در دهات خراسان، زمانی که طبیعت به زیبایی افتاده بود و گلهای نرگس بهاری را بارور کرده بود، یک شاعر با نام علی، که به شهرت و محبوبیت بسیاری دست یافته بود، زندگی می‌کرد. او به عطار نیشابوری شهرت داشت و از دوران های قدیمی در ایران محبوبیتش را حفظ کرده بود.
علی یک شاعر پرآوازه بود که با قلم خود، شعرهایی پر از عشق، غم و زیبایی به وجود آورد. زبان زیبا و اشعار عاشقانه او، قلوه قلوه دلهای مردم را می لرزاند و آن‌ها را به عالم دیگری سفر می‌دهد.
در یکی از شعرهای خالقانه‌اش، علی به زیبایی‌های طبیعت ایران اشاره کرد:
“در دشت و دره ایران زمین
گل از زر بهتر است آن چین
بافته بر بالای کوه و دشت
نقش و نگاری از آسمان می برد”
این آهنگ شعری، تلاش شاعر برای جلب زیبایی‌های طبیعت ایران و ترسیم آن به صورت شعری بود. او با استفاده از تصاویر رنگارنگ و کلمات دلنشین، خواننده را به سفری زیبا و زمینی دعوت می‌کرد.
همچنین، علی اغلب در اشعار خود از نمادها و مفاهیم فلسفی استفاده می‌کرد. او به موضوعاتی چون عشق، انسانیت، وجود و مرگ پرداخت و با توجه به فرهنگ و تاریخ ایران، پیام‌های عمیقی انتقال می‌داد.
در یکی از دیوان‌های او که به نام “گلشن راز” شهرت داشت، شاعر به وجود مخلوقات و زیبایی‌های زمین اشاره کرد و با واژگانی شفاف و استوار، عشق و معنویت را به خواننده الق می‌کرد.
با پایان روز و غروب آفتاب، علی به زمین خاکی بازگشت و در تاریکی شب، زیباترین شعرهای خود را می‌نوشت. او مانند یک مرشد بزرگ، روشنایی و پرنوری را به خوانندگانش ارائه می‌داد.
با ما در مرشدی همراه شوید و شعرهای علی را بشنوید، تا تمام زیبایی‌ها و حکایات ایران را در خود جا بیابید. تصویر بالا تزئینی است.
