یادداشت سردبیر: این داستان بخشی از است همانطور که برابر است، سریال در حال انجام CNN در مورد نابرابری جنسیتی. برای کسب اطلاعات در مورد نحوه تأمین اعتبار این سریال و بیشتر ، بررسی کنید سؤالات متداول مابشر
کابل ، افغانستان
–
“من می خواهم” – دختر خودش را متوقف می کند – “من می خواستم در آینده پزشک شوم. اما وقتی طالبان به افغانستان آمدند ، تمام درهای مدارس بسته شد.”
در داخل Naji-E-Bashra Madrasa که مورد تأیید طالبان قرار گرفته است-یک مدرسه مذهبی فقط دختران در حومه کابل-یک دختر نوجوان که چهره ای کامل پوشیده است ، عصبی صحبت می کند. همکلاسی او بازوی خود را در زیر میز می گیرد و آگاه است که هرگونه انتقاد از دولت حاکم طالبان بد نیست.
هرچند این مؤسسات مذهبی ناقص هستند ، اما آنها تنها گزینه ای برای اکثر دختران افغان بیش از 12 سال هستند که می خواهند هرگونه تحصیلات داشته باشند. افغانستان باقی مانده است فقط کشور در جهان که دختران و زنان را از آموزش عمومی در سطح متوسطه و بالاتر منع می کند.
این ممنوعیت بخشی از سرکوب گسترده حقوق زنان توسط طالبان است زیرا آنها در اوت سال 2021 به قدرت رسیدند. دولت می گوید که چگونه زنان باید لباس بپوشند ، جایی که می توانند و نمی توانند بروند ، و با چه کسی باید بروند-به عنوان مثال ، آنها باید برای مسافرت یک نگهبان مرد داشته باشند.
در ژوئیه سال جاری ، دادگاه بین المللی کیفری حکم دستگیری را جستجو کرد برای دو نفر از رهبران برتر طالبان ، با استناد به آزار و اذیت زنان و دختران به عنوان شواهدی از جنایات علیه بشریت. طالبان دادگاه را به عنوان “دشمنی و نفرت برای دین خالص اسلام” محکوم کرد.
طالبان در ابتدا اظهار داشتند كه تعلیق آموزش زنان موقتی خواهد بود و برخی از رهبران گفتند كه آنها می خواهند مدارس اصلی پس از حل مسائل امنیتی ، بازگشایی شوند. اما چهار سال بعد ، به نظر می رسد جناح بنیادگرایانه طالبان برنده است. مدارس ، دانشگاه ها و حتی مراکز آموزش مراقبت های بهداشتی غیر مذهبی برای نیمی از جمعیت بسته است. براساس گزارشی که در ماه مارس توسط یونسکو ، یک آژانس سازمان ملل منتشر شده است ، نزدیک به 1.5 میلیون دختر از سال 2021 از حضور در دبیرستان ممنوع شده است.
نیدا محمد نادیم در دسامبر سال 2022 ، وزیر امور خارجه ، گفت: “ما به دختران گفتیم که حجاب مناسب بپوشند اما آنها این کار را نکردند. “دختران در حال مطالعه کشاورزی و مهندسی بودند ، اما این با فرهنگ افغانستان مطابقت ندارد. دختران باید یاد بگیرند ، اما در مناطقی که علیه اسلام و افتخار افغانستان پیش می روند.”
در همین حال ، تعداد مادراسا که دختران و پسران را در سراسر افغانستان آموزش می دهد به شدت افزایش یافته است. براساس داده های وزارت آموزش و پرورش ، 22.972 مادراس با بودجه دولتی طی سه سال گذشته تأسیس شده است.
در داخل یک مادراسا تأیید شده توسط طالبان در افغانستان
در Naji-E-Bashra Madrasa ، جایی که CNN در هفته های اخیر دسترسی نادر به فیلم دریافت کرد ، ثبت نام از زمان شروع طالبان ، دختران را از آموزش “جریان اصلی” آغاز کرد.
از آنجا که صدای ده ها دختری که آیات قرآن را تلاوت می کنند ، در راهروها تکرار می شوند ، قرآن های طلایی و متون مذهبی در طبقه کلاس جمع می شوند. در دفتر اصلی ، یک پرچم بزرگ طالبان در گوشه ای قرار می گیرد. گواهی مهر شده توسط وزارت آموزش و پرورش طالبان در مرکز میز اصلی قرار دارد. طالبان برنامه درسی را در اینجا – همراه با همه مادراس ها در سراسر کشور – دیکته می کنند.
