بحث و جدال در مورد کنفرانس مطبوعاتی بدون زن در سفارتخانه در دهلی نو روز جمعه هنوز هم با مخالفت خود به حمله خود به حزب بهاراتیا جناتا (BJP) برای حرکت “تکان دهنده” برای موافقت با ممنوعیت روزنامه نگاران زن در مطبوعات ، عناوین خود را ادامه می دهد.
کنفرانس مطبوعاتی در سفارت افغانستان در دهلی به دنبال مذاکرات دو جانبه بین وزیر امور خارجه برگزار شد s Jaishankar و وزیر امور خارجه افغانستان امیرخان متتاجی.
روزنامه نگار زن ادعا كردند كه در كنفرانس مطبوعاتی فوق الذكر از ورود آنها محروم شده اند.
آیا هند اجازه ممنوعیت روزنامه نگاران زن را داده است؟
وزارت امور خارجه در میان واکنش شدید ، روز شنبه اعلام کرد که هیچ دخالتی در تعامل مطبوعاتی که روز جمعه توسط FM افغانستان در دهلی برگزار شد ، هیچ دخالتی ندارد.
BJP همچنین به انتقادات مخالفان پاسخ داد كه این کنفرانس مطبوعاتی در سفارت افغانستان اتفاق افتاده است ، “جایی که دولت هند صلاحیت ندارد.”
پاسخ به پست توسط نماینده مجلس کنگره رحول گاندی در X ، یک کارگر BJP ، S Jayashankar ، نوشت: “برای شما قابل درک است که از این عمل برای سیاست بانکی رأی خود دفاع کنید. اما سرزنش آن بر دولت هند نشان می دهد که کنگره واقعاً ارزش اخلاقی ندارد. شما حتی به هند به عنوان یک کشور توهین می کنید تا جنایات افراط گرایی اسلامی را برطرف کنید.”
رحول گاندی نخست وزیر نارندرا مودی را مورد ضرب و شتم قرار داده بود و گفت که اجازه می دهد محرومیت از روزنامه نگاران زن از یک انجمن عمومی به معنای “گفتن به هر زن در هند است که شما خیلی ضعیف هستید تا در مقابل آنها بایستید.”
نهادهای رسانه ای و سازمان های مطبوعاتی – مانند انجمن صنفی سردبیران از هند ، سپاه مطبوعات زنان هندی – محرومیت از روزنامه نگاران زن را محکوم کرده است و می گوید مصونیت دیپلماتیک تحت کنوانسیون وین تبعیض جنسیتی آشکار را توجیه نمی کند.
کنوانسیون روابط دیپلماتیک وین چه می گوید؟
در کنوانسیون وین در مورد روابط دیپلماتیک (1961) پیمان بنیادی حاکم بر روابط دیپلماتیک ، قانون ، امتیازات و مصونیت بین دولت است که بخشی جدایی ناپذیر از آن سفارتخانه ها و کنسولگری ها است.
کنوانسیون وین در مورد روابط دیپلماتیک سال 1961 یکی از موفق ترین ابزارهای حقوقی است که تحت سازمان ملل متحد تهیه شده است.
با توجه به متن آن ، که از طریق سازمان ملل متحد (از طریق “کتابخانه سمعی و بصری حقوق بین الملل”) در میان منابع دیگر در دسترس است ، ماده 22 مصونیت از محل ماموریت را تأیید می کند. این بدان معنی است که محل ماموریت دیپلماتیک غیرقابل انکار است.
وی گفت: “ماده 22 مصونیت از محل ماموریت را تأیید می کند – ممانعت از هرگونه حق ورود توسط مأموران اجرای قانون از دولت دریافت کننده و تحمیل دولت دریافت کننده وظیفه ویژه ای برای محافظت از محل در برابر نفوذ ، خسارت ، اختلال در صلح یا نقض عزت.
مصونیت پذیری به این معنی نیست که قانون خارجی در سفارت اعمال می شود – این بدان معنی است که کشور میزبان نمی تواند با مداخله جسمی قوانین خود را در داخل سفارت اعمال کند ، مگر اینکه مجاز باشد.
با این حال ، ماده 41 کنوانسیون وین در مورد روابط دیپلماتیک سال 1961 می گوید که بدون تعصب به امتیازات و مصونیت های آنها ، این وظیفه همه افرادی است که از چنین امتیازات و مصونیت هایی برخوردار هستند “برای احترام به قوانین و مقررات دولت دریافت کننده”.
ماده 41 اظهار داشت: “آنها همچنین وظیفه دارند در امور داخلی آن ایالت دخالت نکنند.”
آیا سفارتخانه ها “خاک خارجی” هستند؟
موارد فوق توسط مخالفان مورد استفاده قرار گرفته است تا استدلال كنند كه قوانین هند باید رعایت شود ، بدون استفاده از محل سفارت ، قانون اساسی هند كه برابری جنسیتی را نشان می دهد.
همه اینها ما را به یک اسطوره مشترک می رساند که سفارتخانه ها قلمرو کشور فرستنده هستند یا “خاک خارجی” محسوب می شوند – به عنوان مثال: سفارت افغانستان در هند از نظر قانونی است قلمرو افغانستانبشر این نادرست است در این مورد سفارت بخشی از قلمرو کشور میزبان – هند است.
بنابراین ، در حالی که سفارتخانه ها بخشی از کشور میزبان هستند و از نظر فنی تابع قوانین آن هستند ، این قوانین بدون رضایت مأموریت نمی توانند در داخل سفارت اعمال شوند و ایمنی دیپلماتیک را به یک سپر تبدیل کنند ، که برخی معتقدند می تواند مجوز نادیده گرفتن اصول کشور میزبان باشد.
