتهای بزرگ غربی رأی داد و نه ، در حالی که کشورهای منطقه ، از جمله روسیه ، چین ، هند و ایران ممتنع بودند.
این قطعنامه ، که توسط آلمان ، ایرلند و سوئد ارائه شده است ، یافته های دستورالعمل های شورای امنیت سازمان ملل ، گزارش های دبیر کل و ارزیابی های گزارشگر ویژه سازمان ملل را شامل می شود. این یک توبیخ غیرمعمول قوی از سیاست های دوران طالبان را ارائه می دهد که آموزش ، اشتغال ، فعالیت سازمان های غیر دولتی و آزادی حرکت برای زنان و دختران را محدود می کند-این اقدامات را به عنوان “شدید ، گسترده ، منظم و بدتر” توصیف می کند.
سازمان ملل متحد سیاست های معکوس طالبان را به استثنای زنان و دختران از مدارس ، محل کار ، مراقبت های بهداشتی ، سیاست و فضاهای عمومی می طلبد.
این قطعنامه تأکید می کند که دخالت معنی دار زنان در جامعه برای صلح ، توسعه و ثبات ضروری است.
با وجود میلیون ها نفر از افغان ها ، به ویژه زنان و کودکان ، از اهدا کنندگان خواسته می شود که سریع و بدون انسداد کمک کنند.
این قطعنامه سانسور و خشونت علیه کارگران رسانه ای و مدافعان حقوق بشر را محکوم می کند و خواستار حمایت از گفتار آزاد و دسترسی به اطلاعات است.
ترویج مسئولیت پذیری: این امر خواستار تحقیقات و پیگردهای قتل های غیرقانونی ، بازداشت های خودسرانه ، ناپدید شدن اجباری و سایر سوء استفاده های جدی است.
اطمینان از ایمنی برای کارگران و دیپلمات ها: از طالبان خواسته می شود تا از کارمندان بین المللی که خدمات بحرانی بشردوستانه را ارائه می دهند ، تضمین کنند.
این مجمع ابراز نگرانی از حضور داعش ، القاعده ، طالبان پاکستانی و سایر گروه های افراطی در افغانستان ، و از طالبان خواست تا از خدمت این کشور به عنوان پناهگاه تروریستی جلوگیری کند.
این قطعنامه افغانستان را ترغیب می کند تا یک برنامه جامع برای محافظت از غیرنظامیان و جوامع اقلیت اتخاذ کند.
این امر در حال رشد متامفتامین و تولید تریاک ، خواستار بازگرداندن ممنوعیت های تریاک است و از حمایت جهانی از استراتژی های کشاورزی جایگزین در مناطق روستایی خواستار حمایت جهانی می شود.
این قطعنامه تأکید می کند که آینده ای پایدار در افغانستان به تشکیل یک دولت فراگیر که قادر به نمایندگی همه گروه های اجتماعی باشد ، وابسته است. این امر خواستار تجدید گفتگوی داخل افغانستان و مشارکت معنادار سیاسی است و نشانگر فراخوانی واضح برای نقشه راه برای آشتی و بازسازی است.
تصویب قاطع این قطعنامه بر حمایت گسترده بین المللی برای محکوم کردن سوءاستفاده توسط طالبان تأکید می کند. رأی “نه” ایالات متحده – برآورده شدن با اجماع گسترده غربی – ممکن است با نگرانی در مورد قابلیت اجرای یا استراتژی دیپلماتیک گره خورده باشد. در همین حال ، ممتنع توسط بازیگران کلیدی منطقه ای احتیاط ژئوپلیتیکی را برجسته می کند.
با این وجود ، این قطعنامه به عنوان یک شهادت قوی از همبستگی بین المللی با جامعه مدنی افغانستان و حقوق بشر است و زمینه را برای افزایش نظارت و اقدامات جمعی فراهم می کند.
