تقریباً دو سال پیش از زمان وقوع جنگ نسل کشی بر روی غزه ، جهان با یک واقعیت خارق العاده روبرو شده است: افرادی محاصره شده که خانه های آنها تراز شده است ، بیمارستان های آنها بمباران شده است و خانواده های آنها از هم جدا شده اند ، اما که از زیر آوار بلند می شوند – گاهی اوقات با صدای بلند ، با کمی بیشتر از سلاح های رودی – به چالش می کشد که یکی از آنها به شدت به چالش می کشد که یکی از آنها به چالش بکشند.
این فقط یک جنگ نیست. این یک آزمایش وجودی برای بشریت است. این اثبات زنده است که عزت ، هنگامی که عمیقاً در زمین و اعتقاد ریشه دارد ، حتی می تواند در برابر قدرتمندترین زرادخانه های نابودی نیز مقاومت کند.
صحنه هایی که از منطق سرپیچی می کنند
چند تصویر جالب توجه تر از فلسطینی های جوان که از محله های خرد شده تا با تانک ها و وسایل نقلیه زرهی بیرون می آیند ، با سلاح های پیشرفته با دستگاه های بداهه یا عزم لخت آنها روبرو می شوند. اینها تصاویر سینمایی نیستند. آنها واقعیت های روزانه هستند که یک معادله عمیق تر را نشان می دهند: وقتی ایمان به عدالت انرژی بی حد و حصر می شود ، فناوری مزیت خود را از دست می دهد.
دو سال شکست برای اسرائیل
پس از گذشت تقریباً دو سال تلاش سیستماتیک برای ریشه کن کردن غزه ، اسرائیل نتوانسته است به اهداف اعلام شده خود برسد. مقاومت نابود نشده است. تسلیم تحمیل نشده است. در عوض ، هر روز شکنندگی فرضیات نظامی و سیاسی اسرائیل را در معرض دید قرار می دهد.
به جای تضعیف شدن ، مقاومت فلسطین از هر فداکاری قدرت بیشتری به خود جلب کرده است. هر شهید ، هر خانه تخریب شده ، هر خیابان زخم خورده به دلیل دیگری برای جنگیدن تبدیل شده است. گزارش ها حتی در داخل اسرائیل به افزایش سطح تروما و تجزیه روانشناختی در بین سربازان آن اشاره می کند. در مقابل ، مبارزان غزه با وضوح علت و آمادگی آنها برای ایثارگر هدایت می شوند.
بخوانید: با حملات اسرائیلی بدون ادامه حملات اسرائیلی ، تعداد کشته شدگان غزه نزدیک به 66000 نفر است
مبارزات فلسفی
آنچه در غزه آشکار می شود ، صرفاً مبادله قدرت شلیک نیست. این یک برخورد دو فلسفه وجودی است. از یک طرف نیرویی است که به هر قیمتی با بقای فردی وسواس دارد. از سوی دیگر ، مردمی هستند که بقای جمعی و عزت خود را مهمتر از زندگی شخصی خود می دانند.
برای آنها ، مقاومت یک گزینه تاکتیکی نیست بلکه یک ضرورت اخلاقی است. تسلیم شدن نه تنها از دست دادن قلمرو بلکه از بین بردن وجود آنها به عنوان یک قوم است.
همانطور که یک متفکر فرانسوی ولتیر یک بار مشاهده کرد: “کسی که برای چیزی بزرگتر از خودش می جنگد نمی تواند شکست بخورد.” سخنان او جوهر مبارزات غزه را به خود جلب می کند.
پژواک تاریخ
تاریخ شاهد مبارزات بزرگی برای رهایی است ، اما غزه ابعاد جدیدی را اضافه می کند. الجزایر بیش از 130 سال حکومت استعمار فرانسه را تحمل کرد و سرانجام در سال 1962 به استقلال رسید. ویتنام در برابر همه شانس ها ، ایالات متحده را خسته و در نهایت شکست داد و مجبور شد در سال 1975 عقب نشینی کند.
غزه امروز در همان نسب از مبارزات قهرمانانه ایستاده است ، اما با تمایز: آنچه جهان در غزه شاهد نبود ، قبلاً هرگز دیده نشده است. این فقط یک جنبش چریکی یا یک کمپین حزبی نیست. این یک جامعه کامل است – هر کوچه ، اردوگاه ، تونل و خانه ویران شده – که به یک زندگی زنده و در جلوی مقاومت تبدیل می شود.
در اینجا ، سخنان فرمانده فلسطینی عبدالقکر الحسینی ، که در سال 1948 صحبت شد ، مثل همیشه درست حلقه می زند: “من نمی توانم همزمان بجنگم و خواهان تسلیم شدن هستم. این یک زندگی افتخار است یا یک مرگ با عزت.”
بخوانید: با حملات اسرائیلی بدون ادامه حملات اسرائیلی ، تعداد کشته شدگان غزه نزدیک به 66000 نفر است
تغییر مکالمه جهانی
مقاومت غزه نه تنها اسرائیل را در میدان نبرد متزلزل کرده است. همچنین روایت جهانی را نادیده گرفته است. در حالی که اسرائیل حمله خود را به زبان “امنیت” و “دفاع از خود” توجیه می کند ، غزه به عنوان یک مرکز اخلاقی ظهور کرده است که فرمان همبستگی در سراسر جهان می کند. از خیابان های لندن و نیویورک گرفته تا پردیس های سراسر ایالات متحده و اروپا ، غزه حرکات مربوط به عدالت و پاسخگویی را نادیده گرفته است.
آنچه غزه به جهان ارائه می دهد بیش از مقاومت است. این یک رویارویی اخلاقی با معنای کرامت انسانی در قرن بیست و یکم است.
نتیجه گیری: غزه تعظیم نخواهد کرد
مبارزان غزه واقعاً نژاد افتخار بی نظیر هستند. نه به این دلیل که آنها از فناوری برتر استفاده می کنند ، بلکه به این دلیل که آنها چیزی بسیار نادر را تجسم می کنند: محکومیت در علت آنها و تمایل بی حد و حصر به فداکاری.
بین ارتش که به طرز ناامیدی به زندگی می چسبد و مبارزانی که فداکاری را دروازه ای برای عزت می دانند ، این روح است – نه سلاح ها – که در نهایت غالب است.
غزه بی پروا خواهد ماند. آنچه با آن روبرو است یک جنگ موقت نیست بلکه یک پروژه نسل کشی با هدف پاک کردن است. و با این حال ، مردم آن ثابت کرده اند که حتی در تاریک ترین ساعت ، جامعه ای که به ایمان و عدالت محدود می شود می تواند تحمل کند.
جهان به ندرت چنین مخالفت های جمعی پایدار را دیده است. ممکن است هرگز دوباره آن را نبیند. برای مقاومت غزه نه تنها داستانی از بقا است. این یک شهادت زنده است که شجاعت و فداکاری می تواند از هر سلاح ظلم و ستم فراتر رود.
نظر: از ومبلی تا غزه: وقتی روایت فلسطینی از اشغال فراتر می رود
نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسنده است و لزوماً منعکس کننده سیاست تحریریه مانیتور خاورمیانه نیست.
