لازم به یادآوری است که دولت طالبان در افغانستان اعلامیه ایالات متحده را مبنی بر بازیابی مجدد کنترل پایگاه هوایی باگرام رد کرده است و می گوید: کسانی که چنین جاه طلبی دارند “باید به تاریخ افغانستان نگاه کنند.”
پس از اعلامیه ایالات متحده ، نه تنها طالبان پاسخ دادند ، بلکه چین نیز واکنش شدیدی صادر کرد.
در چهارراه آسیای میانه ، آسیای جنوبی و خاورمیانه ، در حدود 60 کیلومتری شمال پایتخت افغان کابل ، باگرام در یک فلات بلند در پای کوه های هندو کوش قرار دارد. در زمان های مختلف به عنوان دفتر مرکزی ارتش های اسکندر بزرگ و بعداً به عنوان پایتخت تابستانی پادشاهان کوشان خدمت کرده است.
صومعه های بودایی یک بار با زنگ زدن زنگ ها در اینجا تکرار می شدند و در قرن هفتم عرب ها شخصیت معنوی این منطقه را دگرگون می کردند. به عنوان یک محل اتصال کلیدی در جاده ابریشم باستانی ، کاروان ها از روم ، ایران ، هند و چین از این مرکز تجاری عبور کردند.
دائر ycl المعارف بریتانیکا خاطرنشان می کند که شهر اسکندریه-کاپیزا ، که توسط اسکندر بزرگ تأسیس شده است ، به تدریج به مهمترین مرکز تجارت غربی هند تبدیل شد.
به گفته بریتانیکا:
“نه تنها کالاها بلکه ایده ها و عقاید از اینجا به تصویب رسید. مفاهیم مذهبی هند ، به ویژه بودیسم ، همراه با سبک های ادبی و هنری که در گاندارا شکوفا می شوند (در شمال غربی پاکستان ، آنها بین دره پایین رودخانه کابل ، رودخانه Kunduz ، و رودخانه Indus) و Thrafortory Troma (Punjab ، Northouse Gestern ، induise) ، کشمیر ، تبت ، چین و گاهی اوقات تا آنجا که شهرهای واحه دورافتاده سین کیانگ. “
در روزنامه باستان شناسی افغانستان ، وارویک توپ و یورگن گلدگارد می نویسند:
“مجسمه بودایی و هندو از این شهر نشان می دهد که در ابتدا توسط مردم با منشاء هندی اداره می شد – یا مهاجرانی که به اینجا آمده اند ، یا کسانی که با مردمان ایرانی مانند کامبوجا از باکتریا که وارد منطقه شده اند ، در هم آمیخته اند.”
هنگامی که جانشینان اسکندر در میان خودشان می جنگیدند ، امپراتوری موریان در شمال هند در حال افزایش بود. بنیانگذار آن ، Chandragupta Maurya ، با یک ارتش متجاوز به رهبری سلوکوس اول ، ژنرال اسکندر ، در سال 305 پیش از میلاد روبرو شد. جنگ مختصری با پیمانی به پایان رسید که در آن سلوکوس گاندارا ، آراخوسی (با محوریت قندهار باستان) و مناطق جنوب باگرام (مدرن جنوب شرقی افغانستان) را به امپراتوری موریان واگذار کرد.
در دوران نزدیک به 120 ساله موریان ، بودیسم به جنوب افغانستان معرفی شد ، جایی که در کنار زرتشت و ادیان محلی باستانی رشد کرد. سکه های دوره موریان در باگرام و میر زاکا با اشاره به تجارت یا حضور اداری در منطقه کشف شده است.
بعداً “Kapisa” نامید
امروز ، یکی از استانهای افغانستان هنوز نام کاپیزا را به خود اختصاص داده است. اشاراتی به شهر کاپیزا در اوایل قرن 5 قبل از میلاد در نوشته های دانشمند هندی پانینی ، که وی همچنین شراب کاپیزیانا تولید شده محلی را ذکر کرده است ، ظاهر می شود. نام Kapisa در سکه های حاکمان هندو-یونانی آپولودوتوس و اوکراتیدها و همچنین در مورد هونز Nezak ظاهر می شود.
بقایای باستان شناسی کاپیزا باستان (باگرام امروز) در مناطق اطراف یافت می شود.
مورخ تریستان هیوز یادداشت می کند:
“این شهر شاهد چندین تهاجم توسط ابرقدرت های باستانی بود: پارسیان ، اسکندر و جانشینان وی. اما در زمان امپراتوری کوشان بود که باگرام مرفه و باستانی عصر طلایی خود را دید.”
به گفته عبدالحید آلیکوزای در تاریخ مختصر افغانستان:
“بین قرن 1 و 4 میلادی ، امپراتوری کوشان-که از شمال افغانستان تا شمال غربی هند امتداد دارد-پایتخت تابستانی خود را در اینجا تأسیس کرد. این نقش اساسی در دفاع از پادشاهی یونان باکتری داشت.”
“این شهر دارای دیوارها و برج های بلند بود. در امتداد خیابان اصلی آن کاخ باشکوه کوشان ، کارگاه های مسکن و مغازه های پر از حک شده های عاج هندی ، سینه های لاک هندی ، شیشه های مصری و رومی ، پانل های گچ شده و کالاهای آورده شده در جاده ابریشم قرار داشت.”
