هنگامی که نیروهای خارجی در سال 2021 افغانستان را ترک کردند ، تمرکز بیشتر روی سیاست عقب نشینی ، هزینه بشر و بازگشت طالبان برای افغان ها بود. آنچه در آن زمان مورد توجه قرار نگرفت ، انباشت عظیم سلاح و تجهیزات باقی مانده بود. این بازوها به هوای نازک از بین نرفتند. آنها به دست گروه های شبه نظامی فریب خورده اند و این برای همه افراد منطقه به یک مشکل جدی تبدیل شده است.
هفته گذشته ، یک فیلم به صورت آنلاین شروع به گردش کرد. این نشان می دهد که مبارزان از Teherek-E-Taliban Pakistan (TTP) که گاهی اوقات به نام Fitna Al Khawarij که حمل آمریکایی ها ساخته شده است ، اسلحه M16 را ساخته و در مورد رفتن به پاکستان لاف می زند. سالها ، پاکستان هشدار داده است که این اتفاق می افتد ، که سلاح های متروکه در افغانستان با تروریست ها به پایان می رسد. فیلم شک کمی ایجاد می کند.
و این فقط شایعه یا چرخش سیاسی نیست. واشنگتن پست در آوریل 2025 گزارش داد که اسلحه های Origin Us و دنده بینایی شبانه از مبارزان TTP در داخل پاکستان کشف و ضبط شدند. چند روز بعد ، بی بی سی اعلام کرد که تقریباً نیم میلیون سلاح در افغانستان باقی مانده است که قبلاً به گروه های شبه نظامی سوق داده شده است. نیم میلیون که اغراق نیست ، یعنی یک خط لوله است. سازمان ملل متحد در گزارش های خود در سال های 2023 و 2025 همان چیزی را پرچم گذاری کرده است که ایالات متحده پناهگاه های امن در سراسر افغانستان گروه هایی مانند TTP و ارتش آزادی بلوچ را به خوبی تهیه می کند.
نگرانی های پاکستان
این برای اسلام آباد انتزاعی نیست. سالهاست که امنیت و نیروهای نظامی پاکستان درگیر جنگ با TTP هستند. این شبه نظامیان اکنون دارای اسلحه های پیشرفته ، دامنه های دید در شب و تجهیزات ارتباطی ساخته شده برای جبهه های نبرد معاصر هستند ، آنها صرفاً در سراسر مرز با Kalashnikovs های قدیمی نمی شوند. در مصاحبه ای در ماه سپتامبر ، DG ISPR اظهار داشت که این سلاح های متروکه “تهدید مستقیم” برای صلح منطقه ای و همچنین پاکستان است.
همچنین درست است. هزینه ضد تروریسم با هر سلاح جدید در دست اشتباه افزایش می یابد. آنها نوع سلاح هایی هستند که مرگ و میر ، تحرک و دشواری در از بین بردن گروه های شورشی را افزایش می دهند ، آنها ابزاری برای مجرمان جزئی نیستند.
بزرگتر از پاکستان
با این وجود ، نادرست است که این موضوع را صرفاً به پاکستان نسبت دهیم. این سلاح ها به محض رفتن در یک مرز متوقف نمی شوند. آنها ممکن است در آسیای میانه یا در بازارهای غیرقانونی که فردا درگیری های خاورمیانه را به وجود آورد ، ظاهر شوند ، اما امروز آنها در بلوچستان یا خیبر پختونخوا هستند. مرزها بیش از شبه نظامیان توسط سلاح ها مورد احترام قرار نمی گیرند.
بنابراین ، “چه کسی مقصر است؟” سوال نیست چگونه می توانیم از بدتر شدن این امر جلوگیری کنیم؟ این سوال واقعی است. از آنجا که برای کل منطقه بی ثبات تر می شود و احتمالاً فراتر از مدت زمان طولانی بدون بررسی باقی مانده است.
چه اتفاقی می افتد؟
اول ، جهان باید اعتراف کند که این یک مشکل واقعی است. خیلی غالباً سلاح های متروکه به عنوان یک مسئله محلی از بین می روند. آنها نیستند. هنگامی که ده ها یا صدها هزار سلاح درجه نظامی در اطراف خود شناور هستید ، این یک خطر امنیتی جهانی است.
دوم ، کشورها باید در این زمینه با هم همکاری کنند. این بدان معناست که نظارت محکم تر از اسلحه ، به اشتراک گذاری سریع اطلاعات و هماهنگی برای رهگیری محموله ها قبل از رسیدن به شبه نظامیان. این کار پر زرق و برق نیست ، اما لازم است. سازمان های سازمان ملل و منطقه ای برای کمک به ساخت این سازوکارها موقعیت دارند ، اما به آنها نیاز به اراده سیاسی دارند.
و سوم ، مقامات خود افغانستان نمی توانند این یکی را بنشینند. تعهداتی مبنی بر استفاده از خاک افغانستان علیه همسایگان ، باید به معنای چیزی در عمل باشد ، نه فقط در اظهارات. این بدان معناست که سرکوب کردن در مسیرهای قاچاق ، از بین بردن شبکه ها و نشان دادن تلاش واقعی برای کنترل سهام. این کار آسان نخواهد بود ، اما بدون همکاری کابل ، هر اقدام دیگر تأثیر محدودی خواهد داشت.
زمان تغییر
این فیلم TTP فقط تبلیغات شبه نظامی نیست. این اثبات است اثبات این که هشدارهای پاکستان توجیه شده است ، اثبات این که شبه نظامیان خود را با سلاح هایی برای ضد شورش مسلح می کنند ، و اثبات این که بدون اقدام جمعی ، این وضعیت بدتر می شود.
برای پاکستان ، سهام مشخص است که متوقف کردن تروریسم ، کشور را پایدار نگه دارید. برای بقیه جامعه جهانی ، سهام باید به همان اندازه واضح باشد و اطمینان حاصل کنید که اشتباهات درگیری های گذشته باعث ایجاد دور بعدی خشونت در جنوب آسیا یا فراتر از آن نمی شود.
سلاح های باقیمانده در افغانستان یادگارهای جنگ تمام شده نیستند. آنها ابزاری برای درگیری های جدید هستند که از قبل شکل می گیرند. و مگر اینکه همه با این مسئولیت مشترک رفتار کنند ، هزینه فقط توسط یک کشور پرداخت نمی شود.
