اکنون چهار سال طولانی است که دختران افغانستان از کلاسهای متوسطه مجبور شدند ، آینده آنها با بازگشت طالبان به قدرت ربوده شد. ممنوعیت آموزش زنان بیش از یک سیاست است – این یک پاک کردن سیستماتیک از پتانسیل نیمی از کشور است.
هنگامی که طالبان در سال 2021 کنترل کابل را به دست گرفتند ، آنها قول اعتدال و استراحت از گذشته وحشیانه خود را دادند. در عوض ، جهان شاهد از بین بردن پایدار حقوق زنان بوده است. ویران کننده ترین این محدودیت ها ، ممنوعیت آموزش متوسطه و عالی برای دختران است ، و به طور موثری میلیون ها زن جوان را به خانه های خود محدود می کند و آنها را برای رویای ، یادگیری و مشارکت در جامعه انکار می کند.
در میان بسیاری از صداهایی که در برابر این بی عدالتی بالا می روند ، شهادت فاطمه امیری به عنوان سمبل قدرتمندی از شجاعت و سرپیچی است. امیری فقط 17 سال داشت که یک بمب افکن خودکشی کلاس خود را در کابل در سال 2022 هدف قرار داد. بیش از 50 نفر از دوستان و همکلاسی های وی کشته شدند. او زنده ماند اما با جراحات در حال تغییر زندگی ، چشم و بخشی از شنوایی خود را از دست داد. برای اکثر مردم ، چنین تروما می توانست پایان تحصیل خود را نشان دهد. اما برای امیری ، این آغاز یک مبارزه مادام العمر برای مبارزه برای حقوق وی و حقوق دختران افغان که در داخل کشور خود به دام می افتند ، شد.
او که اکنون در خارج از کشور زندگی می کند ، درد خود را به حمایت تبدیل کرده است. وی با سخنرانی در شورای حقوق بشر سازمان ملل در ژنو ، به جهانیان یادآوری كرد كه دختران افغان صرفاً آمار یا قربانیان بی چهره نیستند. آنها افرادی با امیدها ، رویاها و پتانسیل های دست نخورده هستند. وی گفت: “اگر نمی توانید مدرسه من را باز کنید ، حداقل به من فرصتی بدهید ، بورس تحصیلی به من بدهید.” پیام او یکی از ناامیدی ها نبود بلکه از مقاومت و عزم بود. او نه تنها برای خودش بلکه برای میلیون ها دختر افغان که هر روز پیام های ناامید کننده او را می فرستند صحبت می کند: ما حق آموزش را می خواهیم. مقیاس بحران حیرت انگیز است. براساس اعلام سازمان ملل متحد ، بیش از 2.2 میلیون دختر افغان از حضور در مدرسه فراتر از سطح ابتدایی ممنوع است. در کل ، نزدیک به هفت میلیون کودک در افغانستان به دلیل محدودیت ، فقر و جابجایی از کلاس خارج شده اند.
با این حال ، در میان این ناامیدی ، مقاومت در برابر مقاومت وجود دارد. دختران افغان از تسلیم خودداری کردند. آنها به طور پنهانی تحصیل می کنند ، در مدارس زیرزمینی شرکت می کنند و در خانه های خصوصی به یکدیگر آموزش می دهند. آنها در حال به اشتراک گذاشتن کتابهای درسی مانند گنجینه های گرانبها ، ورود به دوره های آنلاین با وجود اینترنت غیرقابل اعتماد هستند و به این عقیده چسبیده اند که آموزش و پرورش کلید آزادی آنهاست. همانطور که امیری به درستی گفت ، “دختران افغانستان غیرقابل توقف هستند.” عزم آنها در مواجهه با ظلم ، درسی برای جهان است: ادعا می شود که حقوق هرگز داده نمی شود.
اما در حالی که دختران افغان همچنان به جنگ خود ادامه می دهند ، پاسخ جامعه بین المللی به مراتب کمتر الهام بخش بوده است. محکومیت جهانی با صدای بلند اما عمدتاً بی دندان بوده است. اظهارات نگرانی ، درخواست های دیپلماتیک و حرکات نمادین برای تغییر سیاست های طالبان اندکی انجام داده است. به مدت چهار سال ، جهان تماشا کرده و صحبت کرده است ، اما اندکی انجام شده است. ناامیدی فاطیما امیری وقتی می گوید ، “چهار سال گذشته است! هنوز هم مدارس بسته است ، هنوز دانشگاه ها بسته هستند ، هنوز هم زنان نمی توانند به تنهایی بروند. صحبت کردن کافی نیست. وقت آن است که کاری انجام دهیم.”
همچنین به اراده سیاسی قوی تری نیاز دارد. طالبان باید ساخته شوند تا درک کنند که محرومیت آنها از زنان با هزینه ای حاصل می شود. تحریم ها ، انزوا دیپلماتیک و کمک های مشروط باید صریحاً با بازگشایی مدارس و دانشگاه ها گره خورده باشد. در حالی که کمک های بشردوستانه برای جمعیت افغانستان بسیار حیاتی است ، جامعه بین المللی نمی تواند در حالی که آنها به طور فعال حقوق زنان و دختران را پاک می کنند ، با طالبان به عنوان حاکمان مشروعیت رفتار کنند.
استدلال مبنی بر اینکه “این موضوع داخلی افغانستان است” وقتی میلیون ها نفر از حقوق اساسی بشر محروم می شوند ، توخالی می شود. آموزش اولویت فرهنگی نیست. این یک حق جهانی است که در حقوق بین الملل مطرح شده است. اجازه دادن به انکار آن تحت پوشش احترام به حاکمیت ، خیانت به اصولی است که نهادهای جهانی ادعا می کنند از آن حمایت می کنند.
داستان فاطمه امیری یادآوری آنچه در معرض خطر است است. علی رغم زخمی شدن در یک حمله تروریستی ، او هنوز هم برای امتحانات ورودی دانشگاه خود نشسته بود و گذشت و ثابت کرد که عزم وی برای پیگیری رویای خود برای تحصیل در زمینه علوم کامپیوتر است. با این حال ، هنگامی که دانشگاه های طالبان دانشگاه های خود را به زنان بستند ، پذیرش وی بی معنی شد. برای او و برای میلیون ها نفر مانند او ، نبرد برای آموزش فقط مربوط به جاه طلبی شخصی نیست بلکه مربوط به عزت ، عدالت و بقا است.
شجاعت این دختران باید جهان را به عمل برساند. تاریخ نه تنها در مورد طالبان بلکه جامعه جهانی نیز قضاوت خواهد کرد. آیا ما این را به عنوان زمانی که دختران افغان به تنهایی می جنگند ، یا به عنوان لحظه ای که جهان سرانجام شجاعت خود را با عمل مطابقت داد ، به یاد خواهیم آورد؟ انتخاب مال ماست.