این “گنج باگرام” مشهور به تجارت پر جنب و جوش در دوران کوشان شهادت می دهد. حتی پس از کاهش کاپیزا ، کالاهایی که از طریق جاده ابریشم آورده شده اند در دوره ساسانیان ذخیره شده اند.
دوره های بعدی
پس از امپراتوری کوشان ، کاپیزا بخشی از پادشاهی بود که توسط یک سلطنت Kshatriya بودایی اداره می شد.
زائر چینی Xuanzang در سال 644 میلادی از اینجا بازدید کرد و نوشت که پادشاه محلی بر ده ایالت همسایه حکمرانی می کند. Xuanzang همچنین از اسب های معروف منطقه ، دانه های آن ، میوه ها و ریشه معطر در اینجا رشد می کند.
کتاب Mughal هند: هنر ، فرهنگ و امپراتوری (ویرایش شده توسط JP Losty و Malini) خاطرنشان می کند که فتوحات اسلامی در افغانستان و مناطق مجاور پشتون در قرن هفتم ، اندکی پس از فتح ایران آغاز شد.
به گفته ریچارد نلسون فرای در دائر ycl المعارف اسلام ، در سال 1221 استان پاروان ، جایی که باگرام در آن قرار دارد ، محل نبرد تاریخی بود که در آن نیروهای حمله کننده مغول به رهبری جلالس خان توسط جلال الدین منگبورنی ، حاکم خووارازمی شکست خوردند.
مغول هند همچنین ثبت می کند که هویت کاملاً اسلامی افغانستان تحت غزنویدز تأسیس شده است. این منطقه بعداً تحت کنترل تیمورید و مغول قرار گرفت.
اعتقاد بر این است که شهر امروزی بر روی ویرانه های شهر باستان توسط زاهی الدین بابور ساخته شده است. وی در خاطرات خود بابروناما ، سفر 1519 خود را توصیف کرد و با اشاره به شهرک زهد هندو که او را مجذوب خود کرد.
فری می نویسد که در سال 1747 ، احمد شاه دورانی پاروان را در امپراتوری دورانی خود گنجانید. بعداً ، در سال 1840 ، در اولین جنگ آنگلو-افغانستان ، پاروان دوباره به محل نبرد بزرگی تبدیل شد که در آن نیروهای انگلیس شکست خوردند.
یک چهارراه عالی
به گفته هیوز ، این شهر زمانی یک مرکز عالی بود که چین ، هند و مدیترانه را به هم پیوند می داد. کالاهای تولید شده در سراسر اوراسیا از طریق تجارت و دیپلماسی به اینجا رسیدند. یک مجموعه خاص نمادی از این ارتباط است: Bagram Hoard.
باستان شناسان فرانسوی این گنج را کشف کردند – مجموعه ای خیره کننده از اشیاء از چین باستان ، هند و مدیترانه رومی ، همه در یک مکان جمع شده اند.
در سال 1939 ، کاوش ها نشان داد که کاپیزا همچنین مرکز تجارت شراب در دوران باستان است. بطری ها ، کوزه های ماهی شکل و کشتی های آشامیدنی یافت شد-پاراگرایی معمولی تجارت شراب. انگور و شراب این منطقه در چندین متن باستانی هند نیز ذکر شده است.
طبق سیستم توزیع آن زمان ، اکتشافات بین موزه گیم (پاریس) و موزه ملی کابل تقسیم شد. پس از بسته شدن موزه کابل در سال 1978 ، محل آثار باستانی عاج نامشخص شد و بسیاری در دهه 1990 غارت شدند.
رابرت جی مورگان در این روز به نقل از تیتر تایمز لندن از 22 اکتبر 1996:
“برای همیشه گم شده است: میراث ملتی که توسط مردم خود غارت شده است.”
مقاله نوشت:
“موزه ملی کابل در ویرانه ها قرار دارد. یک بار در یکی از بزرگترین مجموعه های آثار باستانی چند فرهنگی در جهان – فارسی ، هندی ، چینی ، آسیای میانه و فراتر از آن – نابود شده است.
زیرزمین ها از هم جدا شدند ، ویترین ها شکسته شدند ، باستانی غارت شدند و برای پول نقد سریع در سراسر جهان فروخته شدند. موشک ها سقف را سوراخ کرده و برنزهای باستانی را زیر تن آوار دفن می کنند. گلدان های ماقبل تاریخ در کیسه ها پر شده بودند که انگار چینی ارزان قیمت بودند. “
“گنج باگرام – یکی از بزرگترین اکتشافات باستان شناسی قرن بیستم – ناپدید شد. نزدیک به 40،000 سکه ، در میان قدیمی ترین جهان ، ناپدید شد. گذشته ای تابناک توسط یک حضور بی حد و حصر خراب شد. یک ملت از تاریخ خود سرقت شد.”
پیتر باومونت در گاردین نوشت که در سال 2004 ، برخی از این اشیاء مفقود شده دوباره ظاهر شدند و 20 آثار باستانی دیگر که به طور غیرقانونی از طریق فروشندگان فروخته می شوند ، کشف شدند. پس از مرمت در موزه انگلیس ، آنها در سال 2011 به نمایش گذاشته شدند.
