آیا اروپا باید برای جنگ آماده شود؟ ━ محافظه کار اروپایی

نقشه راه آمادگی دفاعی اروپا توسط کاجا کالاس، نماینده عالی اتحادیه اروپا در امور خارجی و سیاست امنیتی و دو کمیسر اروپایی دیگر در هفته جاری رونمایی شد. قرار است هفته آینده توسط رهبران اتحادیه اروپا بررسی شود و در ماه دسامبر رسماً راه اندازی شود. اما، مانند همه چیزهای اتحادیه اروپا، علیرغم اینکه خود را به عنوان طرحی برای آماده شدن برای جنگ با روسیه تا سال 2030 تنظیم کرده است، تمرکز اصلی آن بر پرداختن به “تجزیه، تورم هزینه و عدم قابلیت همکاری” است که به نظر می رسد ناشی از تمرکز ملی کشورهای عضو است.

حقیقت متأسفانه این است که پروژه ها، قراردادها و تأمین مالی تنها یک عنصر برای دستیابی به امنیت واقعی را تشکیل می دهند. اما حتی اگر بخواهید هزینه های دفاعی را چهار برابر کنید، اگر کسی حاضر نباشد برای شما بجنگد، هیچ عواقبی وجود نخواهد داشت. جنگ به همان اندازه که در مورد کیت است، به روح نیز مربوط می شود. احتمالا بیشتر از این. و در مورد آن، ما می دانیم که به غیر از کشورهایی مانند فنلاند و لهستان، که از تجربه اخیر یک یا دو چیز در مورد روسیه می دانند، درست در سراسر اروپا، یک نگرش تا حدودی تب دار وجود دارد، به ویژه در میان جوانانی که تمایلی به جنگیدن برای کشورشان ندارند، چه رسد به چیزهای دیگر.

پاسخ معمول به این است که می گویند اگر تهاجم رخ دهد، این تغییر می کند. چنین افکار واهی در هر سطحی از اتحادیه اروپا عمل می‌کند، و تنها پاسخ‌های معقول این است که تا آن زمان، اغلب دیر شده است، اما مهم‌تر از آن، ممکن است ارزش آن را داشته باشد که اظهارات حمایتی آنها را در نظر بگیریم یا نه.

جورج کنان، دیپلمات و مورخ آمریکایی که بیشتر به خاطر سیاست مهارش در رابطه با اتحاد جماهیر شوروی آن زمان مشهور است، جنگ را به عنوان «قتل دسته جمعی برای یک هدف» تعریف کرد. چالش امروز این است که اکثر دموکراسی های غربی با هر سه این عناصر مشکل دارند.

از بین رفتن هرگونه حس جمعی و تمرکز ناروا بر هویت فردی از ویژگی های بدنام جهان معاصر است. البته کشتن به طور کلی ناپسند است، اما به نظر می رسد که ما هیچ احساسی را از دست داده ایم که بدون مبارزه، زندگی وجود ندارد. اگر ما آن را اهلی نمی‌کردیم، خود طبیعت ما را می‌برد، چه رسد به اینکه به جای حشرات، باکتری‌ها، ویروس‌ها و انگل‌ها به تغذیه خودمان نیاز داشته باشیم.

اما مهمترین عنصر گمشده در فهرست کنان هدف است. جوانان می پرسند: «چرا باید بجنگم، به خصوص برای دولتی که احساس وفاداری به آن ندارم؟» جدای از جنبه «من، من، من»، آنچه واقعاً در خطر است پرداختن به سؤالات است. «ما کی هستیم؟»، «برای چه هستیم؟» و «کجا می‌رویم؟»

این شکست دولت‌های غربی و به‌ویژه اتحادیه اروپا در برنده شدن در بحث وفاداری ملی، احساس وظیفه و تعهد در میان شهروندان و همچنین یک مسیر روشن است که موانع واقعی هستند و فرهنگ‌های ما را در این زمینه شکل داده‌اند.

یونانیان باستان میهن پرستان را بربر می دانستند زیرا تنها وفاداری آنها به سرزمین پدری شان بود. در مقابل، برای آنها، این عضویت در پولیس (ایالت های شهری که با مشارکت فعال تعریف می شوند) بود که آنها را متمایز می کرد. و همانطور که کراولی (2017) یادداشت ها:

قطب‌های یونانی باید وفاداری شهروندان خود را جلب می‌کردند، زیرا اگر آن شهروندان به نمایندگی از جمع خود مبارزه نمی‌کردند، آن گروه به راحتی می‌توانست تحت قدرت دیگری قرار گیرد یا بدتر از آن دیگر وجود نخواهد داشت.