از آنجا که این یک تسهیلات خصوصی است که توسط والدین دانش آموزانی که عموماً زندگی ممتازی دارند ، تأمین می شود ، به کارکنان داده می شود که کمی بیشتر از آنها استفاده می کنند تا در کنار مطالعات اسلامی ، زبان و علم را نیز آموزش دهند. در مادراس های عمومی ، که توسط دولت طالبان تأمین می شود ، برنامه درسی تقریباً کاملاً مذهبی است.
در سال 2022 ، طالبان برنامه های خود را برای برنامه درسی مدرسه اعلام کردند و تغییرات بسیاری را براساس آن ایجاد کردند یک گزارش توسط مرکز حقوق بشر افغانستان ، یک گروه نظارت بر حقوق بشر ، “نه تنها در تحقق اهداف توسعه انسانی ابزارهای بین المللی حقوق بشر ، بلکه به دانشجویان نیز می آموزد که محتوای خشونت را ترویج می کنند ، با فرهنگ تحمل ، صلح ، آشتی و ارزش های حقوق بشر مخالف هستند.”
گزارش منتشر شده در دسامبر گذشته ادعا می کند که طالبان “اهداف آموزشی را برای هماهنگی با ایدئولوژی افراطی و خشونت آمیز خود” متناسب کرده است. این گفته می شود که آنها تاریخ ، جغرافیا و کتابهای درسی مذهبی را اصلاح کرده اند و آموزش مفاهیمی مانند دموکراسی ، حقوق زنان و حقوق بشر را ممنوع کرده اند.
مدیر اصلی ناجی-برشرا مادراسا ، شفیع الله دیلاوار ، حامی خود اعلام شده دیرینه طالبان می گوید: “دانش آموزان از محیط ، برنامه درسی ما و ما بسیار خوشحال هستند.” “برنامه درسی که در مادراسا تنظیم شده است به گونه ای تنظیم شده است که برای نقش مادران در جامعه بسیار مفید است ، بنابراین آنها می توانند فرزندان خوبی را پرورش دهند.”
وی هرگونه پیشنهادی مبنی بر استفاده از چنین مؤسساتی برای پیشبرد اهداف ایدئولوژیک طالبان را رد کرد.
مدیر اصلی اصرار داشت كه از آنجا كه جمعیت افغانستان از قبل عمیقاً مذهبی بوده است ، بسیاری از خانواده ها از این نوع آموزش برای دختران راضی بودند – و از جامعه بین المللی خواستند كه از تلاش های وی حمایت كند.
طالبان چندین درخواست مصاحبه را رد کرد.
اما بسیاری از دختران و زنان در افغانستان ، مادراس را جایگزین آموزش نمی دانند که آنها به طور فزاینده ای قادر به دسترسی به طی دو دهه قبل از عقب نشینی هرج و مرج ایالات متحده در سال 2021 بودند.
Nargis ، یک زن 23 ساله در کابل ، که از طریق یک خط تلفن امن صحبت می کرد ، گفت: “من هرگز علاقه ای به حضور در یک مادراسا نداشتم. آنها به ما یاد نمی دهند که آنچه را که باید یاد بگیریم ،” گفت: Nargis ، یک زن 23 ساله در کابل ، که از طریق یک خط تلفن امن صحبت می کرد. CNN برای ایمنی خود از نام مستعار استفاده کرده است.
Nargis دانش آموز مدل است. او وجدان ، سازمان یافته ، زحمتکش است و در طول زندگی با جدیت تحصیل کرده است.
در آن زمان که سربازان آمریکایی از شهر وی خارج می شدند ، نرگس در حال تحصیل اقتصاد در یک دانشگاه خصوصی بود. او صبح به کلاس می رفت ، بعد از ظهر یک کار پاره وقت کار می کرد ، سپس عصر خود را به زبان انگلیسی می آموزد. او هرگز از یادگیری خسته نمی شد.
او با احتیاط گفت: “اگر چهار سال پیش از من سؤال كردید كه می خواهم با زندگی ام چه كاری انجام دهم ، اهداف ، رویاها و امیدهای زیادی داشتم.” “در آن زمان ، من می خواستم یک تاجر بسیار بزرگ باشم. می خواستم از کشورهای دیگر وارد کنم. می خواستم یک مدرسه بزرگ برای دختران داشته باشم. می خواستم به دانشگاه آکسفورد بروم. شاید من کافی شاپ خودم را داشته باشم.”
تمام آنچه در اوت 2021 تغییر کرد. او دیگر مجاز به حضور در کلاس ها نبود ، دیگر شاغل نبود و به گفته وی ، دیگر قادر به رویای آینده ای نبود که یک بار برای خودش نقشه برداری کرد – همه به دلیل اینکه زن بود.
