سان کاندیو ایتالیا است – اگر فقط کسی به افراد محلی بگوید. حتی قبل از رسیدن ، قله های سوزن گذشته و درختان کاج ، متوجه علائم جاده ای خواهید شد: “Innichen” که به طرز متفاوتی از بالا ، “S. Candido” تقریباً یک نام مستعار در زیر. پس از رسیدن به مرکز ، خانه ها همه کرکره های آلپ هستند و روستائیان گریه می کنند “گروس گوت“(خدا برکت دهد) برای سلام. در کافه ها ، می توانید روی schnapp ها بخورید ، یا به اندازه مشت خود بپیچید. میتلئوروپابشر
در سراسر مرز کوهستانی Tyrol جنوبی ، چوپانان آنها صداهای مشابهی را ایجاد می کنند. در ماه مه ، در حدود 80 مایل با اینچن ، شهر Meran (Merano) با قاطعیت کاترینا یوهانا زلر را به عنوان شهردار خود انتخاب کرد. یکی از اعضای Südtiroler Volkspartei (SVP) ، مدتهاست که برای پیوندهای نزدیک تر به وین می جنگد. رد کردن اره سه رنگ که همراه دفتر وی است. در عین حال ، SVP توسط نیروهای رادیکال تر تحت تأثیر قرار می گیرد: Süd-Tiroler Freiheit (STF) از جدایی عمده ای از تیرول جنوبی از ایتالیا حمایت می کند و آرزو می کند منطقه را با اتریش دوباره متحد کند.
در حال افزایش در نظرسنجی ها ، STF برداشتن 30 مشاور در رأی اخیر. و همانطور که این کلمه “پیوست شده” دلالت دارد ، حزب تاریخ خود را در کنار خود دارد. قرن ها تا سال 1918 ، تیرول جنوبی بخشی از اتریش بود ، و اگر این مسئله روحیه توتونی در شهرهایی مانند اینچن را توضیح دهد ، STF با تنش های اخیر نیز تحریک می شود. از موسولینی و اراذل و اوباش گرفته تا شبه نظامیان پس از جنگ ، این مکانی است که تاریخ مانند ادلویس در بهار شکوفا می شود. این می تواند عواقب عمیقی برای خود ایتالیا به همراه داشته باشد ، اما آنچه در اینجا اتفاق می افتد چیزی غیر از این است. درست در سراسر اروپا ، سایر “ناسیونالیسم های کوچک” نیز در حال افزایش هستند ، پدیده ای که می تواند گذشته و حال را برای خرد کردن مرزهای مستقر در این قاره کاهش دهد.
یک دهم از مردان مبارز ایتالیا در جنگ جهانی اول درگذشت. اما اگر فداکاری آنها به تأمین آنچه دولتمردان جینگوییستی سرزمین های “غیر قابل مراقبت” این کشور می نامند ، کمک می کند – که هنوز هم افرادی را که در آنجا زندگی می کردند ، ترک کرد. و در اینجا ، تیرول جنوبی مشکلاتی را ایجاد کرد که با پیمان قابل حل نیست. از سال 1363 ، این منطقه تحت حمایت هابسبورگ بود. متحد با به اصطلاح Tyrol شمالی ، به عنوان اتریشی به عنوان Innsbruck بود. آخرین سرشماری قبل از جنگ این مسئله را روشن کرد: 89 ٪ از تیرولیان جنوبی در خانه آلمانی صحبت کردند. این امر باعث شد که با ایتالیا ناسیونالیست ، به ویژه پس از قرار دادن موسولینی در سال 1922 ، درگیری با ایتالیا را اجتناب ناپذیر کند.
فاشیسم به زودی آلمانی را از زندگی تیرول لگد زد. این کار با چشم انداز فیزیکی آغاز شد ، زیرا نام خیابان ها تغییر یافت و کتیبه های عمومی برای ستایش از چراغهای ایتالیایی مانند دانته و وردی تغییر یافت. در مرکز منطقه ای بوزن (بولزانو) ، فاشیست ها “بنای پیروزی” مرمر وسیع را برای فتوحات خود ساختند. بیست متر ارتفاع ، این پاستای رومی موسولینی را به عنوان سزار با یک پستانک ریخت. اگر این به اندازه کافی واضح نبود ، کتیبه لاتین قوس نیز وجود داشت. این پارس کرد: “در اینجا در مرز پدری پرچم را تنظیم کرد.” “از این نظر به بعد ما دیگران را با زبان ، قانون و فرهنگ آموزش دادیم.” و به همین ترتیب ثابت شد: آلمانی از دادگاه ها و مدارس و روزنامه ها پاکسازی شد ، در حالی که رم مهاجرت گسترده ای را از جنوب ترتیب داد.