به بیان ساده، این به معنای مردن یا برده شدن است. بر این اساس، شهروند بودن به معنای بیش از نامیدن یک مکان، قلمرو یا کشور خاص، «خانه» بود. آمادگی برای جنگ یک وظیفه مدنی و یک ضرورت وجودی بود. و ماهیت مشارکتی این جوامع بدین معناست که علیرغم تضادهای اجتناب ناپذیر بین نخبگان و توده ها، همه اینها در جهت اهداف جمعی هم در داخل و هم در میدان جنگ کار می کنند و ظرفیتی برای جامعه پذیری بسیار فراتر از ظرفیت دولت-ملت مدرن فراهم می کنند.

حالا می‌توانیم بگوییم که جنگیدن با دیگران به این شکل نه بزرگ است و نه هوشمندانه. و ممکن است امیدوار باشیم که در دنیای مدرن غیر ضروری باشد. اما این یک دیدگاه بسیار جدید است. در اصل، جنگ‌های واقعی نه به خاطر مذاکرات صلح، بلکه به این دلیل که یک طرف پیروز می‌شود، ادامه می‌یابد، امتیازی که به راحتی برای نسلی از دست می‌رود که تا چند سال گذشته واقعاً هیچ چیزی را تجربه نکرده‌اند.

حداقل، اگر به عنوان دمکرات خود را بهتر بدانیم، نیاز است که در نبرد ایده ها شرکت کنیم و پیروز شویم. اما، به طرز شگفت‌آوری، امروزه افراد بیشتری آزادی بیان را یک تجملات قابل مصرف می‌دانند. تعداد بسیار کمی از قتل چارلی کرک را درک کردند – حمله ای به همه ما. و با ممانعت از پذیرش ایده‌های مخالف، این کسانی هستند که کمترین جنگ را دارند که بیشترین تلاش را برای شکل دادن به ایده‌های آینده می‌کنند.

این به مشکل عمیق تری اشاره می کند که با آن روبرو هستیم. جنگ‌هایی که ممکن است هنوز مجبور به جنگیدن نباشیم ممکن است فقط علیه مخالفان خارجی نباشد، بلکه همانطور که انباشته‌های خشمگین در خیابان ما، که از یک سازمان فاشیستی و تروریستی با هدف اعلام شده از بین بردن همه یهودیان حمایت می‌کردند، نشان دادند، درگیری داخلی که باید با آن مقابله کنیم ممکن است مهم‌تر باشد.

همانطور که بیانیه های اتحادیه اروپا ممکن است نشان دهد، چالش پیش رو تنها مربوط به تامین مالی و مقررات نیست. حتی بسیاری از اینها فاج هستند، زیرا ساخت جاده‌های جدید با افزایش امنیت به هم می‌ریزد. نه، چالش واقعی، تعهد شخصی و جمعی و وفاداری به خود است. اگر این عناصر نیاز به بحث و مناظره دارند، بهتر است این بحث از همین جا و همین حالا شروع شود. جایگزین کاپیتولاسیون است.

همانطور که جان استوارت میل فیلسوف و اقتصاددان ویکتوریایی در کتاب خود اشاره کرده است اصول اقتصاد سیاسی:

جنگ چیز زشتی است، اما زشت‌ترین چیزها نیست: وضعیت فاسد و انحطاط‌آمیز احساس اخلاقی و میهن‌پرستانه که فکر می‌کند هیچ چیز ارزش جنگ را ندارد، بسیار بدتر است. وقتی مردمی صرفاً به عنوان ابزار انسانی برای شلیک توپ یا رانده کردن سرنیزه‌ها، در خدمت و برای اهداف خودخواهانه یک ارباب استفاده می‌شوند، چنین جنگی باعث خواری مردم می‌شود. جنگی برای محافظت از انسان های دیگر در برابر بی عدالتی ظالمانه؛ جنگی برای پیروزی به ایده‌های درست و خیر خودشان، و جنگ خودشان است که با انتخاب آزادانه‌شان برای هدفی صادقانه انجام می‌شود، اغلب ابزار بازسازی آنهاست. مردی که چیزی ندارد که برایش بجنگد، چیزی که بیشتر از امنیت شخصی‌اش به آن اهمیت می‌دهد، موجودی بدبخت است که هیچ شانسی برای آزاد شدن ندارد، مگر اینکه به‌وسیله تلاش‌های مردان بهتر از خودش ساخته و حفظ شود. مادامی که عدالت و بی عدالتی به مبارزه همیشگی خود برای برتری طلبی در امور بشر پایان نداده است، انسان ها باید در مواقع لزوم حاضر به نبرد برای یکی در برابر دیگری باشند.

بنابراین، بله. ما باید آماده جنگ باشیم. هر چیزی کمتر از این، ترک تمدن است.