از آنجا که بیش از 69 درصد افغانستان در میان افزایش فقر و بیکاری با درآمد ناکافی می جنگند ، افراد دارای معلولیت می گویند که در شرایط شکننده تر زندگی می کنند.
بسیاری به AMU گفتند که آنها فاقد فرصت های شغلی ، امنیت مسکن و پشتیبانی اساسی هستند.
سید آقا ، ساکن کابل گفت: “در 30 سال من معلول شده ام. پای من در سه مکان شکسته است و نمی توانم کار کنم. زندگی من خراب است.” “تقریباً سه ماه است که توانستم اجاره خود را بپردازم.”
حبیب احمد ، مرد دیگری که دارای معلولیت است ، گفت که وی به مدت 15 سال هیچ کمکی دریافت نکرده است. وی گفت: “من بیکار هستم و شش ماه است که فقط برای پوشش اجاره در بدهی هستم.”
افغانستان یکی از کمترین کشورها برای افراد دارای معلولیت محسوب می شود و برنامه های کمی برای ایجاد شغل یا بهبود دسترسی دارد. کارشناسان می گویند افراد دارای معلولیت می توانند در زمینه هایی مانند طراحی گرافیک ، صنایع دستی و صنایع کوچک مشارکت کنند ، اما دولت نتوانسته است فرصت ها را ایجاد کند.
عبدال زاهور مادبار ، استاد اقتصاد گفت: “افراد دارای معلولیت می توانند در بافندگی فرش ، صنایع دهکده و طراحی گرافیک کار کنند.” “اما دولت ها ابتدا باید زیرساخت ها و شرایطی را برای رشد آنها ایجاد کنند.”
دهه های جنگ ، بمبگذاری و بیماری باعث شده است که افغانستان با جمعیت زیادی از افراد مبتلا به صدمات دائمی یا ناتوانی های جسمی زندگی کند. بسیاری می گویند با عمیق تر شدن بحران اقتصادی این کشور ، فراموش شده اند.