مرگ موسولینی تیرول جنوبی را از بدترین شووینیسم ایتالیایی آزاد کرد. اما دقیقاً همانطور که بنای پیروزی هنوز در نزدیکی شهر قدیمی بوزن چمباتمه می زند ، ناراحتی از بین رفته است. وقتی خانواده من آمدند ، برای پیاده روی و اسکی در دهه شصت ، برخی از افراد قدیمی تر برای پاسخ به سؤالات به زبان ایتالیایی دلخور بودند. فعالان جوان مستقیم تر بودند. فراتر از چندین حمله ناموفق به بنای پیروزی ، در سال 1961 تروریست های تیرولین ، تخته های برق را در نزدیکی بوزن منفجر کردند. و در سال 1967 ، در یک قله تنهایی در نزدیکی اینچن ، آنها یک سرباز و سه پلیس نظامی را کشتند.
اکثریت قریب به اتفاق تیرولیان جنوبی خونریزی را رد می کنند. اما همانطور که محبوبیت SVP و STF نشان می دهد ، دره ها هنوز با نارضایتی می درخشند. تا حدی ، انگیزه جدایی طلب را می توان از نظر مالی درک کرد. تیرول جنوبی یکی از ثروتمندترین مناطق ایتالیا است که رشد تولید ناخالص داخلی آن در بین سریعترین کشور در کشور است. به خصوص که اقتصاد ملی راکد می شود ، برخی در اینجا از مهاجران از مناطق فقیر می ترسند. با این حال ، این نشان می دهد که حتی این مشاجرات هامیدروم با نگاه به عقب ، با STF قاب بندی می شود شکایت این مهاجران چیزی از “تاریخ ، زبان یا فرهنگ” تیرول نمی دانند. رهبر حزب از نظر مربوطه صحبت کرده است ، توصیف کننده الحاق ایتالیایی به عنوان “اشتباه تاریخ”.
نه این که STF صرف دلتنگی است. در مقابل ، سیاست های آنها تلاش های سختی برای رفع اشتباهات قرن بیستم است. این در نهایت به معنای جدایی است ، چیزی که نظرسنجی های غیررسمی نشان می دهد توسط اکثر آلمانی های تیرول جنوبی حمایت می شود. با این حال ، در حال حاضر ، این حزب امیدوار است که ایتالیایی ها را از مدارس ممنوع کند و روندی را معکوس کند که دیده می شود سخنرانان بومی آلمانی به 58 ٪ از جمعیت تیرول جنوبی سقوط می کنند. بیمارستان ها هدف دیگری هستند. یک پوستر STF یک جفت پا را روی یک دال مورگ نشان می دهد ، عنوان آن هشدار می دهد که “پزشک آلمانی را نمی شناخت”. این رنگ پرشور گاهی اوقات از قلمرو تبلیغات فرار می کند. در ماه ژانویه ، در یک رویداد دانشجویی در بریکسن (برسانون) ، یک نوجوان ایتالیایی توسط گروهی که فریاد می زد به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفتدکوراسچر“(” ایتالیایی کثیف “).
اما اگرچه رم تیرول جنوبی را افراط می کند ، با 90 ٪ از درآمد مالیاتی خود در محلی باقی می ماند ، اما جدایی آشکار از آن آناتما است. سیاستمداران ایتالیایی با توجه به اینکه چند بار حاکمیت آنها به چالش کشیده شده است ، دو مضاعف حساس هستند ، خواه توسط تروریست های ساردینی و یا جدایی طلبان ونیزی که به میدان سنت مارک حمله کردند خانه مخزن با این حال اگر این امر باعث شود جورجیا ملونی هشدار دهد که تیرول جنوبی نیز باید برای ایتالیایی ها کار کند و تأکید کند که این منطقه است بی ربط ایتالیایی ، نکته جالب توجه این است که این اختلاف نظرها چقدر رایج است و بسیار فراتر از دولومیت ها نیز هست.
طبق یک تخمین اخیر ، حدود 100 منطقه ای حرکات امروز در اروپا وجود دارد. اما حتی این امر عدالت را به دامنه مبهوت آنها نمی رساند. خودمختارگان ملایم و جدایی طلبان سخت وجود دارند – و برخی مانند سیلسی های لهستانی ، که بین این دو به طرز فجیعی برخورد می کنند. برخی از فعالان ، به ویژه بلندگوهای اکتشافی در جنوب فرانسه ، حق بیمه ای را در میراث زبانی متمایز خود قرار دادند. در اندلس (اسپانیا) و ماسوریا (لهستان) ، مبارزان بیشتر به همبستگی فرهنگی اهمیت می دهند. والونز بلژیک و سامی فنلاند تمایل دارند هر دو را به هم بزنند. این قبل از یادآوری شکافهای ایدئولوژیک قدیمی است. مارکسیست های گالیسی ، و مترقی های کورنیایی و پادشاهان ساکسون گلدان وجود دارند. در عین حال ، مانند تیرول جنوبی ، حرکات با شکاف های داخلی روبرو هستند. حزب دموکراتیک صرب (SDS) و اتحاد سوسیال دموکرات های مستقل (SNSD) هر دو از صرب های قومی در بوسنی دفاع می کنند. اما اگر SDS به طور فزاینده ای طرفدار اروپایی باشد ، رهبر SNSD پوتین را به عنوان یک دوست می داند.
