“شما هرگز نمی توانید یک روزنامه نگار خوب باشید زیرا زن هستید.” این کلماتی بود که ویرایشگر من یک روز در سال 2015 به من گفت ، همانطور که من در کنار او در یک اتاق خبر بزرگ در کابل نشسته بودم.
از او پرسیدم چرا.
وی گفت: “شما نمی توانید دیر بمانید.” “شما نمی توانید حملات را پوشش دهید. نمی توانید سفر کنید.”
آنچه من را تحت تأثیر قرار داد فقط سکسیسم نبود ، بلکه این بود که من هرگز به این کار فرصتی برای انجام هیچ یک از این کارها داده نشده بود. این به سادگی فرض می شد که نمی توانم ، و این کافی بود تا فرصتی برای امتحان کردن من را انکار کنم.
در آن زمان ، من یکی از ده ها روزنامه نگار زن بودم که در حالی که مرز جامعه محافظه کار خود را برای برابری تحت فشار قرار می داد ، برای حمایت از آزادی مطبوعات در افغانستان تلاش می کرد. محیط برکنار بود ، اغلب آشکارا خصمانه بود. هنوز هم ، من ادامه دادم و در سال 2016 ، پیوستم نیویورک تایمزبشر در آنجا ، من داستانهایی را که به زنان گفته می شود تحت فشار قرار دادم: بمب گذاری های انتحاری ، حملات ، تحقیقات حساس از نظر سیاسی. من حملات انتحاری را در کابل با همکاران مرد پوشانده ام که به من شک کرده اند یا از من خواسته اند. و من داستانهایی را گزارش کردم که به ندرت آن را به رسانه های افغانستان تبدیل می کردند: زندگی مادران مجرد ، استفاده دولت از آزمایشات بکارت ، سرپیچی آرام زنان که به سادگی سعی در زندگی آزادانه داشتند.
در سال 2017 ، من به کانادا نقل مکان کردم. شروع کار آسان نبود. حرفه من در کابل احساس می کرد که یک شبه ناپدید شده است. من در برنامه کارشناسی ارشد ارتباطات و فرهنگ ثبت نام کردم ، سپس دکترای زنان و مطالعات جنسیتی را شروع کردم و در مورد تاریخ سیاسی زنان افغان از دهه 1960 تا 1990 تحقیق کردم. من قصد داشتم به تدریس در دانشگاه کابل برگردم.
اما پس از آن ، در اوت 2021 ، من تماشای بازگشت طالبان به قدرت زنده را در ادامه دیدم الجزیره و با آن ، دیدم که برنامه های من برای آینده ناپدید می شوند. ساعتها گریه کردم من به دوستانم ، خانواده ام ، زنانی که در آن تابستان مصاحبه کرده ام فکر کردم: یک وکیل از ترس از خواب ، یک فعال صلح در مخفی کردن ، یک یوتیوب که دیگر نتوانست کار خود را ادامه دهد. من در ماه ژوئیه و اوایل ماه اوت با آنها صحبت کرده بودم ، قصد داشتم داستانی را درباره آنچه زنان افغان از ترس از دست دادن در صورت تصاحب طالبان می ترسند ، بنویسم.
قبل از اینکه بتوانم آن داستان را منتشر کنم ، کابل سقوط کرد. گزارش سرانجام شد آنچه زنان افغانستان برای از دست دادن ایستاده اند، منتشر شده توسط مجله تایمبشر اما چیزی در درون من تغییر کرد. یک مقاله کافی نبود. من باید کارهای بیشتری انجام دهم
من لحظه دقیقی را که تصمیم گرفتم یک اتاق خبر بسازم به یاد می آورم. ماه مه 2022 بود. من در یک کافی شاپ در تورنتو نشسته بودم و سعی می کردم یک کار دانشگاهی را در رایانه خود به پایان برسانم نگاهی به اخبار: طالبان به تازگی حکم جدیدی صادر کرده بود که زنان را از حضور در ملاء عام و بدون بورقا و بدون مجرا مرد ممنوع اعلام می کرد.
من آنجا نشستم و گریه کردم ، فکر کردم: چگونه به این نتیجه رسید؟ زنان در کشور من به سایه ها کاهش می یافتند. آنها دیگر نمی توانند تصمیم بگیرند که چه چیزی را بپوشند یا اینکه به تنهایی راه بروند. و در اینجا من در کانادا بودم – امن ، رایگان ، در حال مطالعه نظریه فمینیستی در حالی که میلیون ها زن در افغانستان حقوق اساسی بشر خود را از دست می دادند.
احساس فلج کردم. بلکه مسئولیت پذیر است.
