دونالد ترامپ اظهاراتی را در اتاق شرقی کاخ سفید ارائه می دهد. عکس توسط Getty Pictures
من مطمئن هستم که من تنها کسی نیستم که مشاهده کرده است که چگونه دونالد ترامپ جنگ اسرائیل را علیه ایران بر سر برنامه سلاح های هسته ای دوم انجام داده و نوعی سرگیجه را تجربه کرده است. اگرچه در بیشتر موارد ترامپ حداقل وضعیت مرد صلح را در خاورمیانه اتخاذ کرده است ، اما دستور داد که بمب های “بانکر بوستر” به دو تاسیسات ایران کاهش یابد. با توجه به این ، چگونه باید ترامپ را ارزیابی کنیم؟ این سوالی است که دیدگاه تاریخی را دعوت می کند.
یکی از جالب توجه دوران مدرن این است که تهدید آرماگدون که ده ها سال است که بر سر ما آویزان شده است ، در واقع منشأ آن در یک برنامه ناموفق برای توسعه سلاح های هسته ای – آلمان نازی است. اورانورین ، یا باشگاه اورانیوم. پس از باد از پروژه ، ایالات متحده و متحدینش اقدامات لازم را برای متوقف کردن آن انجام دادند. بمب افکن های آمریکایی و انگلیس بار خود را بر روی یک کارخانه تولید آب سنگین در نروژ تحت اشغال نازی ها ، که توسط کماندوهای نروژی و چتربازان انگلیس نیز مورد حمله قرار گرفت ، رها کردند.
برنامه نازی ها در نهایت به دلیل کمبود منابع کلیدی و پیاده روی پا توسط دانشمندانی که می خواستند هیتلر را از دستیابی به یک بمب اتمی باز دارد ، شکست خورد. هیتلر علاقه خود را به این پروژه از دست داد و در سال 1942 از بین رفت ، در همان سال آمریکایی ها پروژه منهتن خود را تحت عنوان J. Robert Oppenheimer و با کمک دانشمندان مهاجر آلمانی آغاز کردند. این آمریکایی ها فقط سه سال طول کشید تا بمبی را که در هیروشیما و ناگازاکی ریخته شده بودند ، تولید کنند ، شروع مسابقه تسلیحاتی که در اوج جنگ سرد شاهد بود که ایالات متحده 23،000 کلاهک هسته ای و اتحاد جماهیر شوروی را با حدود 40،000 مورد جمع آوری قرار داد.
رقابت جهانی بین ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی منجر به بحران موشکی کوبا در سال 1962 شد. جنگ از طریق کانال های پشتی بین واشنگتن ، دی سی و مسکو ، مذاکرات و مصالحه جلوگیری شد. این واقعیت که جنگ هسته ای می تواند بشر را نابود کند ، توافق نامه هایی را که برای حفظ امنیت جهان در نظر گرفته شده بود ، نابود کرد ، از جمله معاهده منع گسترش سلاح های هسته ای 1968 (NPT) ، که پنج کشور مسلح هسته ای (ایالات متحده ، روسیه ، فرانسه و انگلیس) را به رسمیت می شناسد و آنها را به کار خود می برد تا سلاح های خود را برای آثار آتک انجام دهد ، در حالی که دولت های غیر هسته ای با آنها آتکون می شوند ، در حالی که دولت های غیر هسته ای با آنها آتکون می شوند ، در حالی که دولت های غیر هسته ای با آنها آثار می کنند ، در حالی که کشورهای غیر هسته ای با آنها آثار می کنند. توافق نامه های دو جانبه بین واشنگتن و مسکو در طول جنگ سرد ، ذخایر هسته ای آنها را کاهش داد. اسرائیل ، هند و پاکستان هرگز NPT را امضا نکردند ، هرچند که شناخته شده است که دارای سلاح های هسته ای هستند.
در حین باز کردن خطوط ارتباطی ، استفاده از کانال های پشتی و مذاکره در مورد مراحل مانند نظارت و انطباق ، به محدود کردن اندازه باشگاه هسته ای جهان کمک کرده است ، این رویکرد همیشه کار نکرده است. از دهه 1990 ، دولت های پی در پی ایالات متحده سعی کردند به معاملات با کره شمالی برسند که مانع از دستیابی به سلاح های هسته ای می شود اما هر تلاش در نهایت فروپاشید. کره شمالی در سال 2003 از عقب نشینی خود از پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای خبر داد و دو سال بعد به داشتن سلاح های هسته ای اعتراف کرد.
