زابی الله مجاهد سخنگوی مفصل امارات اسلامی و امیر امیر هیبات الله آخوندزادا بود و مواضع خود را با ظرافت بسیار توضیح داد.(من) “همه افغان ها حقوق خود را تحت دولت آینده تضمین می کنند و زنان نیز در یک چارچوب اسلامی حق کار و آموزش را دارند.” از آنجا که تحصیلات دختران یک فرمان الهی در اسلام است – با قرآن کریم بدون شک هرچه زنان ، مانند مردان ، موظفند دانش خود را افزایش دهند و آن را دنبال کنند – از طالبان انتظار می رفت که به قول خود رعایت کنند.(ب) این درحالی است که سابقه آنها در مورد نقض این سنت اسلامی قدیمی هزاره در اولین قانون خود از سال 1996 تا 2001 است.(iii) اما طالبان به تعهد خود پیوستند و به موضع سنتی قدیمی خود در صدور احکام ضد آموزش برای دختران بالای شش نفر رسیدند.
2025 چهار سال از شروع ممنوعیت آموزش متوسطه دختران در افغانستان است و این تصمیم رگرسیون همچنان به آینده میلیون ها دختر افغانستان آسیب می رساند. اگر این محدودیت تا سال 2030 ادامه یابد ، بیش از چهار میلیون دختر از حق تحصیل در خارج از سطح ابتدایی محروم می شوند. یونیسف در مورد عواقب فاجعه بار هشدار می دهد ، از تأثیر منفی بر سیستم مراقبت های بهداشتی و اقتصاد افغانستان به طور کلی.(IV) یونیسف پیش بینی می کند که در صورت ادامه این حاشیه نشینی دختران در سیستم آموزشی ، افغانستان کمبود شدید کارکنان بهداشت و درمان زن را تجربه خواهد کرد و کل زیرساخت های بهداشتی را در اختلال قرار می دهد. با کمتر پزشک و ماماها زن ، زنان از معالجه پزشکی و حمایت از پارا پزشکی لازم محروم می شوند. “ما در حال تخمین 1600 مرگ مادران و بیش از 3500 مرگ و میر نوزادان هستیم. اینها فقط تعداد نیستند ، بلکه آنها نمایانگر زندگی گمشده و خانواده های خرد شده هستند.” مدیر اجرایی یونیسف کاترین راسل گفت. در واقع ، این عواقب برای نسل ها ادامه خواهد یافت زیرا افغانستان نیمی از جمعیت خود را پشت سر می گذارد.
از همه مهمتر ، دختران با عوارض جانبی بر بهزیستی و سلامتی خود با خطر بیشتری برای ازدواج کودکان روبرو هستند. گزارش زنان سازمان ملل ادعا می کند که تأثیر تجمعی احکام طالبان تا حد زیادی منجر به حبس زنان در دیوارهای خانه های آنها شده است.(v)
تاریخچه آموزش زنان در افغانستان
از نظر تاریخی ، رهبری افغانستان تلاش کرد تا زنان را از طریق سوادآموزی توانمندسازی کند ، به جز سه مرحله مجزا از ممنوعیت پتو. از اوایل قرن بیستم ، آموزش دختران در افغانستان ، با وجود پیشرفت چشمگیر ، عمیقاً مورد اختلاف قرار گرفت ، با سه رژیم حتی محرومیت از جنسیت را اجرا کرد-اولین بار ، تحت سلطنت امیر حبیب الله کلاکان در سال 1929 و دو بار در دوران حاکم طالبان ، از 1996-2001 و دوباره از آگوست 2021.(vi) در دوران مجاهدین (1992-1996) ، دسترسی به آموزش به دلیل جنگ داخلی و محدودیت های تحمیل شده برای زنان مانع شد.
