سفر اخیر وزیر امور خارجه چین به هند ، افغانستان و پاکستان باید توسط جامعه استراتژیک هند از نزدیک مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد. این به این دلیل است که می دهد ، از جمله، بینش در مورد رویکردهای کلی چین به آسیای جنوبی ، تلاش ناموفق برای بهبود روابط بین کابل و اسلام آباد و پیوستگی مداوم آن “برادر آهنین” با پاکستان است. علاوه بر این ، اظهار نظر وانگ یی در مورد موقعیت ارتش پاکستان در زندگی ملی آن کشور بسیار چشمگیر است ، زیرا این روند از روند سیاسی و مشروطه آن فاسد است حتی اگر ممکن است دقیق باشد.
نکته قابل توجه ، هنگامی که نخست وزیر نارندرا مودی در حال آماده سازی برای شرکت در سازمان همکاری شانگهای (SCO) است ، وانگ یی هیچ حساسیتی به دید هند در مورد موقعیت اصلی آن در جنوب آسیا نشان نداد. در یک جلسه توجیهی رسانه ای در اسلام آباد ، یک روزنامه نگار چینی خاطرنشان کرد: پاکستان توقف نهایی تور سه کشور وی بود. در پاسخ ، وانگ یی گفت که این واقعاً “توقف نهایی و مهمترین توقف” تور سه کشور وی است.
نکته قابل توجه ، وزارت امور خارجه چین این سخنان وانگ یی را در وب سایت خود قرار نداد. حساب وزارت امور خارجه بقیه پاسخ وی به روزنامه نگار را در بر می گیرد. این کار با این کلمات آغاز شد: “کشورهای آسیای جنوبی دارای سابقه طولانی ، تمدن پر زرق و برق ، جمعیت زیاد و پتانسیل توسعه عظیم هستند.” از اینجا وانگ یی به سه کشور خطبه کرد. وی خاطرنشان کرد: “هند ، افغانستان و پاکستان شرایط ملی مختلفی دارند ؛ همه آنها می دانند که توسعه اولویت اصلی و وسیع ترین اجماع بین آنها است ، و همچنین در بین همه کشورها در منطقه.
برنامه ریزان سیاست خارجی و استراتژیک هند نمی توانند هیچ توهماتی داشته باشند که چین مایل است آنچه را که وزیر امور خارجه S Jaishankar به وضوح به وانگ یی گفته است در دهلی ، بپذیرد: دنیای چند قطبی به معنای یک قطب جنوب آسیای جنوبی است. سخنان جیشانکار حاکی از آن است که هند حاضر نیست تقدم مکان را به خود اختصاص دهد یا به چین اجازه دهد در امور آسیای جنوبی با هزینه هند درگیر شود. با این حال ، این کار در حال حاضر با شروع یک فرآیند جلسات سه جانبه که شامل چین و پاکستان و کشورهای ثالث است ، دومی را با روشی هماهنگ انجام داده است. این کشور در سطح وزیر امور خارجه یک حزب سه جانبه چین و پاکستان تأسیس کرده است ، به علاوه یک جلسه اولیه در سطح رسمی بین چین ، پاکستان و بنگلادش اتفاق افتاده است.
بیش از این ، چین هدف ایجاد سازمانی از کشورهای آسیای جنوبی را دارد که شامل آن می شود. بدون شک مایل به رهبری چنین سازمانی است. همانطور که وانگ یی در پاکستان گفت ، “چین و کشورهای آسیای جنوبی شرکای طبیعی هستند و فضای گسترده ای برای همکاری دارند. با وجود فراز و نشیب ها ، روابط چین و هند دارای تاریخ طولانی است و به طور فزاینده ای یک منطق تاریخی روشن را نشان می دهد. دوستی چین و پاکستان ، به همان اندازه که از فولاد برخوردار است ، به همان اندازه فولاد ، و به عنوان کشورهای قوی تر از آن ، به عنوان یک کشور هم اکنون به عنوان” چین و چین و چین و چین و چین و چین به دست آمده است. علیه شخص ثالث هدایت می شود و مشمول تأثیر شخص ثالث نیست. “
حتی در حالی که هند در حال حاضر در روابط خود با ایالات متحده با مشکلات جدی روبرو است ، باید بسیار محتاط باشد زیرا با تنظیم مجدد روابط خود با چین ادامه می یابد. این باید درک کند که مسائل آن با چین به تنهایی در مرز یا روابط همسایه شمالی با پاکستان محدود نمی شود ، حتی اگر مجبور باشد توجه خود را به این دو حوزه از اختلافات خود با چین جلب کند. آنها مستقیماً بر امنیت هند تأثیر می گذارند. این امر به وضوح در طول عملیات سیندور شاهد بود.
چین ایالات متحده را به چالش می کشد و می خواهد آن را جایگزین کند تا به کشور برجسته جهان تبدیل شود. در حساب خود هند ، هرچند ممکن است بزرگ باشد یا هر چه پتانسیل آن باشد ، فقط یک کشور دیگر آسیایی است که باید مدیریت شود. سخنان وانگ یی به وضوح نشان می دهد که حاضر نیست هند را به عنوان یک برابر رفتار کند و احترام مورد نظر خود را به دست آورد.
