دبی: پناهندگان افغان در هزاران نفر خود باز می گردند – معدودی از آنها با انتخاب یا با یک مقصد در ذهن. بسیاری از جوانترین ها قبلاً هرگز در افغانستان پا نگذاشته اند. دیگران در حال بازگشت هستند تا خانه های خود را پیدا کنند و معیشت دیگر وجود ندارد.
آنچه که زمانی محل پناهندگی از آشفتگی بی امان به خانه در نظر گرفته می شد ، اکنون کشورهای همسایه در حال اخراج افغان ها در امواج بازده های اجباری هستند که باعث می شود افغانستان به صورت بحران به آستانه بپردازند.
به گفته بابر بلوچ ، سخنگوی جهانی UNHCR ، آژانس پناهندگان سازمان ملل ، بیش از 2.1 میلیون افغانی امسال تنها امسال به افغانستان بازگشتند یا مجبور به بازگشت به افغانستان شدند ، از جمله 1.6 میلیون از ایران و بیش از 352،000 از پاکستان.
سامی فخوری ، رئیس هیئت نمایندگان افغانستان در فدراسیون بین المللی جوامع صلیب سرخ و هلال احمر ، شاهد تأثیر دست اول بود.
وی گفت: “ما پیش بینی می کنیم که 1 میلیون نفر دیگر ، احتمالاً بیشتر ، ممکن است تا پایان سال جاری از ایران به افغانستان برگردند.” “اکثریت در بازگشت آنها حرفی برای بازگشت نداشتند. آنها سوار اتوبوس شدند و به مرز رانده شدند.”
فخوری گفت که وی در روزهای اخیر در مرزهای اسلام قلا در استان هرات از بین رفته است ، بسیاری از آنها بدون هیچ ایده ای برای رفتن به کجا می روند. او همچنین زنگ خطر را نسبت به کمبود بودجه بحرانی صدا کرد.
درخواست تجدیدنظر 31.4 میلیون دلاری IFRC برای حمایت از بازپرداخت ها تنها 10 درصد بودجه است. وی گفت: “این که آیا ما می توانیم از این سرعت حمایت کنیم ، یک نگرانی واقعی است.”
در عین حال ، افغانستان پس از چهار دهه جنگ ، هیچ موقعیتی برای جذب هجوم مردم ندارد ، اشغال ، ناآرامی های داخلی و بحران اقتصادی کشور را بسیار شکننده کرده است.
عقب نشینی ارتش آمریكا و بازگشت دولت طالبان در سال 2021 منجر به انزوا جهانی افغانستان ، یخ زدن به كمك های خارجی و دارایی ها و سقوط تقریباً خدمات عمومی شد.
ترکیب این چالش ها یکی از بدترین خشکسالی است که افغانستان در دهه ها دیده است ، که محصولات زراعی ، منابع آب تخلیه شده و معیشت روستایی را ویران کرده است.
با داشتن بیش از نیمی از جمعیت وابسته به کشاورزی ، بسیاری از بازگشت کنندگان کمی برای بازگشت به روستاهای خانه خود ندارند – آنها را مجبور به ماندن در مناطق ترانزیت یا حرکت به سمت شهرهای پر ازدحام می کنند.
آژانس های امدادرسانی هشدار می دهند که بدون برنامه های بازیابی مقاوم در برابر آب و هوا ، خشکسالی ناامنی غذایی را عمیق تر می کند و جابجایی داخلی بیشتری را به همراه خواهد داشت.
UNHCR ، آژانس پناهندگان سازمان ملل ، بیش از 2.1 میلیون افغانی امسال به افغانستان بازگشتند یا مجبور به بازگشت به افغانستان شدند
بلوچ این اخراج ها را “یک روند گسترده تر و نگران کننده منطقه ای” توصیف کرد و افزود: “کشورهای میزبان پناهنده دستورات بازگشت را با مهلت هایی برای عزیمت افغان ها صادر کرده اند و یا با تبعید روبرو هستند.”
از زمان این اطلاعیه ها ، وضعیت افغان ها در ایران و پاکستان به سرعت رو به وخامت گذاشته است.
این بازده های گسترده به دنبال تغییر سیاست های منطقه ای است ، از ماه مارس که ایران مهلت خود را برای افغان های بدون مدارک برای ترک یا دستگیری صادر کرد.
در ماه ژوئن ، پاکستان مرحله دوم اعزام های خود را با هدف افغان های ثبت نشده آغاز کرد. هر دو کشور نگرانی های مربوط به امنیت ملی و فشار داخلی را برای اخراج جمعیت بزرگ پناهندگان ذکر کردند.
پاکستان با تالال چودری ، مشاور وزارت کشور اسلام آباد ، از اخراج اجباری خود دفاع کرده است و در ماه آوریل اظهار داشت که این سیاست فقط “بیگانگان غیرقانونی” است.