از زمان ارائه بنیادهای آن در سال 1875 ، آموزش در افغانستان تقریباً منحصراً به پایتخت ، کابل محدود شده است. تا سال 1919 ، تنها چهار مدرسه وجود داشت که پادشاه امان الله خان برای اولین بار آموزش ابتدایی و اجباری را جهانی و اجباری کرد. پس از آن ، او مدارس را برای دختران ایجاد کرد و حتی برخی از دانش آموزان دختر را در برنامه های مبادله به ترکیه فرستاد.(vii) علیرغم این دستاوردها ، سنت های محافظه کار اجتماعی و فرهنگی و مردسالارانه افغانستان ، یک کشور مرکزی ضعیف و درگیری های قومی متقاطع به طور متناوب مانع دسترسی زنان به آموزش در طول 20 شددومین قرن
با این وجود ، از سال 1930 تا 1960 ، آموزش زنان به ویژه در دهه 1960 ، 1970 و 1980 ، پیش از اینكه در دهه 1990 پس از جنگ پس از جنگ ، مواجه شود ، پیشرفت پایدار داشت. قبل از اولین صعود طالبان به قدرت در سال 1991 ، افغانستان دارای یک سیستم مدرسه آموزشی بود و کمتر از 7000 زن که تحصیلات عالی را دنبال می کنند و حداقل 230،000 دختر در مدارس ثبت نام کرده اند.(viii) 190 استاد دانشگاه زن به همراه 22000 زن به عنوان معلم در مدارس مختلف مشغول به کار بودند. علاوه بر این ، زنان همچنین نیمی از کارمندان عمومی کشور و 40 درصد از کل نیروی کار پزشکی آن را تشکیل می دادند. اوضاع از سال 2021 به سرعت رو به وخامت گذاشت و افغانستان در رده های برتر در 2023-2024 زنان ، شاخص صلح و امنیت منتشر شده توسط موسسه جورج تاون برای زنان ، صلح و امنیت با همکاری موسسه تحقیقات صلح اسلو قرار گرفت.(IX)
برای زنان افغانستان ، صلح چیزی بیش از متوقف کردن دهه های درگیری نیست – این یک مفهوم پویا است که می تواند در تغییر اجتماعی از طریق انصراف محافظه کاری به وجود بیاید. دکتر حبیبا سارابی در سال 2020 توضیح داد: “دختر و نوه من باید از هر آنچه برای نسل ما ممنوع است لذت ببرند – آنها سزاوار بیش از حقوق اساسی هستند.”(x) به جای آن ، افغانستان شاهد خروج تعداد زیادی از متخصصان بود ، پس از آنکه طالبان در سال 2021 کشور را به دست گرفتند. این باعث تخلیه قابل توجهی در مغز شد.(xi) آخرین چیزی که ملت ویران شده توسط جنگ مورد نیاز است ، خطر بهبودی سالم با جلوگیری از نیمی از جمعیت از مشارکت در آموزش و پرورش بود.
اهمیت آموزش دختران
پس از برکناری طالبان در سال 2001 ، هنگامی که ممنوعیت آموزش دختران برداشته شد ، بانک جهانی یک مطالعه را برای تجزیه و تحلیل مزایای اقتصادی این تصمیم انجام داد. داده های مربوط به نیروی کار و بررسی های خانگی که در سال 2007 ، 2014 و 2020 در افغانستان انجام شد ، اساس آن تجزیه و تحلیل را تشکیل داد.(xii) کشف شد که با گسترش فرصت های آموزشی در تمام سطوح در افغانستان پس از طالبان ، میزان مرگ و میر نوزادان نصف کاهش یافته است ، در حالی که سرانه درآمد ناخالص ملی از 810 دلار در سال 2001 به 2،590 دلار در سال 2020 سه برابر شد. بخش بزرگی از پیشرفت اقتصادی این کشور در این دوره به زنان کشیده شد.
اگرچه میانگین بازده سرمایه گذاری در آموزش و پرورش در افغانستان پایین است ، اما برای زنان نسبتاً زیاد است. هر سال اضافی تحصیل یک زن در افزایش 13 درصد آن شرکت می کند و آن را بسیار بالاتر از میانگین جهانی 9 درصد بازده سرمایه گذاری در آموزش و پرورش قرار می دهد.
از آنجا که آموزش و پرورش عامل اصلی ثبات مالی است ، عدم دسترسی به آن فقط فقر نسلی را زنده می کند. یک مقاله سیاست یونسکو نشان داد که اگر همه بزرگسالان آموزش متوسطه را به پایان برسانند ، 420 میلیون نفر می توانند از فقر برداشته شوند و اگر بزرگسالان فقط دو سال دیگر تحصیل در سراسر جهان را بدست آوردند ، 60 میلیون نفر دیگر نیز از فقر فرار می کنند.(xiii) از آنجا که بیش از نیمی از جمعیت افغانستان در فقر زندگی می کنند ، انکار دسترسی دختران به آموزش و پرورش بیشتر بحران را بدتر می کند.