من به عنوان یک دانشجوی دکترا که در حال تحصیل در تاریخ سیاسی زنان افغانستان بود ، من اغلب به سختی گذشته را قضاوت می کردم. “چرا زنان بیشتر با هم نبردند؟ چرا آنها سخت تر مقاومت نکردند؟” من اغلب تعمق کرده ام. و ناگهان ، من در آنجا ، در آن کافی شاپ بودم ، فهمیدم که به همان زنی تبدیل شده ام که یک بار مورد انتقاد قرار گرفتم: ساکت ، بی قدرت ، کاری انجام نمی دادم.
من می خواستم نسل بعدی به عقب نگاه کند و بگوید: آنها سعی کردند. آنها هر کاری را که ممکن بود انجام دادند.
در آن لحظه ، یادم آمد که روزنامه نگار هستم. من مهارت داشتم من صدایی داشتم من نمی توانم حقوق آنها را به آنها برگردانم ، اما می توانم به آنها بستر بدهم. راهی برای ادامه گفتن حقیقت. برای ادامه مستندسازی حقایق ، با امید به اینکه یک داستان در یک زمان ، ما نقش خود را برای پاسخگویی طالبان ، برای مبارزه برای عدالت انجام می دهیم.
آن لحظه پایه و اساس شد Zan Occasionsبشر “زان” به معنای “زن” در داری است. اتاق خبر ما شکل مقاومت ما شد.
ما با هیچ چیز شروع نکردیم – بدون پول ، هیچ پشتیبانی نهادی. من از پس انداز دانشجویی خود برای پرداخت روزنامه نگاران خود استفاده کردم. بیشتر ما در خارج از افغانستان به عنوان داوطلب کار می کردیم. من هیچ تجربه ای در مدیریت ، رهبری یا جمع آوری کمک های مالی نداشتم. اگر می دانستم چقدر سخت خواهد بود ، ممکن است هرگز شروع نشده باشم.
اما من نمی توانستم به دور نگاه کنم.
از آن زمان ، من با 125 روزنامه نگار و نویسندگان افغان در 27 استان افغانستان کار کرده ام که سعی می کنم داستان افغانستان را از طریق تجربیات آسیب پذیرترین آنها بازگو کنم. تا کنون ، ما امروز برخی از مزاحم ترین داستانهای داخل افغانستان را کشف کردیم: تجاوز به زنانی که مجبور به گدایی در خیابان ها می شوند ، شلاق عمومی زنان به دلیل نشستن در کافه ها یا کلینیک های بازدید کننده ، ظهور ازدواج های اجباری و خودکشی.
و ما فقط گزارش نمی دهیم. ما در حال بازسازی هستیم. با دختران منع از آموزش ، Zan Occasions آموزش نسل بعدی روزنامه نگار زن را آغاز کرد. در سالهای 2024 و 2025 ، ما 70 روزنامه نگار زن را آموزش داده ایم که برخی از آنها به عنوان روزنامه نگار به تیم ما پیوسته اند.
اما دویدن Zan Occasions یک مبارزه روزانه است. ما در تبعید کار می کنیم. زنانی که برای ما در داخل افغانستان گزارش می دهند ، جان خود را برای مستند کردن آنچه در جوامع خود اتفاق می افتد ، خطر می کند. هر داستانی که منتشر می کنیم یک سؤال دارد: آیا این کسی را در معرض خطر قرار می دهد؟ بعضی اوقات ، من باید تصمیماتی بگیرم که حقیقت را در برابر امنیت کسی وزن کند. من آنها را تنها نمی کنم. من برای کمک به ارزیابی خطرات ، به تیمم متکی هستم ، بیشتر خبرنگاران ما در زمین هستند تا به ما بگویند که چه چیزی ممکن است. اما مسئولیت بسیار زیاد است.
و همینطور مسئله پول است.
در ژانویه سال 2025 ، یک شبه ، ما نیمی از بودجه خود را به دلیل کاهش بودجه در ایالات متحده از دست دادیم. ما سعی کرده ایم جمع آوری کمک های مالی از آن زمان ، اما ادامه این کار سخت تر و سخت تر می شود.
من به عنوان زنی که یک اتاق خبر از تبعید را اداره می کند ، من با شبکه های تأمین مالی ارتباطات زیادی ندارم و ما اغلب به کمکهای شخصی خوانندگان اعتماد کرده ایم. من هیچ آموزش در مورد نحوه ایجاد یک سازمان ندارم. من هرگز نخواسته ام از مردم پول بخواهم اما اکنون نگران هستم ، ممکن است چاره ای نداشته باشم. من نمی توانم از روزنامه نگاران افغانستان بپرسم که در حال حاضر گرسنه برای داوطلب شدن هستند. من نمی توانم از آنها بخواهم که زندگی خود را بدون جبران خسارت خطر کنند. اخلاق ما بهتر است. مأموریت ما بهتر است و من از این باور که مردم اهمیتی نمی دهند ، امتناع کردم. من به قدرت بشریت برای مراقبت ، حمایت از یکدیگر در شرایط دشوار اعتقاد دارم.
اعتبار عکس: Dieu Nalio Chery
