تنها توافق هسته ای قابل قبول با ایران مستلزم برچیدن کامل زیرساخت های هسته ای جمهوری اسلامی است – نه فقط یک یخ موقت. هر توافق نامه ای که کوتاه باشد ، اشتباهات فاجعه آمیز تاریخی را تکرار می کند و رژیمی را که از نظر ایدئولوژیکی متعهد به هژمونی منطقه ای و تهدیدات وجودی علیه اسرائیل و متحدین دیگر آمریکا است ، جسارت می کند.
ایران باید به جای یخ زدگی ، برنامه هسته ای خود را نابود کند ، در حالی که متعهد به خاموش کردن شبکه تروریستی پروکسی و محدود کردن تهیه موشک بالستیک آن است.
ایران اکنون داشتن اورانیوم بسیار غنی شده به اندازه کافی برای تولید چندین سلاح هسته ای در طی چند هفته ، با موشک های پیشرفته قادر به تحویل آنها. رژیم ادامه بودجه ارتش های پروکسی در سراسر منطقه ضمن فرار از تحریم های بین المللی. یک معامله واقعاً مؤثر باید به کل این ماتریس تهدید بپردازد ، نه فقط مسئله هسته ای.
ماهیت اساسی رژیم مانع از راه حل های دیپلماتیک محدود است که به ایران اجازه می دهد قابلیت های غنی سازی را حفظ کند.
ایران توانایی های هسته ای خود را به میزان قابل توجهی پیشرفت کرده است ، و دارای ده ها سایت هسته ای بیشتر ، سانتریفیوژ پیشرفته و تقریباً 606 پوند اورانیوم است غنی شده تا 60 درصد – به آستانه 91 درصدی سلاح های هسته ای. اجازه دادن به ایران برای حفظ هرگونه توانایی غنی سازی ، برای جلوگیری از توسعه سلاح های هسته ای بسیار ناکافی خواهد بود.
ایدئولوژیک رژیم مخالفت در غرب و اسرائیل جمهوری اسلامی را غیرممکن می کند که محدودیت های دائمی در مورد جاه طلبی های هسته ای خود را بپذیرد. از نظر آخوندها ، جمهوری اسلامی نه تنها یک دولت بلکه یک مأموریت را نشان می دهد. رها کردن موضع ضد آمریکایی ، ضد اسرائیل و ضد لیبرال آنها صرفاً یک تغییر سیاسی نیست. این به طور موثری خودکشی ایدئولوژیک را مرتکب می شود.
این شخصیت ایدئولوژیک به عنوان مانع اصلی توافق های معنی دار عمل می کند. ماهیت اساسی رژیم مانع از راه حل های دیپلماتیک محدود است که به ایران اجازه می دهد قابلیت های غنی سازی را حفظ کند.
زیرساخت هسته ای ایران شامل کردن امکانات متعدد ، چندین زیرزمینی ساخته شده برای مقاومت در برابر حملات نظامی. از سال 2025 ، این امکانات به طور قابل توجهی گسترش یافته است ، با سانتریفیوژهای پیشرفته و غنی سازی اورانیوم به سطح نزدیک به سلاح ها.
Natanz ، سایت غنی سازی اورانیوم اولیه ایران ، تقریباً 16،900 سانتریفیوژ از جمله مدل های پیشرفته IR-6 را که باعث غنی سازی اورانیوم بسیار کارآمدتر از طرح های قبلی می شود ، اداره می کند. یک مجتمع جدید زیرزمینی عمیق در دست ساخت ، هدف قرار دادن نظامی بسیار دشوار است.
فوردو ، تا 80 متر در عمق کوه در نزدیکی QOM دفن شده است ، در حال حاضر اورانیوم را به 60 درصد خلوص غنی می کند-یک مرحله فنی کوتاه از درجه سلاح. در سال 2023 ، اورانیوم غنی شده به 83.7 درصد (در نزدیکی درجه اسلحه) در این سایت کشف شد.
Isfahan شامل امکاناتی برای تبدیل اورانیوم ، ساخت سوخت و تولید فلز اورانیوم است – دومی که دارای سلاح های مستقیم هستند. از دیگر امکانات می توان به راکتور آب سنگین اراک اشاره کرد که به طور بالقوه یک مسیر پلوتونیوم به سلاح ها و مجتمع نظامی پارچین را قادر می سازد ، جایی که تحقیقات مربوط به سلاح های هسته ای گزارش می شود.
