آیا چین از اهمیت استراتژیک اسرائیل بیدار می شود؟ پکن استراتژی خاورمیانه را تجدید نظر می کند

یک متخصص تجزیه و تحلیل می کند که چگونه چین به مجموعه جدیدی از چالش های جهانی پاسخ می دهد.

مشارکت روزافزون چین در خاورمیانهبا توجه به تشدید درگیری اخیر در غزه – توجه و گمانه زنی های قابل توجهی را به خود جلب کرده است. به طور سنتی ، استراتژی منطقه ای پکن بر تضمین منافع اقتصادی و انرژی بلند مدت متمرکز شده است: اطمینان از دسترسی به منابع انرژی حیاتی ، محافظت از راهروهای بزرگ تجارت بین المللی و سرمایه گذاری گسترده در زیرساخت ها ، فناوری و بخش های انرژی ، به ویژه در خلیج فارس.

با این حال ، علی رغم این ضرورت های استراتژیک ، چین همچنان رویکرد عمدی و چند بعدی را نسبت به بازیگران کلیدی منطقه ای دنبال می کند ، مهمترین آنها ایران و اسرائیلبشر این وضعیت کالیبره شده با دقت نشان دهنده تغییرات ژئوپلیتیکی گسترده تر ، فرسایش هژمونی ایالات متحده و مهمتر از همه ، بی ثباتی در سراسر خاورمیانه است – توسعه هایی که به طور فزاینده ای تعادل منطقه ای و امنیت اقتصادی خود چین را تهدید می کنند.

انرژی و علایق استراتژیک

امنیت انرژی ستون اصلی است چین چشم انداز استراتژیک. به عنوان بزرگترین وارد کننده نفت در جهان ، چین در حال حاضر حدود 40 ٪ از نفت خود را از خاورمیانه منبع می دهد – رقم انتظار می رود تا سال 2035 دو برابر شود. این اعتماد به نفس سنگین در معرض آسیب پذیری های حاد قرار دارد و باید درگیری یا بی ثباتی نقاط قوز دریایی مانند دریای سرخ و تنگه هورموز را مختل کند. این مسیرهای استراتژیک همچنین تقریباً 60 ٪ از تجارت چین با اروپا و آفریقا را تشکیل می دهد و باعث تقویت بیشتر سهام نوسانات منطقه ای می شود.

فراتر از انرژی ، ردپای اقتصادی گسترده تر چین در منطقه – به ویژه از طریق ابتکار جهانی کمربند و جاده (BRI) – خطرات نصب را ایجاد می کند. عربستان سعودی ، بزرگترین شریک تجاری چین در منطقه ، این وابستگی متقابل شتاب را نشان می دهد: تجارت دو جانبه آنها در سال 2024 به 107.53 میلیارد دلار رسید و تأکید بر افزایش سریع روابط اقتصادی آنها.

پیمایش رقابت های منطقه ای

در کنار پیگیری خود برای تضعیف نفوذ منطقه ای آمریکا و ادعای خود به عنوان یک قدرت تثبیت جهانی ، پکن – به دلیل رویکرد محتاطانه و طبیعی خود شناخته شده است – اخیراً موضع عملی تر و پیشگیرانه تری را اتخاذ کرده است عرصه دیپلماتیکبشر این تغییر منعکس کننده یک عمل متعادل کننده ظریف و تطبیق یک استراتژی انعطاف پذیر و خوب کالیبره شده ، با هدف به حداکثر رساندن ارزش حاصل از مشارکتهای استراتژیک متنوع و در عین حال با دقت از بیگانگی هر وضعیت خاص یا حمایت از دیگری بر دیگری است.

مانور پیشرفته چین بین بازیگران رقیب و منافع منطقه ای رقیب – که با همکاری همزمان آن با عربستان سعودی ، که دیدگاه بلندپروازانه جهانی ولیعهد “Imaginative and prescient 2030” در حال پیشرفت است با ابتکار کمربند چین و جاده (BRI) پیش می رود. این امر علی رغم تعمیق روابط با ایران و مخالفت با برنامه هسته ای آن و در حالی که همزمان تلاش ها و مذاکرات دیپلماتیک با رهبران ایالات متحده و عرب را انجام می دهد ، با هدف ترویج آتش بس و جلوگیری از تشدید امنیت بیشتر در خاورمیانه اتفاق می افتد.