همراه با تحمل متنوع آنها برای خشونت – تعداد زیادی از ملی گرایان کورسیایی وجود دارد ، اما فقط چند مایل به بمباران خانه های دوم گردشگران فرانسوی – و جدایی طلبان اروپا به یک گروه سیاسی ناسازگار تبدیل می شوند ، هر یک از این امید که مردم گوش دهند. در بسیاری از موارد ، البته ، رای دهندگان به احتمال زیاد به صدا خفه کن می رسند. گرچه ناسیونالیست ها در کاتالونیا و اسکاتلند هنوز از پشتیبانی زیادی برخوردار هستند ، اما دلایل دیگر در بهترین حالت حاشیه هستند. چه کسی واقعاً Isle of Man را به زودی تصور می کند ایمن کردن آزادی آن؟ چه کسی ، شاید حتی خود مبارزان ، واقعاً استقلال را برای فریزیا پیش بینی می کند ، یا معتقد است که گوزو می تواند یوغ مالت را از بین ببرد؟
“جدایی طلبان اروپا یک کر سیاسی متناقض هستند”
با توجه به این که ادینبورگ و بارسلونا هر دو در پیشنهادات مربوط به آزادی شکست خورده اند ، وسوسه انگیز است که فکر کنیم نقشه سیاسی اروپا هرگز دوباره ساخته نخواهد شد. این یک اشتباه خواهد بود همانطور که STF به وضوح نشان می دهد ، گذشته مانند یک نوجوان است: آسان برای نارضایتی ، راحت تر اغراق آمیز و فراموش کردن غیرممکن است. نمونه های موجود در اینجا تقریباً به معنای واقعی کلمه بی پایان است ، زیرا اسکاتلندی ها ترخیص از ارتفاعات کوهستانی را نشان می دهند ، و از بین بردن ژاکوبینیسم. مثالهای مثبت تری نیز وجود دارد. کاتالونیا قانون قانون قرن سیزدهم خود را به یاد می آورد. فلاندر پیروزی 1302 مقابل فرانسوی ها. نکته اینجاست که سنت تاریخی ، کلمه نوشتاری ، واقعاً مهم است. با افتخار سنتی از سوادآموزی که نسل های خود را به خود جلب می کند – تیرولیان جنوبی هنوز هم تربورهای قرون وسطایی خود را تحسین می کنند – حتی میکروسکوپی ترین ناسیونالیسم های اروپایی می تواند چیزی را برای چسبیدن پیدا کند. در این مورد ، آنها با بسیاری از نقاط دیگر جهان متفاوت هستند ، که از طریق بی سوادی یا استعمار یا فتح منابع بسیار کمتری برای ترسیم دارند.
با این وجود ، این اشتباه است که نشان می دهد ناسیونالیسم های کوچک اروپا را می توان به تنهایی از Chronicles درک کرد. در دهه از زمان همه پرسی محکوم به الکس سلمون ، این قاره دگرگون شده ، مورد ضرب و شتم جنگ و همه گیر قرار گرفته است و تحقق فزاینده ای که ولفاریسم یک هدیه گذرا است. سپس مهاجرت-12 میلیون ورود جدید از پنج سال تا 2020-وجود دارد که رای دهندگان همیشه ناامید کننده هستند. این فضای منطقه ای را فراهم می کند: نه تنها آنها می توانند در برابر تأسیس خزنده راه آهن کنند ، دقیقاً مانند پوپولیست ها در همه جا ، سیاستهای آنها نیز با پیکس استقلال اضافه می شود. به عنوان STF قرار دادن این: “تا زمانی که ایتالیا تعیین کند که چه تعداد خارجی ها به تیرول جنوبی می آیند ، ما هیچ کنترلی نداریم.”