پس از خروج از برنامه جامع اقدام مشترک ، ایران به سرعت در طی چند ماه فعالیت های غنی سازی را از سر گرفت و گسترش داد.
تفاوت بین انجماد در مقابل از بین بردن این تسهیلات عمیق است. انجماد تمام تجهیزات را دست نخورده می کند ، دانش فنی را حفظ می کند و امکان بازسازی سریع قابلیت ها در هنگام انقضاء محدودیت ها را فراهم می کند. پس از خروج از برنامه جامع اقدام مشترک ، ایران به سرعت در طی چند ماه فعالیت های غنی سازی را از سر گرفت و گسترش داد.
برچیدن نیاز به برداشتن جسمی و از بین بردن سانتریفیوژها و تجهیزات مرتبط ، مجبور کردن یک دوره بازسازی بسیار طولانی تر ، که در سالها و نه ماه ها اندازه گیری می شود. این امر از طریق عدم وجود فیزیکی تجهیزات ، شرایط آسان تری را ایجاد می کند.
طبق فوریه 2025 آژانس بین المللی انرژی اتمی ارزیابی، ایران می تواند در حدود یک هفته با استفاده از 60 درصد اورانیوم بسیار غنی شده و نه سلاح هسته ای در طی دو ماه با استفاده از تمام منابع غنی سازی ، اورانیوم به اندازه کافی سلاح برای یک سلاح هسته ای تولید کند.
چارچوب توافق شده در سال 1994 با کره شمالی تصویب کردن دروس مهم در مورد آنچه با ایران انجام نمی شود. این توافق نامه دو جانبه کره شمالی را ملزم به مسدود کردن راکتور 5 MWE خود در یونگبیون ، متوقف کردن ساخت دو راکتور بزرگتر و متوقف کردن فعالیت های پردازش مجدد کرد.
در عوض ، ایالات متحده دو راکتورهای آب سبک مقاوم به تکثیر و 500000 تن روغن سوخت سنگین سالانه را فراهم می کند.
این توافق به دلایل قابل پیش بینی فروپاشید. اول ، تأیید به تعویق افتاد: بازرسی های کلیدی سایت های اعلام نشده به تعویق افتاد تا اینکه ایالات متحده امتیازات قابل توجهی کسب کرد. دوم ، توسعه موازی ادامه یافت: در حالی که یخ زدگی برنامه پلوتونیوم خود ، کره شمالی یک برنامه غنی سازی اورانیوم پنهانی را دنبال کرد و یک مسیر جایگزین برای سلاح های هسته ای ایجاد کرد. سوم ، اجرای پی در پی ایجاد عدم تعادل: ساختار توافق نامه به معنای این بود که کره شمالی قبل از انجام مهمترین تعهدات خود مزایایی دریافت کرد. چهارم ، ابهام مورد سوء استفاده قرار گرفت: کره شمالی ابهام استراتژیک را در مورد تولید گذشته خود از پلوتونیوم حفظ کرد و این امر را برای بازرسان غیرممکن می کند تا یک موجودی اولیه را ایجاد کنند. پنجم ، دخالت سیاسی تأیید را تضعیف کرد: کره شمالی نگرانی های حاکمیتی را برای محدود کردن دسترسی بازرسان ذکر کرد ، و به طور موثری تأیید را به یک تراشه چانه زنی تبدیل کرد و نه یک نیاز.
تا سال 2003 ، این توافق نامه به هم ریخته بود که کره شمالی از پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای و اخراج بازرسان بین المللی آژانس انرژی اتمی خارج شد. طی سه سال از عدم موفقیت این توافق نامه ، کره شمالی اولین آزمایش هسته ای خود را انجام داد.
ایران دارای بزرگترین و متنوع ترین زرادخانه موشکی منطقه با تقریباً 3000 موشک در دسته های مختلف است.