در ماه فوریه ، سخنگوی وزارت امور خارجه شفقات علی خان ادعاهایی را مبنی بر اینکه اتباع افغان در طی مراحل بازگشت به بدرفتاری بدرفتاری می شود ، رد کرد.
وی به صدای آمریکا گفت: “در این ارتباط ، ما همچنین طرف افغانستان را برای اطمینان از بازگشت صاف اتباع افغانستان درگیر کردیم.”
در همین حال ، ایران ، اخراج های خود را به عنوان پاسخ به امنیت ملی و فشارهای اقتصادی ، به ویژه پس از درگیری اخیر با اسرائیل ، توجیه کرده است. لفاظی در رسانه های اجتماعی به طور فزاینده ای افغان ها را به دلیل کمبود و مسائل اجتماعی مقصر دانست.
عبدالرحمان رشید ، معاون وزیر پناهندگان و بازگشت به دولت طالبان ، کشورهای میزبان را به دلیل اخراج گسترده توبیخ کرده است. و حذف افغان ها را “نقض جدی هنجارهای بین المللی ، اصول بشردوستانه و ارزشهای اسلامی” توصیف کرد.
رشید در 31 ژوئیه در کابل گفت: “مقیاس و شیوه ای که پناهندگان افغان مجبور به بازگشت به میهن خود شده اند ، چیزی است که افغانستان قبلاً در تاریخ خود تجربه نکرده است.”
برای صدها هزار نفر که اکنون هر ماه به افغانستان می روند ، سفر به مرز پایان نمی یابد. بسیاری از آنها در آینده ای قرار می گیرند که با عدم اطمینان ، محرومیت و از دست دادن ، بدون امید ، ایمنی یا عزت مشخص شده است.
با این وجود ، سرعت بازده در هفته های اخیر افزایش یافته است.
تنها در 4 ژوئیه ، بیش از 50،000 نفر از ایران به افغانستان عبور کردند – افزایش چشمگیر از میانگین روزانه 5،000 بین ژانویه و ژوئن.
از 10 تا 16 ژوئیه ، میانگین بیش از 29000 در روز بود. به ناچار ، مقیاس ورودی ها عملیات کمکهای مختلفی را در گذرگاه های مرزی انجام داده است.
بلوچ به Arab Information گفت: “تیم های ما در مرزها هستند و هر روز به جریان های خسته ، گرسنه و ترسیده کمک می کنند.”
وی گفت: “کارمندان و ساختارها کاملاً غرق شده اند.”
بلوچ گفت: “اما در میان محدودیت های تأمین مالی ، و با توجه به مقیاس و سرعت بازده ، ما نمی توانیم بیش از چند هفته از پشتیبانی حمایت کنیم.”
علاوه بر بار عملیاتی ، ماهیت این بازده ها نگرانی های جدی ایجاد کرده است. بسیاری از کسانی که وارد می شوند می گویند انتخاب کمی داشتند.
بلوچ اوضاع را “یک بحران محافظت پیچیده” توصیف کرد و خاطرنشان کرد: بازده در شرایط دشوار و غالباً غیر ارادی اتفاق می افتد.
وی گفت: بسیاری از افغان ها پس از دیدن اخراج دیگران ، مجبور به ترک شدن هستند و “بازگشت کنندگان که در ماه های اخیر وارد کشور شده اند ، در مورد داستانهای افزایش محدودیت ها ، آزار و اذیت و تبعیض به اشتراک گذاشته اند.”
پس از بازگشت ، بسیاری خود را در استانهایی پیدا می کنند که حتی ابتدایی ترین خدمات را ندارند و هزاران نفر را به سایت های ترانزیت موقت ، شهرک های غیررسمی یا خانواده های در حال حاضر متلاشی می کنند. بسیاری از آنها بدون مقالات هویت وارد می شوند و دسترسی به پشتیبانی را حتی دشوارتر می کنند.
بلوچ گفت: “چالش های عظیم برای بازگشت کنندگان – از دسترسی به مستندات ، مسکن ، مراقبت های بهداشتی و آموزش ، تا بازسازی زندگی خود در کشوری که آنها نمی شناسند ، است.”
این چالش ها از قبل قابل مشاهده است. پناهگاه کمیاب است و مدارس و کلینیک ها برای زنان و دختران بسته یا غیرقابل دسترسی هستند. در همین حال ، فرصت های شغلی محدود است – به ویژه برای کسانی که سالها یا ده ها سال در خارج از کشور گذرانده اند.
بلوچ گفت: “برای زنان و دختران به ویژه ، زندگی در افغانستان محدودیت های شدید را به همراه دارد.”
تحت دولت طالبان ، بیشتر مدارس و دانشگاه های متوسطه برای دختران بسته است. زنان از بیشتر اشکال اشتغال ، از جمله در بخش سازمان غیردولتی ممنوع است. برای بسیاری از زنان بازپرداخت ، این به معنای زندگی نامرئی بودن تقریباً توت است.
