در دل یک روستای کوچک در میان کوه‌های سرسبز هند، زنی به نام مینا زندگی می‌کرد که قصه‌گوی بی‌نظیر روستا بود. او هر شب زیر درخت کهنسال روستا می‌نشست و مردم دورش جمع می‌شدند تا به حکایاتش گوش بسپارند. مینا مانند آروندهاتی روی، نویسنده‌ی مشهور هندی، با مهارت استادی، داستان‌هایی می‌ساخت که هم ریشه در فرهنگ غنی هند داشتند و هم مفاهیمی جهانی را در خود جای می‌دادند.
یکی از شب‌ها، مینا شروع به تعریف داستانی کرد درباره‌ی دختری به نام سیتا که در شهری بزرگ متولد شد اما روحش همواره به طبیعت و آزادی پیوند خورده بود. سیتا، مانند بسیاری از شخصیت‌های آروندهاتی روی، در جست‌وجوی هویت خویش بود و در این راه با موانع اجتماعی و فرهنگی بسیاری روبرو می‌شد. مینا با زبانی شیرین و تصاویری زنده، به توصیف زندگی سیتا پرداخت، از کودکی‌اش در میان بازارهای شلوغ تا جوانی‌اش در دانشگاه و بالاخره تصمیمش برای بازگشت به روستا و زندگی در کنار طبیعت.
در این داستان، مینا از تکنیک‌های روایی آروندهاتی روی الهام گرفته بود. او با استفاده از گسست زمانی و روایت غیرخطی، خواننده را به عمق ذهن و احساسات سیتا می‌برد. همچنین، مانند روی، مینا به مسائل اجتماعی مانند نابرابری جنسیتی، فقر و تخریب محیط زیست پرداخت و این مفاهیم را در قالبی داستانی و جذاب ارائه کرد.
یکی از بخش‌های تأثیرگذار داستان، صحنه‌ای بود که سیتا تصمیم می‌گیرد به جای ادامه تحصیل در شهر، به روستا بازگردد و در کنار خانواده‌اش به کشاورزی بپردازد. این تصمیم، که از سوی جامعه‌ی شهری به عنوان یک شکست تلقی می‌شد، در واقع پیروزی بزرگ سیتا در یافتن خود واقعی‌اش بود. این قسمت از داستان، یادآور یکی از مشهورترین نوشته‌های آروندهاتی روی، «خدای چیزهای کوچک» بود، که در آن شخصیت‌ها در جست‌وجوی آزادی و هویت خود هستند و در این راه با جامعه‌ی سنتی و محدودکننده‌ی هند روبرو می‌شوند.
با ما در مرشدی همراه شوید تا بیشتر با جهان داستانی آروندهاتی روی و آثار ماندگارش آشنا شویم. تصویر بالا تزئینی است و تنها به عنوان زیبایی بصری به کار رفته است، اما داستان‌های واقعی در قلب و ذهن ما جاری هستند، همان‌طور که قصه‌های مینا و روی در ذهن خوانندگانشان جاودانه می‌مانند.