ایران دارای بزرگترین و متنوع ترین زرادخانه موشکی منطقه با تقریباً 3000 موشک در دسته های مختلف است. تحولات اخیر شامل توسعه موشک Hypersonic است: موشک های Fattah-1 و Fattah-2 طبق گزارش ها با مانور وسایل نقلیه Reentry Maneuvering برای فرار از دفاع موشکی در MACH 13-15 سفر می کنند. راهنمایی دقیق از چند صد متر به 30-60 متر برای سیستم های پیشرفته بهبود یافته است. ایران باعث افزایش استقرار پرتابگرهای تلفن همراه و توسعه “شهرهای موشکی” زیرزمینی برای تقویت زنده ماندن شده است.
این موشک ها به صراحت برای تحویل کلاهک های هسته ای طراحی شده اند. شواهدی از “برنامه AMAD”-برنامه سلاح های هسته ای قبل از سال 2003 ایران که توسط توقیف اسرائیل در اسرائیل از بایگانی هسته ای آشکار شده است-نشان می دهد که ایران به طور خاص یک کلاهک هسته ای را طراحی کرده است تا در اتاق بارگیری موشک Shahab-3 قرار بگیرد.
شبکه پروکسی ایران نفوذ و تهدیدهای هسته ای بالقوه خود را در سراسر منطقه گسترش می دهد. علی رغم مشکلات مربوط به حزب الله و حماس در درگیری های اخیر ، ایران تأثیر پروکسی قابل توجهی را حفظ می کند. حوثی ها در یمن با استفاده از موشک ها و هواپیماهای بدون سرنشین با استفاده از ایران ، به حمل و نقل در دریای سرخ حمله می کنند. شبه نظامیان عراقی با تقریباً 100،000 تا 150،000 مبارز در چندین گروه فعالیت می کنند و به طور منظم انتقال موشک ، موشک و فناوری هواپیماهای بدون سرنشین را دریافت می کنند. عملیات سایبری ایران به طور قابل توجهی افزایش یافته است ، و در بین قدرتهای برتر سایبر سطح دوم در سطح جهان رتبه بندی شده است.
هر معامله ای که صرفاً بر قابلیت های هسته ای متمرکز شده باشد ، این تهدیدات دیگر را دست نخورده می کند و به ایران اجازه می دهد تا در حالی که سیستم های تحویل برای سلاح های هسته ای آینده ایجاد می کند ، بی ثباتی منطقه ای را ادامه دهد.
معماری تحریم های فعلی شامل چندین مقام با هم همپوشانی است. قانون MAHSA تحریم کنندگان حقوق بشر و کسانی را که از تروریسم حمایت می کنند ، از جمله رهبر عالی و رئیس جمهور ایران ، هدف قرار می دهد. تحریم های IRGC سپاه نگهبان انقلابی اسلامی را به عنوان یک سازمان تروریستی خارجی ، با تحریم های گسترده در مورد اشخاص وابسته تعیین می کند. تحریم کنندگان موشک های بالستیک از آوریل 2025 شش فرد و دوازده نهاد درگیر در تولید فیبر کربن داخلی ایران برای موشک های بالستیک را هدف قرار می دهند. انزوای مالی بانکهای ایرانی را از سیستم پیام رسانی مالی سریع جدا می کند ، و ایران دوباره در لیست سیاه کارگروه اقدامات مالی قرار گرفت. تحریم های بخش انرژی “ناوگان سایه” ایران را از تانکرها هدف قرار داده و تحریم های ثانویه را به کشورهایی که نفت ایران را خریداری می کنند تحمیل می کند.
تأثیر اقتصادی تحریم ها شدید است: تورم بالاتر از 30 درصد است ، ارز ایران به طرز چشمگیری کاهش یافته است ، و تقریباً یک سوم ایرانیان به فقر سوق داده شده اند.
با این حال ، ایران استراتژی هایی را برای کاهش تحریم ها ، از جمله “ناوگان شبح” تانکرها ، کانال های پرداخت جایگزین با روسیه و چین و ترتیبات تجارت بارتر تدوین کرده است. این تاکتیک های فرار ، لزوم اجرای ادامه و تحریم های جامع را برجسته می کند.
ایران راهکارهایی را برای کاهش تحریم ها ، از جمله “ناوگان شبح” تانکرها ، کانال های پرداخت جایگزین با روسیه و چین و ترتیبات تجارت بارتر تدوین کرده است.