اما آنچه قلب او را شکست ، دیدن چهره خواهران کوچکترش ، در آن زمان 11 و 12 ساله بود که یک روز به خانه آمد و به او گفت که مدرسه آنها بسته شده است.
Nargis گفت: “آنها یک ماه چیزی نخوردند. آنها پریشان شدند.” “من فهمیدم که آنها مثل این دیوانه خواهند شد. بنابراین ، من تصمیم گرفتم که به آنها در تحصیل کمک کنم. حتی اگر همه چیز را از دست بدهم ، این کار را انجام می دهم.”
نرگس شروع به جمع آوری تمام کتابهای درسی گذشته خود کرد و هر آنچه را که آموخته بود به دختران آموزش داد. سایر اقوام و همسایگان نیز درخواست کمک کردند – و او گفت: نه گفتن نه.
و به همین ترتیب ، هر روز صبح ساعت 6 صبح تیز ، قبل از ظهور نگهبانان امنیتی طالبان ، حدود 45 دانش آموز دختر از سن 12 سالگی در سطح شهر به خانه خانواده نرگس می روند. Nargis هیچ پشتیبانی و بودجه ای ندارد – و اغلب دختران در اطراف یک کتاب درسی جمع می شوند و دفترچه ها و قلم ها را به اشتراک می گذارند.
با هم ، آنها ریاضیات ، علوم ، محاسبات و انگلیسی را می آموزند. Nargis مغز خود را به خاطر تمام دانش هایی که تاکنون جمع کرده و آن را به دانش آموزان خود منتقل می کند ، می کند.
وقتی زمان بازگشت آنها به خانه می رسد ، او بی وقفه نگران است.
وی گفت: “این بسیار خطرناک است. یک روز در هفته وجود ندارد که بتوانم استراحت کنم. هر روز که آنها به من می آیند ، من خیلی نگران می شوم. این باعث می شود من دیوانه شود. این یک خطر بزرگ است.”
دو ماه پیش ، اعضای طالبان برای حمله به خانه ای که از او تدریس می کرد ، آمدند. او یک شب را در زندان گذراند و به خاطر کار خود مورد توبیخ قرار گرفت. پدرش و سایر اعضای خانواده مرد از او التماس کردند که متوقف شود و به او گفت که ارزش آن را ندارد. اما هرچند که نرگس وحشت زده است ، او می گوید که از ترک دانش آموزان خودداری می کند. او مکان ها را روشن کرد و ادامه داد.
تا اوایل سال جاری ، USAID (آژانس توسعه بین المللی ایالات متحده) بودجه مدارس مخفی را در سراسر کشور-معروف به “آموزش جامعه مبتنی بر جامعه”-و همچنین برنامه های تحصیل در خارج از کشور و بورس های آنلاین را تأمین می کرد. با لغو قراردادهای کمک به 1.7 میلیارد دلاری (که هنوز 500 میلیون دلار از آن پرداخت نشده بود) تحت دولت ترامپ ، اکنون چندین مورد از این برنامه های آموزشی در حال کاهش است.
خود نرگس از یک برنامه چنین استفاده کرده بود و به صورت آنلاین برای لیسانس مدیریت بازرگانی در یک برنامه با بودجه ایالات متحده تحصیل می کرد. او می گوید ماه گذشته این برنامه لغو شد. این ناخن در تابوت برای جاه طلبی های نرگس بود. نه فقط لغو تحصیلات او ، بلکه “لغو امیدها و رویاهای من”.
نرگس سعی می کند خودش را مشغول کند. اما در روزهای بیشتر از آنچه دوست داشت ، احساس ناامیدی در حال خزیدن است و خودش را می بیند که آیا هیچ نکته ای در مطالعه اینقدر سخت و خطرناک برای آموزش خواهران و دوستانش وجود دارد. در افغانستان طالبان ، زنان نمی توانند با مردانی که به آنها ارتباطی ندارند – یا به عنوان پزشک ، وکلا یا در بیشتر فضاهای عمومی کار کنند.
“مادر من هرگز تحصیل نکرده بود. او همیشه به ما می گفت که چگونه تحت دولت قبلی طالبان است ، بنابراین ما سخت مطالعه کردیم … اما اکنون تفاوت بین من و مادرم چیست؟” او پرسید. “من یک آموزش دارم ، اما ما هر دو در خانه هستیم.
“برای چه چیزی تلاش می کنیم؟ برای چه شغلی و چه آینده؟”