هند این پتانسیل را دارد و نشان داده است که اراده خود را برای دستیابی به اهداف خود برای تحقیر موقعیت خود در جنوب آسیا و منطقه به دست نمی آورد. این امر به این دلیل است که چین نیز با برخی از کشورهای آسیای جنوبی ، حتی اگر مایل اضافی را با آنها طی کرده باشد ، تمام آنچه را که می خواهد دریافت نمی کند. برخی از آنها می خواهند هند “پرچین” خود در برابر چین باشد. افغانستان ، حتی تحت طالبان ، نمونه ای است.
سفر وانگ یی به کابل شرکت در ششمین دور از سه جانبه چین و پاکستان بود. هیچ بیانیه مشترک پس از جلسه سه جانبه در تاریخ 20 اوت ، همانطور که پس از آخرین جلسه فرمت در چین برگزار شد ، منتشر نشد. نکته مهم بدیهی است که امتناع افغانستان از تقویت در تهیک-طالبان پاکستان (TTP) و شبه نظامیان بلوچی بود. پاکستان کابل را متهم می کند که به آنها اجازه می دهد از قلمرو خود برای انجام حملات در پاکستان عمل کنند. از طرف خود ، چین نگران این است که طالبان افغانستان به برخی از گروه های اویگور پناهگاه بدهد. گروه های بلوچی همچنین پروژه های کمک چینی را در بلوچستان هدف قرار می دهند.
از طرف آنها ، هر دو چین و پاکستان به کابل امتیازاتی داده اند. آنها سفیران را برای هدایت سفارتخانه های خود در کابل منصوب کرده اند. هیچ کشوری تا آنجا که روسها به طور دیپلماتیک رژیم طالبان را به رسمیت می شناسند ، نرفته اند ، اما از نظر دیپلماتیک به اندازه کافی دور رفته اند. علاوه بر این ، هر دو کشور مشوق های اقتصادی و تجاری کابل را ارائه داده اند و همچنین نشان داده اند که آنها در مسائل مربوط به اتصال کمک خواهند کرد.
گزارش ها حاکی از آن است که وانگ یی به طور دو طرفه با همتای خود افغان ، امیرخان موتقکی ، وزیر داخلی سیرج الدین حقانی و نخست وزیر ملا هاشن آخوند ملاقات کرد. هیچ یک از این جلسات توسط هر کشور ارائه نشده است. اسحاق دار ، وزیر امور خارجه پاکستان نیز با متاقی جلسه دو جانبه برگزار کرد.
بیانیه وزارت امور خارجه پاکستان در این نشست ، خاطرنشان می کند: “معاون نخست وزیر/وزیر امور خارجه ، پیشرفت دلگرم کننده در روابط سیاسی و تجاری را تأیید کرد ، ضمن بیان پیشرفت در حوزه امنیتی ، به ویژه در ضد تروریسم ، همچنان به عقب مانده است. وی در حملات تروریستی در داخل پاکستان که توسط گروه های کارآزمایی که از طریق آقایان کار می کردند ، از طریق آقایان آفرینزان ، با استفاده از آقایان آقایان ، تأکید می کند. مانند Tehrik-I-Taliban Pakistan (TTP) و Brigade ارتش آزادی بخش بلوچستان (BLA)/Majeed. ” بدیهی است که کابل حاضر نیست از کارت TTP خود دست بکشد. این اختلافات اسلام آباد-کابل فرصت هایی را به هند می بخشد ، اما دیپلماسی آن برای گرفتن آنها باید زیرک باشد.
اکنون ، برای وانگ یی که موضع ارتش پاکستان در آن کشور را به خود اختصاص داده است ، هیچ چیز نمی تواند آن را بهتر از خواندن چینی از ملاقات وانگ یی با میدانی مارشال آسیم مویریر نشان دهد. از این رو ، بخش قابل توجهی از آن سزاوار نقل قول است. این: “وانگ یی خاطرنشان کرد که ارتش پاکستان به عنوان بالاست ثبات ملی و یک مدافع سرسخت دوستی و همکاری چین و پاکستان خدمت می کند. ارتش پاکستانی همیشه از هر دو طرف حمایت می کند و با جدیت از اقتصادهای مهم چین که توسط رهبران دو کشور به دست می آید ، افزایش می یابد ، و به طور مشترک در حال توسعه است. با کیفیت بالا ، کمک های مثبتی در تسریع در ایجاد یک جامعه نزدیکتر چین و پاکستان با آینده مشترک در دوره جدید. “
واضح است که Asim Munir مورد علاقه فعلی پکن است و ارتش پاکستان دوست ثابت آن است. در حالی که همه بازدید کنندگان وزرای امور خارجه با رئیس پاکستان ملاقات می کنند ، هیچ کس تاکنون علناً ارتش را “بالاست ثبات ملی” نمی نامد. پیامدهای آن برای هند آشکار است. ارتش پاکستان تمام سلاح ها و پشتیبانی اطلاعاتی را از چین دریافت می کند – شاید بیشتر از گذشته در گذشته.
این نویسنده یک دیپلمات سابق هندی است که به عنوان سفیر هند در افغانستان و میانمار و به عنوان دبیر وزارت امور خارجه خدمت کرده است. نماهای بیان شده در قطعه فوق شخصی و صرفاً از نویسنده است. آنها لزوماً نظرات FirstPost را منعکس نمی کنند.
