“مورد ضرب و شتم به مدت 16 روز”: افغان های تبعید شده ، درمان وحشیانه ایران را توصیف می کنند – با این حال ناامید به بازگشت | اخبار جهانی

این گرد و غبار ، تند و تیز ، شلوغ است. امواج مردم شروع به رسیدن می کنند.

برخی از آنها چمدان هایی دارند. بسیاری ، فقط لباس های پشت آنها. برخی از آنها به تنهایی قدم می زنند ، برخی دیگر به صورت گروهی یا با خانواده هایشان.

تقریباً همه به نظر می رسد خسته ، مبهوت ، نگران.

ما در اسلام قلا در هستیم افغانستان، در مرز با ایرانبشر افرادی که ما شاهد عبور از آن هستیم ، برخی از 1.3 میلیون افغانی هستند که ایران امسال تبعید کرده است.

بسیاری از وطن خود را برای بقای اقتصادی ترک کردند. اکنون آنها مجبور به بازگشت به جایی هستند که شروع به کار کردند ، پر از اضطراب و برخی ، با داستانهایی از دستگیری های خشونت آمیز.

روه الله محمدی ایستاده است. او یک کت و شلوار آبی هوشمند و نان پوشیده است. او چهره ای جوان اما جدی دارد. او به نظر می رسد برای یک جلسه تجاری آماده است ، نه یک گذرگاه مرزی شنی.

او برای ایجاد زندگی بهتر به ایران رفت و برای بازگشت به خانواده مبارز خود درآمد کسب کرد. اما مانند بسیاری که با آنها ملاقات کردیم ، او به طور غیرقانونی عبور کرد و در ایران بدون مدارک زندگی کرد تا اینکه پلیس با او گرفتار شد.

او می گوید: “آنها هر آنچه را که داشتم گرفتند و مرا به افغانستان فرستادند.”

“آنها حتی من را کتک زدند. آنها گوش من را مجروح کردند. آیا اینگونه است که اسلام تحت عمل قرار می گیرد؟”

در اوج خود ، حدود 28000 نفر فقط در یک روز واحد از این گذرگاه مرزی عبور کرده اند.

برخی موفق می شوند یک یا دو روز بمانند ، که توسط سازمان ملل در کنار مقامات طالبان کمک کرده است.

اما فشار بازگشت به زندگی دشوار شما باقی مانده است ، و کار می کنید که چگونه به جلو می روید ، به سرعت به مردم برخورد می کند.

“هرگز پرداخت نکردم”

در چادر برای خانواده ها ، با فاطمه ملاقات می کنیم. او می گوید فرزندان خود را برای فرار از فقر به ایران برد.

او به یاد می آورد: “دو دختر من از شش صبح تا ساعت 8.30 شب کار می کردند.”

“اما آنها هرگز پرداخت نشده اند. ایرانیان به آنها پول ندادند.”

’16 روز مورد ضرب و شتم در بازداشت »

بسیاری از کودکانی که با آنها ملاقات می کنیم تنها هستند. همه آنها می گویند که در ایران قاچاق شده اند و بدهی را به قاچاقچیان مدیون هستند.

فقط در 15 سالگی ، طاهر کودک با چهره می گوید که او نان آور شش خواهر و برادر و دو والدین است.

او به ما می گوید که او فقط 16 روز را در یک بازداشتگاه مورد ضرب و شتم قرار داده است. و با این حال ، او در حال حاضر احساس اجباری برای بازگشت به ایران کرده است – احساس وزن مسئولیت خانواده خود را احساس می کند.

او می گوید: “من وطن خود را عمیقاً افغانستان دوست دارم و حتی آماده هستم که زندگی خود را برای آن فدا کنم.”

“اما اگر هیچ کاری در اینجا وجود ندارد ، چگونه می توانم زنده بمانم؟ من یک خانواده دارم و آنها از من انتظاراتی دارند. من باید کار کنم.”

در یک اتاق نزدیک ، ما با 15 نفر دیگر مانند او ملاقات می کنیم. یک اتاق کامل از پسران بی همراه که از مرز عبور کرده اند.

سازمان ملل متحد آنها را به سمت شهر مجاور هرات منتقل می کند ، جایی که آنها قبل از اتحاد مجدد با خانواده های خود در سراسر افغانستان ، یک شب خواهند ماند.

ما در سفر به آنها می پیوندیم. بیشتر آنها با یکدیگر غریبه هستند.

“لگد زدن به طبقه بتونی”

برای طاهر ، این یک فرود نرم است ، اما یک تنظیم سخت است. او وقتی تماشا می کند برخی از دیگران در فوتبال بازی می کنند ، بی نظیر به نظر می رسد.

