چارلز راندولف-وایت یک نمایشنامه نویس است که کارش را باید گنجانیم. آخرین اثر او ، “دوک و رویا” ، که به تازگی بازی در تئاتر لوسیل لورتل در خیابان 121 کریستوفر را به پایان رساند ، گواهی بر آن است. این نمایشنامه پیام محکمی در مورد جنگ در افغانستان و چگونگی زندگی مردم در آنجا – یا صرفاً وجود دارد. دوک ، یک هنرمند مشهور هیپ هاپ سیاه ، برای سرگرمی سربازان در یک پایگاه نظامی به کابل می آید. به محض ورود او با رویا ، مترجم و پدرش سید ، که او نیز مترجم است ، ملاقات می کند. وقتی دوک برای اولین بار با رویا ملاقات می کند ، او را به خود جلب می کند. در حالی که او طرفدار است ، او همچنین زن جوان متوسط افغان شما نیست. این کشوری است که زنان مجاز به حضور در مدرسه نیستند ، باید کاملاً تحت پوشش قرار بگیرند و عمدتاً محدود به خانه های خود هستند. آنها مجاز به صحبت در ملاء عام نیستند. تغییرات اساسی که در این کشور رخ داده است ، نتیجه این است که طالبان به دست گرفته اند. رویا به هیچ وجه متناسب با این قالب نیست. این نمایشنامه به بررسی انتخاب هایی که در زندگی می دهیم و تأثیر ماندگاری آنها می تواند بر خودمان و اطرافیان ما باشد.
در حالی که دوک در آنجا سربازان را سرگرم می کند ، او با رویا به اشتراک می گذارد که می خواهد زیبایی این کشور را فراتر از پایگاه ببیند ، چیزی که برای امنیت خودش ممنوع است. رویا راهی پیدا می کند که او را دزدکی کند و او را به یک خانه چای می برد ، مکانی که فقط مردان می توانند وارد آن شوند. رویا به عنوان یک مرد مبدل می شود ، کاری که او از زمان جوانی از آن استفاده می کند. هنگامی که دوک در خانه چای است ، وضعیتی بوجود می آید که به یک حادثه بین المللی تبدیل می شود و این وضعیتی است که زندگی دوک را تغییر می دهد.
راندولف ورایت کار با شکوه ای را انجام می دهد که به وضوح آنچه مردم افغانستان را مجبور به عبور از طالبان می کردند ، انجام می دهد و اینکه حتی افراد بومی که در پایگاه نظامی ایالات متحده کار می کنند ، بیش از ظن نیستند وقتی چیزی پیش می رود. این ناراحت است که بدانید مردم در جامعه ای زندگی می کنند که انجام هر کاری در ملاء عام می تواند با تهدید به مرگ همراه باشد. رویا شخصیتی قوی است و به کمک به مردمش اختصاص دارد. او باید در چندین جبهه یک عمل متعادل زندگی کند و هنوز هم از طریق دوستی با دوک حرکت می کند که او گیج کننده است. سعید ، پدر رویا ، دائماً در تلاش است تا ویزا را برای او ، همسرش و چهار دختر برای ترک کشور تأمین کند ، اما سالها و سالها تاخیر می شود. شخصیت او قانع کننده است.
در حالی که دوک در افغانستان است ، مادرش Desiree به او می پیوندد. او یک وکیل ، یک زن سیاه پوست قوی است و به یک متحد تبدیل می شود تا سعی کند به سید و خانواده اش برای دریافت ویزا کمک کند. او همچنین مادری است که سعی کرده است پسرش را به عنوان یک فرد خوب بزرگ کند و می فهمد که او اغلب آنچه را که می خواهد انجام می دهد و مسئولیت عواقب اقدامات خود را بر عهده نخواهد گرفت. جالب است که ببینیم چگونه ، وقتی دوک بیش از حد خود را پر می کند ، او را به واقعیت بازگرداند.
این بازیگران در تحویل شدید و در بعضی مواقع پرشور این داستان متعالی هستند. آنچه که من باورنکردنی می دانم این است که این اولین مرحله برای جی الیس (“ناامن” HBO) و استفانی نور است که دوک و رویا بازی می کنند. الیس عملکردی جذاب ، باهوش ، جذاب و جذاب دوک را ارائه داد. او شخصیت را با سهولت و قلب بسیار اداره کرد. نور به عنوان رویا قدرتمند ، مصمم و بسیار متمایز بود ، یک خانم جوان که خیلی بیشتر از هر زن جوانی باید در صفحه خود داشته باشد ، اما موفق شد کوشا و تا حد ممکن متعهد بماند. داریوش کاشانی به عنوان سید ، مردی که سعی در جستجوی خانواده خود دارد ، عملکردی کاملاً پرشور ، شدید و به یاد ماندنی ارائه داد ، در حالی که متعادل بودن برای وفاداری و کار خود را متعادل می کند. Noma Dumezweni یک رویا مطلق به عنوان Desiree بود. او فقط مقدار مناسب روح ، اعتقاد و عذاب مادرانه را به نقش خریداری کرد ، ضمن اینکه دلسوزی و اشتیاق را نیز به همراه داشت.
از طرف فنی ، این نمایشنامه به زیبایی با طراحی منظره توسط ویلسون چین ، طراحی روشنایی توسط آمینا الکساندر ، طراحی لباس توسط سانوبر سابرینا اسپانتا و طراحی صدا توسط تیلور جی ویلیامز کار کرد.
این نمایشنامه به طرز چشمگیری توسط وارن آدامز کارگردانی شد. تولید مانند این برای جلب توجه به وضعیتی که نباید فراموش شود بسیار مهم است. لطفا ، لطفاً ، لطفاً ، اگر می شنوید که این نمایشنامه دوباره روی صحنه می رود ، باید بروید.
