CNN
–
با طلوع آفتاب بر فراز کوههای کابل ، تلاش روزانه یک خانواده برای یافتن آب – و ماندگاری آن – در حال آغاز است.
صدای تانکرهای آب که از محله رحلا در پایتخت افغانستان غافلگیر می شوند ، مادر 42 ساله چهار ساله را وادار می کند تا به خیابان بروند تا سطل های ضرب و شتم خانواده اش و جریکان را پر کنند. او می گوید ، عرضه خانواده همیشه کم است و هر لیتر گران است ، اعصاب و بودجه آنها را تا نقطه شکست می بخشد.
رحلا ، که با یک نام می رود ، به CNN گفت: “ما به هیچ وجه به آب (نوشیدن) دسترسی نداریم.” “کمبود آب یک مشکل بزرگ است که بر زندگی روزمره ما تأثیر می گذارد.”
کابل به سمت فاجعه می شود. این به زودی می تواند به اولین پایتخت مدرن در جهان تبدیل شود که مطابق اخیر کاملاً خشک است گزارش توسط رحمت سپاه ، یک سازمان غیر دولتی که هشدار می دهد بحران می تواند منجر به فروپاشی اقتصادی شود.
کارشناسان می گویند ، رشد جمعیت ، بحران آب و هوا و بیش از حد بی امان ، سطح آب زیرزمینی را کاهش داده است ، و تقریباً نیمی از گمانه های شهر قبلاً خشک شده اند.
خانواده رحلا باید برای هر قطره آب بپردازند ، و تماشا کنند که چگونه آنها را با دقت استفاده می کنند ، فداکاری غذا و سایر ملزومات را فقط برای نوشیدن و حمام کردن.
وی گفت: “ما عمیقاً نگران هستیم.” وی به سی ان ان گفت: “ما به باران بیشتر امیدواریم ، اما اگر اوضاع بدتر شود ، من نمی دانم چگونه زنده خواهیم ماند.”
این یک وضعیت اضطراری است که “فقط یک مسئله آب نیست” ، هشدار داد ماریانا فون زان ، مدیر برنامه های افغانستان رحمت سپاه. “این یک بحران سلامتی ، یک بحران اقتصادی و یک اضطراری بشردوستانه است.”
فقط سه دهه پیش ، جمعیت کابل کمتر از 2 میلیون نفر بود ، اما سرنگونی طالبان در سال 2001 منجر به هجوم مهاجران شد که با قول افزایش امنیت و امکان اقتصادی فریب خورده است.
با افزایش جمعیت آن ، تقاضا برای آب نیز چنین شد.
کابل تقریباً به طور کامل به آبهای زیرزمینی متکی است ، که توسط برف و یخچال های یخچال از کوههای نزدیک هندو کوش ذوب شده است. اما به گفته رحمت سپاه ، سالها سوء مدیریت و بیش از حد اکتشافی باعث شده است که این سطح طی یک دهه گذشته تا 30 متر کاهش یابد.
رحمت گفت: کابل اکنون 44 میلیون متر مکعب آب زیرزمینی بیشتر از طبیعت می تواند دوباره آب کند.
برخی از خانواده ها ، مانند احمد یاسین ، چاه های عمیق تری را حفر کرده اند و به دنبال آب بیشتری برای پر کردن سطل های خود هستند.
یاسین ، 28 ساله ، در یک خانواده مشترک 10 نفره در شمال شهر زندگی می کند. ماه ها ، او هر روز به همراه برادرش هر روز در مسجد مجاور ، که به یک چاه بزرگ دسترسی دارد ، صف می کشید تا سطل های کامل را برای فرزندان ، والدین ، خواهرزاده ها و برادرزاده های خود به خانه بیاورد.
وی گفت: “این ما را از کار ما باز می گرداند و بر درآمد ما تأثیر می گذاشت.” بنابراین آنها به مدت شش ماه صرفه جویی کردند و غذا را فدا کردند تا 40،000 افغان (550 دلار) برای حفر چاه در حیاط خلوت خود بیایند.
یاسین و برادرش قبل از یافتن آب ، 120 متر حفر کردند – و در حالی که این آب برای استفاده از تمام نیازهای اساسی آنها رایگان است ، آنها نمی توانند آن را بنوشند. وی گفت: “این ایمن نیست.”
“از آنجا که ما تمام پول خود را برای چاه خرج کردیم ، نمی توانیم یک فیلتر آب یا آب خالص خریداری کنیم. از این رو ، ما آب چاه را برای مدت زمان طولانی جوش می آوریم ، اجازه می دهیم خنک شود و سپس آن را بنوشیم.”
به گفته رحمت سپاه ، تا 80 ٪ از آب های زیرزمینی کابل آلوده است ، نتیجه استفاده گسترده از گودال و آلودگی زباله های صنعتی.
سید حامد ، 36 ساله ، که به همراه همسرش ، سه فرزند و دو پدر و مادر سالخورده در منطقه شمال غربی تایمانی زندگی می کند ، گفت: اسهال و استفراغ “مشکلاتی است که مردم در تمام مدت در شهر تجربه می کنند.”
کارگر دولت گفت: “ما اغلب به دلیل آب آلوده یا با نوشیدن در خانه شخص دیگری ، در یک رستوران یا حتی با مسواک زدن دندان هایمان با آب چاه ، بیمار می شویم.”