او می گوید نمی تواند جلوی فکر کردن در مورد بازداشت وحشیانه را که تازه مانده است ، متوقف کند.

او می گوید: “آنها ما را وادار می كنند كه روی زمین بتونی دراز بکشند و ما را لگد بزنند.”

“در اتاق های بازداشت ، اگر کسی صحبت کند ، مجبور می شود روی زمین دراز بکشد. اگر اعتراض کنند ، آنها را به یک سلول انفرادی تاریک فرستاده می شوند.”

بیشتر بخوانید:
ترس خانواده ها پس از زمین لرزه از بین رفت و کل روستاها را از بین برد
کودکان سوء تغذیه این بیمارستان را پر می کنند
طالبان “هرگز پایگاه هوایی را به ما تحویل نمی دهد”

آنچه که برای یادگیری تکان دهنده است این است که تقریباً هر یک از پسرانی که با آنها ملاقات کردیم می گوید که آنها توسط قاچاقچیان به ایران قاچاق شده اند – و تقریباً هر یک می گوید که در بازداشت مورد ضرب و شتم قرار گرفتند.

اما طاهر در حال حاضر در حال برنامه ریزی برای بازگشت به ایران است. او فکر نمی کند که انتخابی دارد.

او می گوید: “من ترجیح می دهم خودم را بکشم تا ببینم پدرم برای فرزندان گرسنه خود التماس می کند.” “من نمی توانستم تحمل کنم.”

طاهر یکی از میلیون ها نفر است که در سرکوب ایران به مهاجران غیرقانونی گرفتار شده است. مقامات آنجا در ماه سپتامبر مهلت تعیین کردند تا همه افغان های بدون مدارک ترک کنند.

اما گروه های حقوق بشر می گویند کسانی که به طور قانونی در ایران زندگی می کنند نیز در تبعید قرار گرفته اند و تعداد عبور از آن باعث شده است که افغانستان به سمت شکستن نقطه برسد.

این کشور همچنین در مرز شرقی خود فشرده شده است – پاکستان نیز امسال ده ها هزار افغان را تبعید کرده است.

ما از دولت ایران در مورد اتهامات مطرح شده توسط افغانی هایی که با آنها ملاقات کرده ایم ، از جمله طاهر سؤال کردیم ، اما این به درخواست ما برای اظهار نظر پاسخ نداد.

دختران در حال فرار از محدودیت های طالبان

سایر افغان های اخراج شده ما با آنها ملاقات کردند – دخترانی که دیگر قادر به شرکت در مدارس متوسطه در افغانستان نبودند.

ما با یک مادر اخیراً مجبور به بازگشت هستیم – با این واقعیت که اکنون برگشته است ، مبارزه می کنیم.

او می گوید: “هر روز محدودیت جدیدی را به همراه داشت ، سیاست جدیدی با هدف جلوگیری از کار زنان.”

“Niqab اجباری و همچنین محدودیت در آموزش زنان و دختران وجود داشت.”

به نظر می رسد او غرق شده است. وی می افزاید: “وقتی آینده دخترتان ، فرزندان خود را می بینید ، روز به روز می لغزد ، ویران کننده است.”

دخترش به من می گوید که قبلاً عاشق خواندن شعر بود. اما وقتی طالبان به شهر خود بازگشت ، مجبور شد متوقف شود.

اتحاد خانواده تلخ

طاهر دو سال است که خانواده خود را ندیده است و این بازگشت تلخ است.

خواهران و برادرانش برای استقبال از او از خانه بیرون می آیند. مادرش وقتی او را در آغوش می گیرد گریه می کند.

اتاق نشیمن مملو از خواهر و برادرانی است که وی از نظر مالی از آن حمایت می کند. آنها یک خانواده فوق العاده ، مهربان و نزدیک هستند.

مادرش گلگوتی در حالی که توضیح می دهد چرا مجبور شد او را رها کند و احتمالاً دوباره خواهد شد.

او می گوید: “زندگی در اینجا برای او بسیار سخت بود.”

“ما یک سبد تحویل داریم اما به تنهایی او نتوانست خود را بپردازد و از من مراقبت کند. او به یک زندگی پایدار و آینده نیاز دارد.”

طاهر با ترسناک عمل گرایی می گوید که او باید به ایران برگردد و “ستم را تحمل کند” تا خانواده خود را نجات دهد.

این یک بازی پویا در سراسر افغانستان است. بارهای زیادی بر شانه های جوان و کشوری که قادر به اشتراک گذاری بار نیست.