تهران- با توجه به عدم موفقیت شورای امنیت در افزایش تحریم ها برای ایران ، در سازمان ملل شدت می یابد ، توجه جهانی به شکاف گسترده ژئوپلیتیکی بین قدرتهای غربی و افزایش رقیب مانند چین و روسیه تغییر یافته است.
فعال سازی مجدد مکانیسم Snapback سؤالاتی را در مورد آینده برنامه جامع عمل مشترک (JCPOA) ، اعتبار نهادهای چند جانبه و تعادل قدرت در جهان به طور فزاینده ای در امتداد خطوط ایدئولوژیک احیا کرده است.
برای روشن کردن این تحولات ، Tehran Instances مصاحبه اختصاصی با پروفسور هونگدا فن ، مدیر مرکز شرقی چین و میدود شرقی در دانشگاه شاکسینگ انجام داد.
وی در این گفتگو بررسی می کند که چگونه موضع چین ممکن است معماری امنیتی غرب آسیا را تغییر دهد ، اعتبار پکن را به عنوان واسطه تقویت کند و انتقال جهانی را به سمت یک نظم چند قطبی تسریع کند. وی همچنین در مورد اهمیت توافق نامه همکاری جامع 25 ساله بین چین و ایران ، چالش های ناشی از تحریم های غربی و چشم انداز همکاری های عمیق دو جانبه در مناطقی مانند انرژی ، زیرساخت ها و فناوری تأمل می کند.
در زیر متن کامل مصاحبه آورده شده است:
آیا شما رد چین از Snapback را به عنوان یک چالش مستقیم برای استراتژی واشنگتن در استفاده از تحریم ها به عنوان ابزاری برای سیاست خارجی می دانید؟
ایالات متحده عامل اصلی بود که مانع از اجرای JCPOA طبق برنامه ریزی شد ، در حالی که ایران به دلیل عدم توانایی در به دست آوردن ضمانت ها مجبور شد تعهدات خود را طبق توافق نامه کاهش دهد. مخالفت چین مبتنی بر حقوق بین الملل و این واقعیت است که عقب نشینی یک جانبه ایالات متحده از JCPOA منجر به تشدید دیگر بحران هسته ای ایران شد.
آیا این حرکت می تواند شکاف ایدئولوژیک بین دیدگاه چین از یک دنیای چند قطبی و اصرار غرب برای حفظ تسلط از طریق تحریم ها و اتحادهای نظامی را عمیق تر کند؟
متأسفانه ، جهان در حال حاضر تقسیم شدید را تجربه می کند. نظم بین المللی تحت سلطه قدرتهای غربی با چالش های جدی روبرو است و چین و کشورهای در حال توسعه به یک نظم بین المللی عادلانه تر و معقول تر نیاز دارند. این واگرایی بین دو اردوگاه جهان است.
چگونه موضع چین در مورد ایران را در شکل گیری معماری امنیتی خاورمیانه می بینید؟
شکی نیست که ایران یک قدرت منطقه ای است و تأثیر قابل توجهی در توسعه منطقه دارد. در سیاست فعلی منطقه ای در حال تغییر ، چین امیدوار است که ایران بتواند با همسایگان همکاری کند تا ثبات و صلح بیشتر در منطقه را ارتقا بخشد.
آیا حمایت چین از ایران در سازمان ملل متحد می تواند اعتبار پکن را به عنوان واسطه ای در درگیری های منطقه ای افزایش دهد؟
حمایت چین از ایران در شورای امنیت سازمان ملل مبتنی بر حقوق بین الملل و انصاف و عدالت است. اقدامات چین مطابق با منافع جهانی جامعه بین المللی است. من معتقدم که چین اعتماد بسیاری از کشورها را جلب خواهد کرد.
از نظر شما ، پرونده ایران چگونه محدودیت های قدرت غربی را هنگام مواجهه با جبهه متحد از چین ، روسیه و کشورهای غیر همجنسگرا نشان می دهد؟
پرونده ایران تا حد زیادی نشان می دهد که برخی از کشورهای غربی به دلیل منافع خود ، هنجارهای روابط بین الملل را تضعیف می کنند. این برای ثبات و توسعه جهان بسیار مضر است. سایر کشورها باید به دنبال مسیرهای جدیدی باشند که با منافع خود مطابقت داشته باشد. جهان نمی تواند همچنان تحت سلطه برخی از کشورهای غربی باشد.
اگر کشورهای غربی همچنان به سلاح های مؤسسات بین المللی علیه ملل حاکم بر سلاح های خود ادامه دهند ، چه پیامدهای طولانی مدت را برای روابط چین و ایران پیش بینی می کنید؟
من اعتقاد ندارم که این امر به طور کامل مانع رابطه چین و ایران شود ، اما من همچنین معتقدم که همکاری بین دو کشور با برخی موانع روبرو خواهد شد. دو کشور باید به طور فعال مسیرهای جدید همکاری را کشف کنند.
آیا فکر می کنید رأی UNSC یک لحظه تعیین کننده در انتقال به یک نظم جهانی چند قطبی تر است ، با چین به عنوان ضامن کشورها در برابر سلطه غربی مقاومت می کند؟
بدیهی است که نظم بین المللی در حال تعدیل است ، که به طور مشترک با عدم موفقیت دستور موجود به رهبری غرب و دفاع از منافع خود توسط تعداد زیادی از کشورهای در حال توسعه تعیین می شود. در همین راستا ، چین و بسیاری از کشورهای در حال توسعه همان تعقیب را دارند.
توافق نامه همکاری جامع 25 ساله بین ایران و چین منعکس کننده یک همکاری استراتژیک است. آیا می توان رأی اخیر چین در سازمان ملل متحد را به عنوان ادامه این مسیر برای مقابله با هژمونی غربی دانست؟
چین و ایران پایه و اساس خوبی برای همکاری دارند ، در غیر این صورت توافق 25 ساله امضا نشده است. رابطه دو جانبه ایده آل مبتنی بر نیازهای متقابل است ، نه مخالفت با شخص ثالث. روابط دو جانبه تقویت شده توسط عوامل شخص ثالث ، حفظ ثبات و پایداری دشوار است.
آیا موضع چین می تواند منجر به همکاری اقتصادی با ایران ، به ویژه در بخش هایی مانند انرژی ، زیرساخت ها و فناوری شود؟
برای صریح بودن ، این بستگی به میزان فرار از هر دو کشور از تحریم های سازمان ملل و عزم آنها برای توسعه روابط دو جانبه دارد. بله ، سطح واقعی اهمیتی که تهران و پکن در روابط دو جانبه جای می گیرند ، قابل ذکر است.
چگونه چین قانونی بودن مکانیسم Snapback را تحت قطعنامه UNSC 2231 تفسیر می کند؟ آیا پکن آن را با منشور سازمان ملل سازگار می داند؟
تاکنون ، من هیچ انکار رسمی چینی از مشروعیت مکانیسم Snapback را تحت قطعنامه 2231 UNSC ندیده ام. با این حال ، چین طرفدار حل اختلافات از طریق دیپلماتیک است. در حال حاضر ، چین معتقد است که راه اندازی مکانیسم Snapback برای مجازات یک جانبه ایران ناعادلانه و غیر منطقی است.