فشار بین الملل ، ترس از حمله ارتش آمریكا و اقتصاد محاصره شده ، محمد قذافی ، قدرتمند لیبی را وادار كرد كه اسلحه های خود را برای برنامه های كشتار جمعی خود رها كند.
استفاده از اقدامات نظامی علیه ملل مظنون به دنبال سلاح های هسته ای به استثنای اسرائیل نادر بوده است. در سال 1981 ، جنگهای جنگی اسرائیل یک راکتور هسته ای ناتمام در عراق را نابود کردند. در سال 2007 نیروی هوایی اسرائیل یک راکتور را در سوریه صاف کرد.
به طرز بدنام ، رئیس جمهور جورج دبلیو بوش با ادعای اینکه این امر به دنبال سلاح های هسته ای و شیمیایی است ، حمله خود را به عراق توجیه کرد ، اما معلوم شد که رهبر عراق صدام حسین دروغ نمی گوید وقتی اصرار داشت که وی پس از از دست دادن جنگ خلیج 1990-91 به یک زباله آمریکایی از ملل ، این برنامه ها را از بین برده است.
اکنون نوبت دونالد ترامپ برای مقابله با یک بحران هسته ای است. رویکرد او متناقض ، ساده لوح و به ظاهر بیشتر از هر چیز دیگری بوده است. او سزاوار اعتبار برای ایستادن در برابر بنیامین نتانیاهو با گفتن او برای ایجاد مذاکره با ایران مدتی برای تولید نتیجه است ، و در ابتدا در برابر تقاضای رهبر اسرائیل که ترامپ دستور می دهد استفاده از بمب های “Bunker Busting” آمریکا را برای نفوذ و تخریب تسهیلات غنی سازی اورانیوم زیرزمینی در فوردو در برابر آن قرار دهد. اما در حالی که ترامپ تماشا می کرد که نیروی هوایی نتانیاهو از تسهیلات هسته ای ایران خارج شده و رهبری نظامی ایران را به قتل می رساند ، به نظر می رسد که او می خواهد یک قطعه از جلال را بخواهد و دستور داد که بمب های 30،000 پوندی به فوردو و یک مرکز دیگر در Natanz ریخته شود. این ظاهراً اولین باری است که ارتش آمریكا از زمان یورش های بمب افکن جنگ جهانی دوم به کارخانه آب سنگین نازی ها در نروژ اشغالی ، مستقیماً به تسهیلات سلاح های هسته ای اعتصاب کرده است.
ما با یک پارادوکس مانده ایم. همان مردی که ناتو را تحت الشعاع قرار می دهد ، به استبدادها دست و پنجه نرم می کند و آتش سوزی های مجسمه ای را در نهادهای دموکراتیک آمریکا می چرخاند ، در حال حاضر ، بازیگری در بی ثبات ترین منطقه جهان است. اما این در مورد استراتژی ترامپ چه می گوید – اگر می توان آن را نامید؟ آیا این غریزه ، فرصت طلبی است یا چیزی محاسبه تر است؟ یا آیا ماجراجویانه او در خاورمیانه به تمایل به گسترش امپراتوری تجارت خانواده خود و شاید انتخاب یک جایزه صلح نوبل در این راه جوش می خورد؟ برای تمام غیرقابل پیش بینی بودن او ، گرفتاری ترامپ در درگیری ایران عواقب واقعی دارد. این اتحادهای منطقه ای را تغییر شکل می دهد ، شاهین هاک را در تهران و بیت المقدس به طور یکسان جسارت می کند و دیپلماسی ایالات متحده را به سمت پایه های ناپایدار مجبور می کند. اگر این صلح از طریق قدرت باشد ، آرامش در یک ماشه مو است.
یک رئیس جمهور برای تغییر شکل جهان به دکترین یا حتی سیاست سالم احتیاج ندارد. بعضی اوقات ، این چیزی است که توجه رهبر مسیحی ما را به Fox Information جلب می کند. و این باید ما را وحشت کند.