حتی کارگران امدادی نیز مجبور به سایه ها شده اند. یکی از کارگر بشردوستانه افغانستان ، که به طور ناشناس با یک انتشارات سازمان ملل صحبت می کند ، زندگی در ترس را در حالی که همچنان به خدمت به جامعه خود است ، توصیف کرد.
او گفت: “من احساس افسردگی می کنم.” “من به عنوان یک کارگر امدادرسانی ، احساس امنیت نمی کنم و از زندگی خود می ترسم … من نگران هستم که به دلیل شغل خود ممکن است مورد هدف قرار بگیرم.”
او توصیف کرد که در پاسگاه ها متوقف شده است ، به دلیل نداشتن یک سرپرست مرد مورد آزار و اذیت قرار گرفته و قادر به دسترسی آزادانه قادر به دسترسی به سیستم های کار یا پشتیبانی نیست.
“این بسیار ناعادلانه است که به دلیل جنسیت از حقوق خود محروم شوید. کار نه تنها رویای من یا یک حق انسانی است ، بلکه راهی است که من از خانواده ام حمایت می کنم. زنان نیمی از یک کشور هستند … اجازه دهید ما کار کنیم ، بگذارید یاد بگیریم ، بگذارید زندگی کنیم.”
کارگران امدادی همچنین تعداد فزاینده ای از فرزندان بی همراه یا جدا از هم در بین افراد اخیر را گزارش کرده اند – برخی متولد شده در خارج از کشور و قادر به حرکت در سیستم های حقوقی یا ثبت نام در مدرسه نیستند.
داده های مربوط به ژوئن که توسط Unicef ، صندوق کودکان سازمان ملل منتشر شده است ، نشان می دهد که بیش از 5،000 کودک بدون همراه یا جدا از افغان از ایران بازگشتند ، بسیاری از آنها بدون سرپرست یا هویت قانونی وارد می شوند.
عدم وجود مکانیسم های عملکردی در زمینه حمایت از کودکان ، این کودکان آسیب پذیر را در معرض خطر استثمار ، بی تابعیت و سوءاستفاده در یک مرحله مهم در زندگی خود قرار می دهد.
کارشناسان حقوق بشر همچنین در مورد خطرات وسیع تری که با بازگشت کنندگان روبرو هستند هشدار داده اند.
ریچارد بنت ، گزارشگر ویژه سازمان ملل در مورد حقوق بشر در افغانستان ، گفته است که این کشور “با توجه به وضعیت مداوم حقوق بشر ، از زمان کنترل کنترل طالبان ، یک کشور امن برای بازپرداخت ها نیست.”
گروه های حقوق مواردی را مستند کرده اند که در آن بازپرداخت ها – به ویژه کسانی که دارای اقامت خارجی هستند یا به سازمان های بین المللی پیوند دارند – پس از ورود با بازجویی یا بازداشت روبرو شده اند و باعث ترس از نظارت و انتقام می شوند.
علیرغم هشدارهای فوری آژانسهای امدادی ، پاسخ بین المللی کم شده است. UNHCR برای حمایت از بازپرداخت کنندگان در منطقه طی یک دوره نه ماهه ، 71 میلیون دلار درخواست تجدید نظر کرده است.
IFRC و سایر بازیگران امدادی برای کمک های فوری در گذرگاه های مرزی و برای پشتیبانی مجدد طولانی مدت درخواست تجدیدنظر جداگانه ای کرده اند. اما علاقه اهدا کننده ضعیف است ، به طوری که بسیاری از کشورها بودجه خود را به افغانستان به دلیل نگرانی های حاکمیتی و بحران های جهانی کاهش می دهند.
Roza Otunbayeva ، نماینده ویژه دبیرکل سازمان ملل برای افغانستان ، بازگردانده های انبوه را “آزمایش بشریت جمعی ما” خواند ، هشدار به جابجایی بیشتر ، قحطی و بی ثباتی بدون اقدام فوری.
وی خواستار “رویکرد یکپارچه” شد که کمک های اضطراری را با حمایت طولانی مدت از مناطق بازگشت ترکیب کند و تأکید کرد که گفتگوی منطقه ای با ایران ، پاکستان و ایالت های آسیای میانه برای اطمینان از بازده داوطلبانه ، ایمن و با عزت ضروری است.
بلوچ این نگرانی ها را تکرار کرد. “ما با مقامات ایران و پاکستان در تماس هستیم. UNHCR از کشورهای منطقه می خواهد تا از افغان ها محافظت کنند و بازگشت به افغانستان داوطلبانه ، ایمن و با عزت است.”
وی گفت: “ما همچنین از جامعه بین المللی می خواهیم كه بودجه فوری و قابل ملاحظه ای را افزایش دهند-برای تأمین نیازهای مهم در مرز به محض ورود و ارائه كمكهای طولانی مدت برای كمك به بازگشت کنندگان در افغانستان.”