توافق هسته ای قابل قبول با ایران نباید اشتباهات توافق نامه های قبلی را تکرار کند. یک معامله قابل قبول باید شامل برچیدن کامل زیرساخت های هسته ای باشد: کلیه سانتریفیوژها ، امکانات غنی سازی و تجهیزات مرتبط باید از نظر جسمی حذف و نابود شوند ، نه صرفاً غیرفعال یا دچار سوء استفاده شوند. بر خلاف توافق نامه کره شمالی ، تأیید بارگذاری جلوی آن باید پیش از تحریم ها باشد ، و پایه ای کامل از مواد و فعالیت های هسته ای را تعیین می کند. رژیم تأیید باید شامل دسترسی سریع به هر مکان نگرانی ، از جمله تسهیلات نظامی ، با حداقل تأخیر و حق امتناع باشد. این توافق نامه باید به همه جنبه های تهدید ایران ، از جمله موشک های بالستیک ، پشتیبانی از پروکسی و فعالیت های بی ثباتی منطقه ای بپردازد. تسکین تحریم ها باید به طور خودکار پس از تأیید عدم رعایت ، بدون نیاز به تصمیمات سیاسی اضافی ، به طور خودکار “به عقب برگردند”. محدودیت های مربوط به برنامه هسته ای ایران نباید تا زمانی که آژانس بین المللی انرژی هسته ای تأیید کند که تمام مواد هسته ای در ایران در فعالیت های مسالمت آمیز باقی مانده است ، منقضی شود. این توافق نامه باید شامل اقداماتی برای نظارت بر دانشمندان کلیدی هسته ای و جلوگیری از انتقال دانش مرتبط با سلاح های هسته ای باشد.
ایران بعید است که به دلایل مختلف این الزامات دقیق را بپذیرد. تعهد ایدئولوژیک رژیم به ایدئولوژی ضد غربی و ضد اسرائیل باعث می شود که از جاه طلبی های هسته ای متناسب با “خودکشی ایدئولوژیک” استفاده شود. ایران میلیارد ها دلار در توسعه توانایی های هسته ای بومی سرمایه گذاری کرده و در برابر برچیدن کامل در برابر برچیدن قرار خواهد گرفت. ایران برنامه هسته ای خود را به عنوان یک اهرم مهم در برابر تهدیدهای درک شده غربی می داند. ایران به طور مداوم توانایی های هسته ای خود را در طول مذاکرات پیشرفت کرده و در برابر شفافیت کامل مقاومت کرده است. هاردلین ها برچیدن کامل را تسلیم فشار غربی می دانند.
این واقعیت یک انتخاب واضح را ایجاد می کند: یک توافق نامه بسیار ناقص را بپذیرید که صرفاً جاه طلبی های هسته ای ایران را به تأخیر می اندازد ، یا ضمن آماده سازی گزینه های دیگر برای جلوگیری از ایران مسلح هسته ای ، حداکثر فشار را حفظ می کند.
تنها قرارداد قابل قبول هسته ای با ایران مستلزم برچیدن کامل زیرساخت های هسته ای ، پرداختن به جامع فعالیت های موشکی و پروکسی ، مکانیسم های تأیید قوی و حفظ تحریم ها تا انطباق کامل در همه مناطق است. در حالی که ایران بعید است که چنین شرایطی را بپذیرد ، پیامدهای فاجعه بار رژیم مسلح هسته ای ایران باعث ایجاد سازش در این الزامات غیرقابل قبول می شود.
عدم موفقیت توافق نامه چارچوب کره شمالی در سال 1994 نشان می دهد که اقدامات جزئی ، تأیید معوق و اجرای پی در پی منجر به تکثیر هسته ای به جای جلوگیری از آن می شود. حداکثر فشار از طریق تحریم ها ، انزوا دیپلماتیک و گزینه های نظامی معتبر ، مؤثرترین رویکرد برای مقابله با تهدید هسته ای ایران است تا اینکه رژیم تمایل واقعی برای رها کردن جاه طلبی های هسته ای خود و بی ثبات کردن فعالیت های منطقه ای را نشان دهد.
