تاریخ به ما نشان می دهد که خاورمیانه مدتهاست که سرزمین ارزشهای معنوی بوده است. تا به امروز ، این مقادیر سیستم اخلاقی بخش های بزرگ جهان باقی مانده است. در این منطقه است که سه دین توحید به دنیا آمدند. در این سرزمین بود که مسیرهای تجارت جهانی یک بار به تصویب رسید و به شریان های حیاتی تبدیل شد که از طریق آن بهترین و نادرترین کالاهای تولیدی آن گذشت. این مسیرها به تمدن ها اجازه می داد تا با یکدیگر روبرو شوند و درگیر لقاح فرهنگی ، زبانی و فکری شوند. اینگونه است که برخی از بزرگترین مدارس فکری از خاورمیانه آمده اند ، که به پیوند میراث بشریت و حافظه جهان تبدیل شد و دانش خود را از انقراض نجات داد.
با این حال ، تغییرات تکتونیکی مبارزات بزرگ در بین قدرتهای جهانی و شکستگی قاطع تمدن که در پایان قرن نوزدهم آغاز شد ، همه این موارد را افزایش داد. اولویت های جدید پدیدار شد: منطق منافع عملی ، به ویژه منافع اقتصادی. مبانی تمدن جهان متزلزل شد ، و بدون توجه به ویژگی های متمایز فرهنگی ، انسان شناسی یا زبانی مناطق گرفتار شده در آتش سوزی رقابت استراتژیک ، مجدداً مورد استفاده مجدد قرار گرفت.
نتیجه چه بود؟ منطق جهان به همراه سازوکارهای آن برای مقابله با چالش ها تغییر کرد. پارگی عمیق با گفتمان جوانمردی و معنوی “دنیای قدیم” جای خود را به یک گفتمان جدید- فنی تر ، عملی تر و کارآمدتر داد. این تغییر برای کسانی که نتوانسته اند این تغییرات را در زمان درک کنند ، شوک شدیدی بود.
اثرات این شوک از آن زمان تاکنون طولانی شده است. در بعضی مواقع ، پروژه هایی به دنبال ریختن هویت های قبلی به طور کامل ایجاد شده است. در مواقع دیگر ، این مخالفت شدید را از گروه هایی که خواستار بازگشت به دنیای پیش از مدرن بودند ، برانگیخت. این گروه ها معتقد بودند که چرخ تاریخ می تواند به عقب برگردد و واقعیت را می توان به سادگی با شعارهای دلسوز که زبان یک دوره گذشته را زنده می کند ، از بین برود.
در حقیقت ، بین تمایل به شکستن با گذشته و انگیزه برای ادامه زندگی و شناسایی با آن که به دنبال این پارگی است ، خاورمیانه در یک بحران مزمن قرار گرفته است. از دهه 1920 ، این منطقه در حال بازیافت همان درگیری ها است. ذهنیت هایی که باعث می شود آنها به علی رغم پارگی های بی شماری که از آن زمان تاکنون دیده ایم ، تصور خود را به طور جدی به روز کنند.
با این وجود ، این منطقه همچنان به وضع موجود خود چسبیده است و بسیاری از آنها را به نوعی وسواس با درگیری های همیشگی سوق می دهد. جهان بینی آنها جهان را به عنوان یک میدان جنگ دائمی در نظر می گیرد که در آن مشکلات فقط از طریق خشونت و نفرت بیشتر قابل حل است. نباید فرض کنیم که این ذهنیت محدود به یک گروه واحد است. در عوض ، این یک منطق عمیق و نهفته است که خود را در بسیاری از زبان ها و جوامع مختلف مذهبی- از طریق مجموعه ای از حرکات و سازمان ها ، تجلی می یابد. با وجود اختلافات آنها ، آنها از همین منطق جنگلی اساسی پیروی می کنند.
در لحظات مختلف تاریخ منطقه ، درگیری از نظر شبه نظامی توجیه شده و به عنوان مسیر نجات ارائه شده است. به ما گفته شد كه برای رسیدن به “نبرد بزرگ” ، ابتدا باید درگیر مبارزات خشونت آمیز داخلی شویم. در نتیجه ، اردوگاه های آموزشی شبه نظامیان برای ایدئولوژی های رادیکال که بازسازی شده و به جوانان منتقل می شوند ، زمینه های پرورش یافتند.