یک مطالعه در سال 2017 که توسط سازمان آمار مرکزی افغانستان انجام شده است ، نشان داد که 28 درصد از دختران افغان قبل از 18 سالگی مجبور به ازدواج شدند و 4 درصد در بین آنها قبل از 15 سالگی ازدواج کردند. تأثیر سیاست طالبان بر جامعه به طور کامل در یافته های تحقیقاتی که توسط یک بستر دیجیتال محلی انجام شده است ، اسقف اسقف وورا ، که مصاحبه با 3،000 زن جوان است. آنها فاش كردند كه تا اوت 2023 ، 70 درصد از آنها از دختران مجبور به ازدواج قبل از بزرگسالی آگاه بودند. براساس تحلیل یونیسف ، نگه داشتن دختران از دوره متوسطه ، 2.5 درصد از تولید ناخالص داخلی سالانه خود (تولید ناخالص داخلی) را از بین می برد ، که اساساً به این معنی است که اگر هر سه میلیون دختر افغان تحصیلات متوسطه را به پایان برساند و وارد نیروی کار شود ، می تواند تقریباً 5.4 میلیارد دلار آمریکا افزایش یابد.(xiv) بنابراین فرصت های آموزشی مساوی برای زنان از حوزه عدالت و برابری فراتر می رود ، توسعه پایدار و حمایت از پتانسیل اقتصادی افغانستان را حفظ می کند.
ممنوعیت آموزش
زنان افغان در حال حاضر نقش مهمی در جامعه داشتند – از خانواده تا جامعه خود ، اما در درجه های مختلف – وقتی طالبان در سال 2021 به دست گرفتند. آنها حتی در مذاکرات صلح شرکت کردند و ابراز نگرانی کردند که ما هنگام مذاکره با طالبان ، پیشنهادات خود را نادیده بگیرند. “شمول زنان فقط به تعدادی از مشاوره های 30 دقیقه محدود شده است” – وزما Frogh ، عضو شورای عالی صلح افغانستان در سال 2019.(XV) گروه زنان بسیار نگران مذاکرات پشت صحنه بودند که برای آنها شفاف نبودند.
طالبان نتوانستند ذهنیت رگرسیون خود را در مورد مسئله آموزش زنان ، مشاغل و مشارکت آنها در ساخت ملت ریختند. آنها افغانستان را به وضعیتی سوق دادند که به موجب آن تولید ناخالص داخلی کشور در سال 2023 17.25 میلیارد دلار بود در حالی که رشد واقعی 2.3 درصد باقی مانده است.(شانزدهم) هزینه های اقتصادی تکمیل شده توسط هزینه های اجتماعی گسترده تر مرتبط با سطح پایین تر آموزش برای زنان ، در دراز مدت برای کشور و همچنین منطقه فاجعه بار خواهد بود. رویکرد دگماتیک طالبان در مورد مسئله آموزش زنان توسط سه عامل اصلی ناشی از محافظه کاری و مصلحت سیاسی هدایت می شود. اولا ، طالبان معتقدند برنامه درسی فعلی افغانستان با اصول اسلامی ضدیت است و با فرهنگ افغان مطابقت ندارد. برای آنها ، آموزش مدرن چیزی جز ابزاری برای ارتقاء فرهنگ و ارزشهای غربی نیست. ثانیا ، از طریق این ممنوعیت ، طالبان به دنبال این است که نشان دهد چه کسی در افغانستان کنترل واقعی دارد و از آن برای به دست آوردن شناخت دیپلماتیک از جامعه بین المللی استفاده می کند. سرانجام ، یک حلقه محافظه کارانه از نظر ایدئولوژیکی تأثیرگذار که حمایت اخلاقی از طالبان را ارائه می دهد ، می خواهد زنان در خانواده محدود شوند.
تنها پوشش نقره ای ، شناخت تأثیرات ویرانگر این ممنوعیت بر بهزیستی کلی کشور ، اکثریت قابل توجهی از افغان ها اکنون از پذیرش این Diktat امتناع می ورزند. آیا جهان می تواند طالبان را به بازده نزدیک کند؟