علاوه بر این ، چین تمایز آشکاری بین لفاظی اعلانی و رفتار عملیاتی و همچنین بین رویارویی های سیاسی و علایق سیستمی گسترده تر ایجاد می کند. این تمایزها باعث می شود که از اصل عدم مداخله-اجتناب از درگیری مستقیم سیاسی یا نظامی-در حالی که همزمان به رهبری گفتمان انتقادی ادامه می دهد که شامل محکومیت شدید اسرائیل و سیاست های نظامی آن ، در کنار حمایت مداوم ، از طرف دیگر ، برای مواضع فلسطین و ایرانیا است.

درگیری اسرائیل و ایران: یک نقطه عطف مهم

با این حال ، یک نگاه دقیق تر نشان می دهد که رویارویی مستقیم اخیر بین ایران و اسرائیل ، که در ماه ژوئن فوران کرد ، همراه با اعتصابات نظامی ایالات متحده به اماکن هسته ای ایران ، باعث تغییر چشمگیر در درک چین از هر دو بازیگر شده است. این تغییر در حال حاضر موضع قبلاً خنثی خود را به چالش می کشد و روابط آن را با حالتهای منطقه ای و توانایی آن در حرکت در بین آنها آزمایش می کند. علاوه بر این ، این پیشرفت باعث افزایش وابستگی چین به قدرت های نفتی می شود و نیاز آن به متنوع سازی منابع انرژی و مسیرهای جایگزین تجارت و عرضه ، از جمله درگیری های متنوع با کشورهای آسیای میانه را افزایش می دهد.

در کنار تعهد خود برای سرمایه گذاری تقریباً 400 میلیارد دلار در توسعه زیرساخت های مهم در سراسر ایران ، از جمله ایجاد راهروهای لجستیکی و تقویت همکاری های امنیتی و اقتصادی به عنوان بخشی از پروژه BRI ، پکن همزمان پرورش مشارکتهای اقتصادی و استراتژیک با اسرائیل ، در درجه اول در زمینه های بالا ، فناوری ، نوآوری و علوم است.

گزارش های اخیر حاکی از آن است که حجم تجارت دو جانبه بین چین و اسرائیل در سال 2024 به 16.27 میلیارد دلار رسیده است ، در مقایسه با 14.56 میلیارد دلار در سال 2023. علاوه بر این ، در ماه مه سال جاری ، صادرات چینی به اسرائیل 1.45 میلیارد دلار است ، در حالی که واردات از اسرائیل به 1.7 میلیارد دلاری رسیده است که نشان می دهد از نظر منشور Israel’s Israel’s israel isRael است که RISINGES ISRAEL RUISEL را نشان می دهد RISINEL ISRAEL RUSEL RUISELS RUINGES RUINGE را نشان می دهد.

علاوه بر این ، در کنار تلاش برای بازگرداندن توانایی های نظامی ایران و تجدید سیستم های موشکی خود که در جریان اعتصابات اسرائیلی و آمریکایی آسیب دیده است ، چین – برای اولین بار با استفاده از موضع نسبتاً معتدل و مصالحه نسبت به اسرائیل – به طور همزمان انتقاد شدید در رهبری ایرانیا را به عهده گرفت ، و آن را به عنوان یک سگماتیسم ادرار و adderame adhomeption به یک مقام رفتاری و ادعایی متهم کرد.

از دیدگاه پکن ، درگیری با اسرائیل نشان داده است که ایران-که به طور قابل توجهی تضعیف شده است-دیگر با تحولات جهانی همگام نیست ، و به اصطلاح “محور مقاومت” ، از جمله شبکه پروکسی هایی که در طول سالها در سراسر خاورمیانه کشت می شود ، به تدریج شکستگی می کند. دانشمندان ارشد چینی حتی پیشنهاد کرده اند که رژیم آیت الله ، که اکنون در آستانه فروپاشی به عنوان تترق درآمده است ، دیگر به منافع استراتژیک رهبری چین در منطقه خدمت نمی کند.

