از من ترانه ۱۵ سال دارم تا درخت گردو: سفر هنری مانی حقیقی

سفر هنری مانی حقیقی: از من ترانه تا درخت گردو

در دل کویر گسترده ایران، جایی که آسمان آبی با خاک سرخ به هم می‌پیوندند، جوانی به نام مانی حقیقی رویایی در سر داشت. مانی، شاعر و داستان‌نویس جوان، از کودکی زیر سایه درخت گردوی قدیمی حیاط خانه‌شان، با کلمات و نواها آشنا شد. مادرش ترانه‌های قدیمی را برایش زمزمه می‌کرد و پدرش از افسانه‌های شاهنامه می‌گفت. این‌گونه بود که مانی حقیقی، از همان ۱۵ سالگی، عاشق کلمه‌ها و هنر شد.

مانی با خود عهد بست که سفر هنری خود را آغاز کند. سفر او نه تنها جغرافیایی، که روحانی و فرهنگی بود. او از زادگاهش، یزد، آغاز کرد و به سمت شمال ایران، به سوی جنگل‌های سرسبز مازندران، حرکت کرد. در هر شهر و روستا، مانی با مردم محلی گفت‌وگو می‌کرد و قصه‌هایشان را می‌شنید. او با عشق و احترام به فرهنگ ایرانی، هنر خود را خلق می‌کرد.

در یکی از روستاهای مازندران، مانی با زنی سالخورده به نام فاطمه آشنا شد. فاطمه، با چشمانی پر از خاطرات، از جوانی‌اش و از ترانه‌هایی که زیر درخت گردو می‌خواند، برایش گفت. مانی این ترانه‌ها را در دفترچه‌اش یادداشت کرد و با خود عهد بست که آنها را جاودانه کند. فاطمه به او گفت: «درخت گردو نماد استقامت و صلح است. ریشه‌هایش عمیق و شاخه‌هایش گسترده‌اند. هنر تو هم باید چنین باشد.»

مانی این کلمات را در قلب خود نگه داشت و در سفرش به همه جا برد. او در آثارش، از "از من ترانه" تا "درخت گردو"، همواره به مفاهیم عمیقی چون عشق، استقامت، و صلح پرداخت. شعرها و داستان‌هایش ترکیبی از فرهنگ سنتی ایران و مفاهیم جهانی بودند. او با استفاده از نمادها و تصاویر زنده، مانند کویر، کوه‌ها، و درخت‌ها، زیبایی ایران را به تصویر کشید.

یکی از مشهورترین آثار مانی حقیقی، مجموعه شعر "از من ترانه" است که در آن به زندگی، عشق، و جست‌وجوی معنا می‌پردازد. این مجموعه با استقبال گسترده‌ای از سوی خوانندگان ایرانی و جهانی مواجه شد و به چندین زبان ترجمه شد.

مانی حقیقی به عنوان یک هنرمند و متفکر، همواره تلاش کرد تا پلی بین گذشته و حال بزند. او در گفت‌وگوهایش با جوانان، بر اهمیت حفظ فرهنگ و تاریخ ایران تأکید می‌کرد. او می‌گفت: «ما وارثان تمدنی کهن هستیم و باید این میراث را با افتخار به نسل‌های بعدی منتقل کنیم.»

سرانجام، مانی حقیقی به زادگاهش بازگشت و زیر همان درخت گردوی قدیمی، آرام گرفت. او در آخرین شعر خود نوشت: «من ترانه‌ام را خواندم، حالا نوبت توست که بخوانی و ادامه دهی.»

با ما در مرشدی همراه شوید

تصویر بالا تزئینی است.