این بحران بیشتر با آسیب پذیری کابل در برابر تغییرات آب و هوا پیچیده می شود.
نجیب الله صدید ، محقق مدیریت منابع آب و عضو شبکه متخصصان آب و محیط زیست افغانستان گفت: “ما باران بیشتر و بیشتر باران می گیریم.” “این بر شهری تأثیر می گذارد که زیرساخت های کمتری برای تنظیم سیل های فلاش دارد … برف به ما کمک می کرد ، اما اکنون ما کمتر داریم ، و این از نظر شارژ آب زیرزمینی به ما آسیب می رساند.”
اگر روند فعلی ادامه یابد ، یونیسف پیش بینی کردن کابل می توانست تا سال 2030 از آب های زیرزمینی خارج شود.
کسانی که وسیله ای برای حفر صدها متر برای آب دارند ، به رحمت شرکت های خصوصی هستند یا باید به کمکهای مالی اعتماد کنند.
Rustam Khan Taraki حدود 30 ٪ از درآمد خود را صرف آب می کند ، بیشتر از فروشندگان مجوز تانکر خریداری می کند.
اما برای خانواده هایی که توانایی پرداخت هزینه این هزینه را ندارند ، تنها گزینه این است که اغلب مسافت های طولانی را به مساجد بپردازید که می تواند آب را تأمین کند.
داون حامد ، کارگر دولت را می بیند که ساعت ها در یک چاه در نزدیکی قرار می گیرد تا دو سطل را برای خانواده اش پر کند. در طول روز ، دو فرزندش – 13 و نه ساله – برای پر کردن مجدد ، گاهی اوقات مدرسه را پرش می کنند تا سطل های سنگین را از بالای تپه شیب دار خود در آفتاب سوزان حمل کنند.
فون زان از رحمت سپاه گفت: این بحران به آینده کودکان می رسد. “ساعاتی که کودکان باید در مدرسه بگذرانند ، اکنون آنها اساساً صرف دریافت آب برای خانواده های خود می کنند.” او گفت.
“این استراتژی های مضر مقابله بیشتر چرخه فقر و آسیب پذیری زنان و کودکان را بیشتر می کند.”
زنان بخش اعظم این بحران را شانه می کنند – مجبور می شوند ساعت ها در سراسر کابل قدم بزنند تا بتوانند آب کمی را که می توانند بدست آورند ، به خطر بیندازند و امنیت آنها را تحت قانون ستمگرانه طالبان که آنها را از بیرون رفتن بدون مهرام یا سرپرست مرد منع می کند ، به خطر می اندازد.
یک ساکن 22 ساله کابل ، که نمی خواست نام خود را به دلایل ایمنی فاش کند ، گفت: “بیرون رفتن یک زن آسان نیست ، به خصوص در شرایط فعلی که زنان باید از خانواده خود شرکت کنند تا بتوانند بیرون بروند.”
وی گفت: “مشکلات بی شماری برای هر زن یا دختر به تنهایی برای گرفتن آب وجود دارد. آنها می توانند در این راه مورد آزار و اذیت یا آزار قرار بگیرند.”
CNN برای پاسخ با طالبان تماس گرفته است.
فراتر از بحران آب و هوا ، رشد جمعیت و سوء مدیریت ، بحران آب کابل با آشفتگی عمیق سیاسی پیچیده می شود.
طالبان کنترل این کشور را در اوت سال 2021 به دنبال عقب نشینی هرج و مرج نیروهای تحت رهبری ایالات متحده پس از نزدیک به دو دهه جنگ ، به دست آورد و کشور را به آستانه فروپاشی اقتصادی به عنوان توسعه و کمک های امنیتی به کشور یخ زد.
از آن زمان ، کمک های بشردوستانه-با هدف تأمین نیازهای فوری از طریق سازمان های غیرانتفاعی و دور زدن کنترل دولت-برخی از این شکاف ها را پر کرد. اما تصمیم دونالد ترامپ رئیس جمهور ایالات متحده در اوایل سال جاری به کمک های خارجی را متوقف کنید بیشتر کشور را با عواقب فلج کننده.
فون زان از سپاه رحمت گفت: یخ در آژانس توسعه بین المللی ایالات متحده (USAID) “یکی از بزرگترین تأثیرات” است. در اوایل سال 2025 ، تنها حدود 8 میلیون دلار از 264 میلیون دلار مورد نیاز برای آب و فاضلاب تحویل داده شده است.
وی گفت: “بنابراین آنچه ما می بینیم ترکیب خطرناکی است: فروپاشی سیستم های محلی ، بودجه یخ زده و در حال رشد اصطکاک منطقه ای – همه در حالی که افغان های معمولی هر روز با یک بحران بدتر می شوند.”
این امر آینده بسیاری از زندگی در کابل را در لیمبو زندگی می کند.
سالها پیش ، هنگامی که راهلا و خانواده اش به محله فعلی خود نقل مکان کردند ، اجاره ارزان تر بود ، مسجد آب داشت و زندگی قابل کنترل بود.
اکنون ، او نمی داند چقدر دیگر می توانند در شهر زنده بمانند.
او گفت: “ما انتخاب دیگری نخواهیم داشت که دوباره آواره شویم.”