و پس؟ همان ذهنیت جنگلی بار دیگر بازتولید شد. این بار ، یک ایده ایدئولوژیک جدید به طول انجامید. یک چارچوب ترکیبی پدیدار شد و گفتمان را تولید کرد که نه با بنیادهای معنوی خود در صلح بود و نه کاملاً از پیامدهای گفتمان آن آگاه بود. این امر موج جدیدی از تبلیغات را از طریق یک گفتمان ایدئولوژیک که به روایت های تاریخی می پردازد ، سوق داد و آنها را بر روی واقعیت های فعلی قرار می دهد تا به مخاطبان گسترده تری برسد و از دلبستگی عمیق روان خاورمیانه به ارزشهای معنوی و تاریخ آن بهره برداری کند.
این گفتمان به معنای نوعی فرصت طلبی فرهنگی بود. این یک ضربه ویرانگر به تعادل روانی و فکری بسیاری از نسل های زیادی وارد کرد که با لفاظی درگیری باز ، نتوانستند آنچه را که اتفاق می افتد درک کنند. این نسل ها فرصت های تاریخی را برای ورود به رقابت مدرن و ورود به مسابقه ای که منتظر هیچ کس نیست ، به عنوان رقابت ، قدرت ، پیشرفت و سعادت را جمع می کند.
به طرز غم انگیزی ، این ذهنیت جنگجو بر سؤالات گذشته و واکنش هایی که زمینه اصلی آنها حتی دیگر وجود ندارد ، تثبیت شد. این پروژه متناقض به لطف زرادخانه قدرتمند دستکاری بلاغی ، از نسل و روایت های آن برای نسل ها بسیار بهره مند شد. در نتیجه ، این نسل ها به طور فزاینده ای به این عقیده مستعد می شوند که تنها راه خروج از این بحران ، سوختن شدیدترین بیان خشونت آمیز خود در چارچوب یک نبرد همه جانبه است که برای دهه ها پیش بینی شده و در انتظار بود. در نتیجه یک فرصت پس از دیگری برای ایجاد یک زندگی با عزت از بین رفت. ماشین آلات خشونت با بسیج و تحریک خشونت آمیز ، از کنترل خارج می شود و خون مؤمنان خود را بیش از آنچه دشمنان فرضی خود انجام می دادند ، ریخت. به جای اینکه آموزش دیده شود تا در مورد بحران فکر کند ، نسل ها در یک بحران مزمن که آنها را از بلوغ سیاسی ، اجتماعی و فکری محروم می کرد ، گرفتار شدند.
در عین حال یکی دیگر از ذهنیت های نادر و اندیشه رو به جلو پدیدار شد. این قوانین رقابت را درک می کرد ، ماهیت چالش ها را درک می کرد ، منابع قدرت و ضعف های بالقوه آن را مشخص می کرد و یک رویکرد سیاسی و مفهومی را که در یک برداشت منسجم از آنچه ممکن بود ایجاد می کرد ، توسعه داد. این طرز فکر ، با تعادل و خرد ، بر ایجاد کشورهایی که استانداردهای زندگی معاصر را ارائه می دهند و آرزوهای معقول را دنبال می کنند ، متمرکز شده است و در حالی که از زیاده خواهی های لفاظی و بمب گذاری جوانمردی برخوردار هستند. حتی اگر خاورمیانه از لحاظ تاریخی راه را در دوره های متناسب با زبان اسبها و شمشیر پیش برده بود ، این ذهنیت ، که ممکن است ما آن را انگیزه اصلاح طلب بدانیم ، فهمید که واژگان مدرن از قرن نوزدهم یا دوره های قبلی نیست ، هنگامی که مردم از قدرت صحبت می کردند و بحران ها و چالش ها را با اصطلاحات کاملاً متفاوت می دانند.
اگرچه این طرز فکر اصلاح طلب هرگز همان طرفداری را که ذهنیت جنگجو در اختیار دارد ، دریافت نکرد ، اما برای ارائه راه حل های عملی و معقول برای بسیاری از چالش های دیرینه که برای ده ها سال به ستارگی خاورمیانه را گرفتند ، مؤثر بوده است. با وجود این موفقیت ، با این حال ، ذهنیت متضاد به دلیل تبلیغات و ایدئولوژی هایی که در خدمت منافع باریک و جهان بینی های محور درگیری هستند ، گسترده تر است.
این بدون شک عواقب مربوط به نسل های آینده خواهد بود. اگر اکنون نقش خود را انجام ندهیم ، آنها نیز برخورد خود را با تاریخ از دست می دهند و آنها شانس خود را برای تعامل سازنده با دنیای مدرن از دست می دهند: خواستار ابزار و مهارت های جدید هستند. به همین دلیل است که خاورمیانه نیاز به مجدداً ذهنیت اصلاح طلب دارد.
