آیا ایالات متحده می تواند از تاکتیک های اوکراین خود برای بدست آوردن مواد معدنی خاورمیانه استفاده کند؟

در معامله ایالات متحده اعطای درآمد آینده و دسترسی به بخش معدنی اوکراین یک سؤال گسترده تر را ایجاد می کند: آیا این آغاز یک الگوی برای سیاست خارجی آمریکا است ، که دسترسی به منابع استراتژیک به تعهدات دیپلماتیک و مالی بلند مدت را پیوند می دهد؟

به نظر می رسد که با شرایط استثنایی جنگ ، معامله اوکراین ممکن است یک طرفه باشد. با این حال ، بازدید اخیر دونالد ترامپ رئیس جمهور ایالات متحده ، که در آن کاخ سفید ادعا کرده است بیش از یک تریلیون دلار معاملات سرمایه گذاری امضا شده است ، به یک روند گسترده تر اشاره می کند: تمایل روز افزون واشنگتن برای تراز کردن سیاست خارجی با منافع اقتصادی بلند مدت ، به ویژه در مواد معدنی مهم.

وسوسه انگیز است که تصور کنیم ایالات متحده ممکن است مدل اوکراین را در خاورمیانه اعمال کند ، به ویژه با کشورهایی مانند عربستان سعودی وت اردن، جایی که معدن به یک تمرکز سیاست در حال رشد تبدیل شده است. ریاض به ویژه در حال توسعه در مقیاس بزرگ است مواد معدنی بحرانی به عنوان بخشی از استراتژی تنوع اقتصادی خود برای کاهش وابستگی به نفت.

ریاض همچنین قوانین معدن خود را برای جذب سرمایه گذاری خارجی و تسریع در اکتشافات بازنگری کرده است. غول معدن دولتی این کشور ، مایدن ، قبلاً با شرکتهای جهانی مانند Barrick Gold و Ivanhoe Electrical وارد همکاری شده است و قصد جدی برای ساختن یک بخش معدن در سطح جهانی را دارد.

اما برخلاف اوکراین ، هیچکدام در موقعیت پریشانی حاد ژئوپلیتیکی قرار ندارند. عربستان سعودی ثروتمند و انتقادی است و از نظر خواستگاران کوتاه نیست. این صندوق دارای یک صندوق ثروت بزرگ حاکمیت ، صندوق سرمایه گذاری عمومی است که مگاپروژهای داخلی را تأمین می کند.

در حالی که اقتصاد وابسته به کمک اردن در حال تلاش است ، به خصوص پس از ناگهانی تعلیق کمک های ایالات متحده در ماه فوریه ، این نمایشگاه بهتر از تنگه های اوکراین برای تحمل جنگ بیش از سه ساله است.

بنابراین ، هیچ کشور تحت فشار قرار نگرفته است تا منابع خود را با ضرر و زیان کنار بگذارند. این ممکن است آقای ترامپ را از کاوش در پیشنهادات مشابه جلوگیری نکند ، اما بعید است که پذیرش آنها باشد.

رئیس جمهور آمریکا مدتهاست که دیپلماسی را با ترازنامه ترجیح می دهد. آخرین تور خلیج فارس او نیز از این قاعده مستثنی نبود ، با بحث و گفتگو در معاملات سرمایه گذاری و همکاری اقتصادی از جمله فروش انرژی.

مقامات دولت علاقه فزاینده ای به تأمین مالی ساختارهایی را نشان داده اند که دسترسی ایالات متحده به مواد معدنی مهم را بدون افزایش هزینه های فدرال گسترش می دهد.

مسابقه مواد معدنی

مواد معدنی دیگر فقط کالایی نیستند. لیتیوم ، مس و سایر فلزات نادر زمین دارایی های امنیت ملی هستند. از وسایل نقلیه برقی گرفته تا نیمه هادی ها ، انتقال سبز با مواد معدنی است و چین بخش عمده ای از زنجیره تأمین را کنترل می کند. چین بیش از 80 درصد از زمین های نادر را پردازش می کند ، حاکم بر پالایش لیتیوم و کبالت است و نقش مهمی در تولید باتری و خورشیدی دارد.

برای واشنگتن ، اطمینان از دسترسی به همان اندازه که از خطوط حمل و نقل دفاع می شود ، حیاتی است.

