یکی از روزهای پاییزی که برگ‌های طلایی درختان بر روی زمین پراکنده شده بودند، مردی در کوچه‌های تنگ و سنگفرش‌شدهٔ شهر قدیمی شیراز قدم می‌زد. او شاعری بود به نام “سپهر”، که مانند ازرا پاوند در جست‌وجوی زبانی نو برای بیان احساسات و اندیشه‌های خود بود. سپهر، همچون پاوند، به دنبال ایجاد پیوندی میان فرهنگ‌ها و زبان‌ها بود.
در گوشه‌ای از شهر، در کتابخانه‌ای قدیمی، سپهر به مطالعه‌ٔ اشعار ازرا پاوند مشغول بود. او شیفتهٔ تکنیک‌های ادبی پاوند و توانایی او در ترکیب عناصر فرهنگ‌های مختلف در شعرش بود. پاوند با استفاده از “ایماژیسم” (Imagism) تلاش کرده بود تا کلمات را به تصاویر زنده و ملموس تبدیل کند. سپهر نیز می‌خواست این تکنیک‌ها را در اشعار فارسی به کار گیرد.
یک روز، سپهر در حالی که بر روی پل معروف “پل خواجو” ایستاده بود، به فکر فرو رفت. آب زاینده‌رود زیر پای او آرام جریان داشت و انعکاس نور خورشید در آب، تصویری زیبا و خیال‌انگیز ایجاد کرده بود. او این صحنه را با استفاده از تکنیک‌های ایمیجیسم به شعر تبدیل کرد:
“آب، آینه‌ای از نور،
در آن، زمان گم می‌شود.
هر قطره، شعری است بی‌کلام،
که در سکوت رود جاری است.”
سپهر در این شعر تلاش کرد تا همانند پاوند، از تصاویر زنده و ملموس برای بیان احساساتش استفاده کند. او می‌خواست شعرش نه تنها برای فارسی‌زبانان، بلکه برای همهٔ انسان‌ها قابل درک باشد.
یکی دیگر از تأثیرات پاوند بر سپهر، استفاده از “کانتوها” (Cantos) بود. پاوند در این مجموعه‌اشعار بلند، تاریخ، اسطوره‌ها و فرهنگ‌های مختلف را در هم آمیخته بود. سپهر نیز تصمیم گرفت مجموعه‌ای از اشعار را با عنوان “نغمه‌های زمان” بنویسد که در آن، تاریخ و فرهنگ ایران با جهان مدرن در هم می‌آمیخت.
در بخشی از این مجموعه، سپهر از داستان “رستم و سهراب” برای بررسی مفهوم قهرمانی و فداکاری در دنیای امروز استفاده کرد. او نوشت:
“رستم، قهرمانی از گذشته،
در خیابان‌های امروز قدم می‌زند.
سهراب، جوانی از زمان ما،
در جست‌وجوی هویتی گم‌شده است.”
سپهر با این اشعار تلاش کرد تا همانند پاوند، مرزهای زمان و مکان را درنوردد و مفاهیم جهانی را در قالب فرهنگی آشنا بیان کند.
با ما در مرشدی همراه شوید و در این سفر ادبی، کهن و نو، شرق و غرب را در هم آمیزیم. سپهر، مانند ازرا پاوند، به ما یادآوری می‌کند که شعر می‌تواند پلی باشد میان فرهنگ‌ها و زبان‌ها، و همانند رودخانه‌ای زاینده، جریان اندیشه و احساس را زنده نگه دارد.
تصویر بالا تزئینی است.