دیگران حتی صریح تر هستند. به عنوان رهبر Vlaams Belang گفته شده در سال 2023 ، حزب جدایی طلبانه فلامی وی وجود دارد زیرا “بلژیک کار نمی کند”. Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA) نیز زاویه برای یک فلاندر رایگان ، از “سخت ترین سیاست مهاجرت هنوز” حمایت کرده است – از جمله موارد دیگر که به مقامات برای بررسی تلفن های پناهجویان. در ماه فوریه ، رهبر پیشین N-VA نخست وزیر بلژیک ، اولین ناسیونالیست فلمیش شد که این کار را انجام داد. هیچ یک از این موارد بسیار تعجب آور نیست: بسیاری از احزاب منطقه ای استادان گذشته در برانگیختن شبح رقت فرهنگی ، خواه از مجالس دور و یا مهاجران خارجی هستند.
در اینجا روندهای وسیع تری نیز وجود دارد ، که ناسیونالیست های کوچک به ماهیت فراوانی اتحادیه اروپا کمک می کنند. اگرچه به کشورهای عضو اجازه می دهد تا اقتدار خود را در برابر جدایی طلبان احتمالی به دست آورند-همانطور که رهبران کاتالونیا یادگار به هزینه آنها – بلوک به طور مادرزادی به مرزهای حاکمیتی حساسیت دارد. و اگر این به معنای پشتیبانی گرم از زبانهای اقلیت باشد ، از طرح های تبادل برتون گرفته تا کتابهای درسی رومی ، الگوی حاکمیت اتحادیه اروپا نیز رویاهای جدایی طلب را سوق می دهد. اگر کوچک لوکزامبورگ می تواند یک صندلی را در جدول بگیرد ، چرا باواریا یا کشور باسک نیست؟ این نیروها بدون شک محبوبیت ماندگار پرچم های اتحادیه اروپا در تظاهرات SNP را توضیح می دهند ، در حالی که بروکسل به نوعی ناسیونالیسم پروکسی تبدیل می شود تا اینکه سرانجام استقلال واقعی وارد شود.
به همان اندازه مهم است که چگونه این ناسیونالیسم های کوچک با همسایگان خود تعامل دارند. درباره ظهور حق پوپولیستی اروپا چیزهای زیادی گفته شده است. اما این جنبش های “ناسیونالیستی بزرگ” همچنین می تواند نیروهای جدایی طلب را فراتر از مرزهای خود ترغیب کند ، به خصوص اگر دومی به مدت طولانی با خویشاوند زبانی یا قومی دوباره به هم بپیوندند. در سال 2018 ، دولت پوپولیستی اتریش پیشنهادی ارائه شهروندی به سخنرانان بومی آلمانی در تیرول جنوبی ، SOP به STF و در واقع خود اتریشی ها ، با توجه به اتحاد مجدد نه در ده.
این یک داستان مشابه در جای دیگر در اتریش-مجارستان سابق است ، زیرا ویکتور اربن میلیون ها نفر را در تیم های فوتبال و کلوپ های اجتماعی برای مگیارهای قومی در اسلواکی ، رومانی و اوکراین خرج می کند. با توجه به اینکه بسیاری از این افراد در واقع شهروندان مجارستانی هستند – و اکثریت قریب به اتفاق دیاسپورا این کشور به حزب فیدز Orbán رأی می دهند – این یک سرمایه گذاری ارزشمند است. نه این که شعله های آتش صرفاً توسط جدایی طلبان و پشتیبانان آنها غرق می شوند. گرچه بعداً به پایان رسید ، شیرین کاری گذرنامه اتریش ناگزیر ناسیونالیست های ایتالیایی مانند ملونی را عصبانی کرد. آماده برای سوار کردن “سد ها” برای تیرول جنوبی او ممکن است ، اما چنین عظیمی عالی که فقط STF را در معرض دید قرار می دهد.
با این وجود ، فراموش کردن این که مرزهای اروپا هرگز واقعاً حل و فصل نمی شوند ، حتی اگر آشنایی آنها سیاستمداران و مردم را به نوعی کما ژئوپلیتیکی تبدیل کند. چه کسی ، در سال 1880 ، می توانست پس از یک قرن ظلم و ستم ، رستاخیز لهستان را پیش بینی کند ، یا اینکه اکنون هملت های اتریشی دور از دسترس از رم اداره می شوند؟ چه کسی ، در سال 1980 ، می توانست سقوط یوگسلاوی را پیش بینی کند ، یا اینکه بالتیک مستقل به زودی به ناتو می پیوندد؟ صرب ها و لتوی ها نیز زمانی جدایی طلبان از یک نوع بودند. و اگر جنگ جهانی اول و فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی فرصت های کافی را برای تغییر مرزها فراهم می کرد ، امروزه این علائم شنیع است. کوزوو در اواخر سال 2008 استقلال خود را به دست آورد و شما می توانید استدلال کنید که جنگ اوکراین توسط جدایی طلبان در دونباس برانگیخته شد.
البته غیرممکن است که بدانیم دقیقاً چگونه نقشه های ما تا سال 2080 حرکت می کنند.