تنظیمات استراتژیک

به تازگی ، صداها در اسرائیل به رغم محدودیت هایی که توسط ایالات متحده تحمیل شده است ، به طور فزاینده ای خواستار ارزیابی مجدد روابط با چین هستند. این فرصتی برای اتخاذ یک رویکرد جدید و عملی سیاست خارجی است – یکی که منافع اسرائیل را در چین ، در سراسر آسیا و گسترده تر در بین کشورهای “جنوب جهانی” پیشرفت می کند. در عین حال ، این می تواند به ادغام چین در ابتکارات با هدف ارتقاء ثبات در خاورمیانه ، از جمله توانبخشی آینده نوار غزه کمک کند. همه این موارد به ویژه امروزه در میان انتقادات جهانی به اسرائیل ، تجدید مذاکرات هسته ای با ایران و سیاست خارجی غیرقابل پیش بینی رئیس جمهور ایالات متحده ، بسیار مهم است.

از دیدگاه گسترده ژئوپلیتیکی و استراتژیک ، در حال حاضر آشکار می شود که حتی یک تغییر جزئی یا محدود در موضع چین نسبت به اسرائیل یک سیگنال مهم دیپلماتیک را تشکیل می دهد – یکی که در نهایت می تواند به یک نقطه عطف استراتژیک مهم منجر شود. فراتر از مزایای ذاتی تقویت روابط دو جانبه و گسترش نقش پکن به عنوان واسطه بین مخالفان منطقه ، درگیری عمیق تر چینی ها می تواند به مهار ایران کمک کند یا حداقل ، تأثیر منفی آن را در عین حال کاهش خطر افزایش امنیت منطقه ای کند.

علاوه بر این ، به رسمیت شناختن از چین می تواند اعتبار و تصویر جهانی اسرائیل را تقویت کند-نه تنها به عنوان عضو بلوک آمریکا-غربی و یک متحد نزدیک ایالات متحده ، بلکه به عنوان یک بازیگر قدرتمند و قانونی در صحنه بین المللی. تقویت روابط بین دو کشور می تواند منجر به تنوع و گسترش سرمایه گذاری ها و مشارکت در زمینه هایی مانند فناوری ، نوآوری (AI) ، کشاورزی و مراقبت های بهداشتی شود. این امر باعث افزایش صادرات اسرائیل به بازار گسترده چین می شود و به موقعیت اسرائیل به عنوان یک قدرت منطقه ای کمک می کند. علاوه بر این ، روابط نزدیکتر و رویکرد متعادل تر به درگیری اسرائیل و فلسطین می تواند بر سایر کشورها در جنوب جهانی تأثیر بگذارد و جایگاه اسرائیل را در چشمانشان بهبود بخشد.

سیاست واقعی چین

با نگاهی به یک نقطه وسیع چینی ، بدیهی است که محوری دیپلماتیک چین یک حرکت پیشرفته و محاسبه شده است – یک لایه دیگر در استراتژی ژئوپلیتیکی جهانی خود. فراتر از گسترش نفوذ سیاسی و اقتصادی خود در خاورمیانه ، انتظار می رود تقویت روابط با اسرائیل به چین کمک کند تا خود را به عنوان یک قدرت جهانی مسئول ، معتدل و متعادل قرار دهد – یکی از آنها قادر به فعالیت به عنوان واسطه ای بالقوه در سایر درگیری های منطقه ای و بین المللی (مانند اختلاف بین حماس و فلسطینی ، مبارزه با حوالها و جنگ بین کشورها و جنگ بین روسیه و اوکراس) است.

از طریق این ابتکار ، چین به دنبال ایجاد شبکه خود از روابط دو جانبه و چند جانبه است که به آن انعطاف پذیری ژئوپلیتیکی اعطا می کند ، وابستگی خود را به هر کشور واحد کاهش می دهد و وضعیت و تصویر آن را در مرحله بین المللی تقویت می کند.

اگرچه این تغییر ممکن است مخالفت ایران و سایر کشورهای مسلمان را تحریک کند – و همچنین انتقادات غربی در مورد اختلال در توازن قدرت منطقه ای – موفقیت این اقدام تا حد زیادی بستگی به این دارد که چگونه چین انتخاب می کند تا سیاست جدید خود را تنظیم کند. اگر پکن بر موضع عملی خود تأکید کند و روشن کند که هدف آن ایجاد یک دستور امنیتی جدید منطقه ای یا جایگزینی ایالات متحده در منطقه نیست ، می تواند به شدت تغییر شکل چشم انداز خاورمیانه را تغییر دهد ، به تعادل ژئوپلیتیکی منطقه ای و جهانی کمک کند.