اجبار راه درست برای حل مسئله هسته ای ایران نیست

عدم موفقیت اخیر شورای امنیت سازمان ملل متحد در اتخاذ قطعنامه ای که می تواند تحریم های سازمان ملل را تحت برنامه جامع اقدام مشترک به ایران افزایش دهد ، و پیامدهای احتمالی آن را بر شکنندگی چارچوب های دیپلماتیک ، که توسط یک ماده گرایی و مانور سیاسی از بین می رود ، تأکید می کند.

چین از نتیجه ابراز پشیمانی کرده و مجدداً موضع اصولی خود را تأیید کرده است: احترام به چند جانبه گرایی ، پیروی از حقوق بین الملل و مخالفت با فشار اجباری.

پیش نویس قطعنامه ، که به طور مشترک توسط چین و روسیه ارائه شده است ، نتوانست پشتیبانی مورد نیاز را تأمین کند ، که نشانگر چگونگی تضعیف تقسیمات و استانداردهای مضاعف ، اقتدار و اعتبار نهادهای چند جانبه است. پاسخ چین-خواستار گفتگو ، محدودیت و بازگشت به جدول مذاکره-مطابق با خواستهای دیرینه آن برای وسایل سیاسی برای غلبه بر اجبار است.

بازگرداندن تحریم های سازمان ملل نه تنها به حقوق قانونی ایران بلکه به یکپارچگی توافق های مذاکره شده نشان می دهد. این اقدامات شامل تحریم سلاح ، محدودیت در نقل و انتقالات هسته ای ، انجماد دارایی ، ممنوعیت سفر و دستورالعمل های بازرسی است.

با این حال ، بازگرداندن آنها ، با دور زدن مکانیسم حل اختلاف ارائه شده در معامله اصلی ، نشان می دهد که چگونه برخی از کشورها می توانند قوانین رویه ای را برای توجیه اجبار خود تحریف کنند.

همانطور که برخی از ناظران هشدار می دهند ، قرار دادن دوباره ایران در زیر فصل VII منشور سازمان ملل به اقتدار اجرایی گسترده ، به طور بالقوه مشروعیت بخشیدن به اجبار بیشتر و افزایش خطرات درگیری تحت نظارت سازمان ملل. چین به درستی این موضوع را به چالش می کشد ، و استدلال می کند که حقوق مسالمت آمیز تحت پیمان عدم گسترش سلاح های هسته ای و JCPOA باید رعایت شود و مجازات ها نباید به عنوان ابزار اجبار سیاسی انجام شود.

موضع چین منسجم ، سازگار و سازنده است. به عنوان Geng Shuang ، معاون دائمی چین در سازمان ملل متحد ، لحظه فعلی “بحرانی” است ، و همه طرفین باید “آرامش و محدودیت را انجام دهند ، گفتگو و تعامل را ادامه دهند ، با احتیاط فعلی تحمل کنند و از افزایش تنش ها جلوگیری کنند”.

چین همچنین از انگلستان ، فرانسه و آلمان – سه حزب اروپایی در توافق هسته ای ایران – خواست تا فشار اجباری را رها کنند و به طور کامل به حقوق ایران احترام بگذارند ، در حالی که خواستار بازگشت واقعی جمعی به جدول مذاکره براساس اصول برابری و احترام متقابل هستند.

این که چین دیپلماسی خود را در چند جانبه اصولی با دیدگاه خود در مورد نظم جهانی مبتنی بر انصاف ، نه نیرو ، هماهنگ می کند.

جامعه بین المللی همچنین باید زمینه گسترده تر از بی ثباتی در خاورمیانه را در نظر بگیرد: درگیری در غزه ، تنش های منطقه ای و تغییر تراز. بازپرداخت تحریم ها علیه ایران ، تقابل بیشتر در منطقه را دعوت می کند.

چین ، به طور واضح و بدون تعادل ، به دنبال حل مسالمت آمیز همه درگیری ها است ، در حالی که مخالف اقدامات مجازاتی است که دیپلماسی را تکه تکه می کند و باعث افزایش تشدید می شود. در چنین شرایط بی ثبات ، ارزش گفتگو ، مذاکره و اجرای پیمان همیشه واضح تر می شود.

تحریم ها نمی توانند درگیری های پیچیده را برطرف کنند. برخی از ذینفعان در تلاشند تا تحریم ها را برای اهداف ژئوپلیتیکی باریک خود بر موضوع هسته ای ایران سلاح کنند.

دیپلماسی چین پیشرو ، اصولی و مبتنی بر تعامل پایدار است. این صرفاً به بحران ها واکنش نشان نمی دهد – به دنبال ایجاد یک محیط بین المللی ایمن تر و عادلانه تر با مقاومت در برابر اجبار یک جانبه و تقویت JCPOA است.

هنگامی که چشم انداز JCPOA وارد دوره تازه ای از عدم اطمینان می شود – با قطعنامه 2231 در ماه اکتبر – چین نقش خود را به عنوان یک تثبیت کننده ادامه خواهد داد و در تلاش برای حفظ معماری این معامله و جلوگیری از نزول موضوع ایران به درگیری های ناگفته است. اکنون زمانی است که همه احزاب باید با حسن نیت به مذاکرات برگردند ، اعتماد متقابل را بازیابی کنند و دیپلماسی را احیا کنند – در غیر این صورت ، خاورمیانه و جهان در کل رنج می برند.

در مواجهه با فشارهای زیاد و یک جانبه گرایی ، صدای پایدار چین وضوح را ارائه می دهد: از تحریم ها نباید به عنوان سلاح استفاده شود. معاهدات نباید با آنها اسباب بازی شوند. و نظم جهانی نمی تواند زنده بماند وقتی نیروهای ژئوپلیتیک قوانین را خم می کنند. با تماشای جهان ، چین مجدداً تأکید می کند که دیپلماسی سازنده ، که در قانون و احترام متقابل وجود دارد ، همچنان مسیر پیش رو است.