حامیان این اقدام استدلال می کنند که فقط SNSC می تواند انسجام به سیاست گذاری به ارمغان بیاورد و جناح های سیاسی رقیب را به شکلی که وزارت امور خارجه نمی تواند متحد کند.
این پرونده به وضوح در یک تفسیر مشترک نادر توسط روزنامه نگار معتدل محمد غووشانی و مفسران محافظه کار محمد محمدری ، در تاریخ 7 سپتامبر در روزنامه مرکز هام میهان منتشر شد.
آنها نوشتند: “(این شورا) تنها نهادي است كه قادر به هماهنگی بین ارتش ، دیپلمات ها ، انقلابیون ، سیاستمداران اصلاح طلب و محافظه كار ، رئیس جمهور و رهبر عالی يا در واقع بین دولت و مردم است.”
نکته قابل توجه ، آنها از ادامه دخالت دبیر سابق SNSC علی شمخانی در مذاکرات هسته ای انتقاد کردند و ایده تحویل پرونده را به وزیر امور خارجه عباس آراگچی رد کردند و اظهار داشتند که ایران دیگر نمی تواند از این رونده سال های اخیر بپردازد.
یک روز پس از سرمقاله مشترک ، سفیر پیشین ایران در آلمان ، علیزا شیخ عطار ، به روزنامه محافظه کار Farhikhtan گفت که لاریجان در 5 سپتامبر برای نظارت بر کل فهرست هسته ای ایران منصوب شده است.
در صورت تأیید ، لاریجان بار دیگر در هفته های آینده در مذاکرات سخت قرار می گیرد.
مجدداً گروه بندی کنید یا تجدید نظر کنید؟
اگرچه اقتدار نهایی با خامنه ای استوار است ، اما تأکید بر نقش هماهنگی شورا توسط غوچانی و موهجری ممکن است به پتانسیل لاریجان برای تحریک رهبر به سمت تصمیم قطعی درگیری با واشنگتن اشاره کند.
به نظر می رسد که خامنه ای در دیدار با رئیس جمهور مسعود پشکیان و کابینه خود خط “نه جنگ و نه مذاکره” خود را رها می کند. او گفت ، وضعیت “بدون جنگ ، بدون صلح” “برنامه دشمنان” بود و به کشور آسیب می رساند.
نکات حرکت در حال حاضر در حال ظهور است.
دیپلمات محافظه کار Alireza شیخ عطار روز دوشنبه پیشنهاد کرد که تصمیماتی در مورد از سرگیری مذاکرات با ایالات متحده گرفته شده است ، احتمالاً همراه با درخواست برای تأخیر در فعال سازی مکانیسم Snapback تا زمان نتیجه مذاکره.
این که آیا این شیفت ها یک تجدید نظر واقعی را نشان می دهند یا به سادگی یک تغییر شکل بوروکراتیک نامشخص است.
شورای در حال ظهور؟
پیشنهاد دو ویراستار برجسته همچنین نشانگر ناامیدی از نزول طولانی این شورا است.
SNSC که در سال 1990 در میان آشفتگی های پس از جنگ ایجاد شده است ، به عنوان مکانیسم انسجام ، وظیفه محافظت از منافع ملی و آشتی دادن نهادهای دولتی با نیازهای عمومی طراحی شده است.
اولین دبیر آن ، حسن روحانی ، این پست را به مدت 16 سال برگزار کرد و به ویژه در جلوگیری از جنگ های جدید ، به عملگرایی اعتبار یافت شد.
پرونده هسته ای در اوایل دهه 2000 به این شورا منصوب شد ، اما تحت کنترل رئیس جمهور محمود احمدی نژاد به وزارت امور خارجه منتقل شد – و به طور مؤثر به خود احمدی نژاد ، که مدیریت هرج و مرج او در نهایت باعث شد خمنی ها را مجبور به باز کردن پشت پرده های خود کند.
بازگشت لاریجانی مورد استقبال میانه روها به عنوان احیای احتمالی حاکمیت عقلانی قرار گرفته است ، اگرچه اظهارات گاه به گاه آتش سوزی وی – از جمله تهدیدات علیه رافائل گروسی ، رئیس آژانس بین المللی هوانوردی – شک و تردید ایجاد کرده است.
لاریجانی ممکن است انرژی جدیدی را به شورا بیاورد. سؤال این است که آیا او می تواند دیپلماسی را به روشی که دیگران نتوانستند هدایت کنند یا صعود او صرفاً تصمیماتی را که هنوز از بالا جریان دارد ، بازگرداند.