با این وجود ، هرگونه مفهوم عربستان سعودی یا اردن امضای سودهای آینده یا دسترسی به ایالات متحده ، در بهترین حالت آرزو است. ریاض قصد ندارد کنترل یا صعودی از توسعه مواد معدنی خود را به اشتراک بگذارد. این ممکن است یک شریک آمریکایی را در یک ظرفیت فنی ، به ویژه برای دسترسی به تخصص معدن یا فناوری سبز بپذیرد. اما هر چیز دیگری بعید است.

این بدان معنا نیست که معاملات انجام نمی شود. در عوض ، این مدل احتمالاً با استفاده در اوکراین متفاوت خواهد بود. در مورد اردن ، واشنگتن ممکن است در ازای دسترسی اولویت به مواد معدنی یا سهم در پروژه های معدن محلی ، به ویژه با توجه به تنش های منطقه ای با ایران ، ضمانت های امنیتی یا افزایش امنیت را ارائه دهد.

اردن ، در حالی که در مقیاس متوسط ​​تر است ، دارای ذخایر قابل توجهی از فسفات ها است و در حال بررسی پتانسیل های آن در عناصر نادر زمین است. زیرساخت های معدن و روابط نزدیک این کشور با واشنگتن می تواند آن را به یک شریک انعطاف پذیر تر برای توافق های معدنی آینده تبدیل کند.

با عربستان سعودی سخت تر است. عربستان سعودی نیازی به معامله ندارد. ایالات متحده انجام می دهد. این اهرم است و ریاض آن را می داند.

سرمایه دیپلماتیک

حتی اگر معاملات رسمی تقسیم منابع بعید باشد ، ردپای اقتصادی واشنگتن در خلیج فارس ناچیز نیست. دسترسی می تواند اشکال کمتری داشته باشد.

یک مسیر از طریق شرکت های آمریکایی است که سرمایه گذاری از صندوق های ثروت حاکم خلیج فارس ، مانند ADQ ابوظبی ، سازمان سرمایه گذاری قطر و صندوق سرمایه گذاری عمومی عربستان سعودی را به خود جلب می کند. سرمایه اغلب با یک برنامه دیپلماتیک سفر می کند.

به عنوان مثال ، در سال 2021 ، PIF عربستان سعودی 2 میلیارد دلار به جارد کوشنر ، داماد آقای ترامپ و مشاور ارشد سابق ، به دلیل شرکت جدید سهام خصوصی خود ، Affinity Companions داد. بسیاری در منطقه این حرکت را به عنوان یک می دانند ژست با هدف حفظ روابط با حلقه درونی آقای ترامپ.

با این حال ، اگر ایالات متحده واقعاً به یک سیاست خارجی محور منابع محور است ، این کار را در اواخر روز انجام می دهد. چین دو دهه را در ساخت مشارکتهای معدنی تحت حمایت دولت در سراسر آفریقا ، آمریکای لاتین و به طور فزاینده خاورمیانه ، غالباً تحت ابتکار پرچمدار و ابتکار جاده خود گذرانده است.

در عوض ، ایالات متحده در حال حاضر در حال تلاش برای جلب توجه است. در این زمینه ، ترتیبات تقسیم منابع ، هرچند مات ، ممکن است به یک ارز دیپلماتیک جدید تبدیل شود.

اما حتی در واشنگتن ، مسیر پیش رو ناهموار است. فشار برای تأمین امنیت مواد معدنی از نزدیک با Inexperienced Transition گره خورده است ، نگرانی اصلی غول های فناوری ایالات متحده ، که برای وسایل نقلیه برقی ، باتری و زیرساخت های داده نیاز به تجهیزات پایدار دارند.

با این حال ، در کاپیتول هیل ، اراده سیاسی تکه تکه شده است. در حالی که برخی از جمهوریخواهان از استخراج داخلی به عنوان بخشی از فشار گسترده تر برای استقلال انرژی و رقابت با چین حمایت می کنند ، بسیاری از افراد در Make America بزرگ دوباره حزب نسبت به خود دستور کار سبز شک دارند.

با این وجود ، لیتیوم ، کبالت ، زمین های نادر برای منافع آمریکایی بسیار مهم هستند. وسایل نقلیه برقی ، توربین های بادی و باتری های پیشرفته همه به آنها بستگی دارند. اما تضمین دسترسی قابل اعتماد به این مواد بیش از معاملات مشهور در ریاض طول خواهد کشید.