تاریخ و درس های سخت زمان ما به ما نشان داده است که آنچه ما را نمی کشد ، ما را قوی تر می کند. همبستگی با علت عادلانه نیازی به مجوز ندارد. نیازی به مجوز ، تأیید رسمی یا وابستگی سیاسی ندارد. عدالت با احکام دادگاه یا خطوط حزب تعریف نمی شود. در وجدان زندگی می کند. مدتها قبل از شعار دادن در خیابان ها در قلب هم زده می شود.
امروز ، ما با تلاش دیگری برای سکوت صداهایی که با فلسطین در انگلیس ایستاده اند ، روبرو هستیم. برخی از آنها شوکه شده اند و آن را به عنوان نقطه عطف جدید درمان می کنند. و بله ، اینها زمان معمولی نیستند. تلاش برای ممنوعیت ، جرم و جنایت یا بی اعتبار کردن اشکال خاص پشتیبانی جدی است. اما برای کسانی که خاطرات طولانی تر دارند ، کسانی که قبلاً این جاده را طی کرده اند ، این الگوی بسیار آشنا است. و آنها متزلزل نیستند.
ما قبلاً این را دیده ایم.
چند حرکات قبل از شکوفایی خرد شد؟
چند صدا ساکت شد ، فقط برای بلندتر شدن در سراسر جهان؟
به یاد داشته باشید کنگره ملی آفریقا تحت آپارتاید آفریقای جنوبی ، آن را ممنوع اعلام ، لیست سیاه و به عنوان تروریست ها نشان داد. نلسون ماندلا تا یک دهه قبل از مرگش در لیست های تروریستی غربی ماند. با این حال ، همان رهبران که یک بار او را محکوم کردند بعداً او را به عنوان قهرمان عدالت مورد استقبال قرار دادند.
در اینجا در انگلیس ، ما نیز شاهد این موضوع هستیم. همبستگی با ویتنام ، با آفریقای جنوبی ، با عراق با عصبانیت رسانه ای و مقاومت سیاسی روبرو شد. اما بارها و بارها ، این جنبش ها حتی وقتی سیاسی را از دست دادند ، استدلال اخلاقی را به دست آوردند.
بیایید صادق باشیم: این مربوط به یک گروه ، یک شعار یا یک حکم قانونی نیست.
امروز ، این مربوط به فلسطین است ، زمینی که برای نسل ها محاصره شده است ، بدون نتیجه ، بمباران می شود ، جایی که کودکان کشته می شوند و هیچ کس را به حساب نمی آورد. و این در مورد الهام بخش فلسطین است که همچنان به هر کسی که با وجدان خود هدایت می شود ، ارائه می دهد.
بنابراین ، وقتی مباحث مربوط به “چه کسی مجاز به نشان دادن همبستگی” است ، یا اینکه کدام شعارها “قابل قبول” هستند ، بیایید پریشان نشویم. اینها حواس پرتی های سطح هستند که برای محو کردن مسئله واقعی طراحی شده اند: ادامه ظلم و ستم کل مردم.
بخوانید: بیش از 714،000 در داخل کشور از زمان شکست آتش بس در غزه آواره شده است: UNRWA
بیایید واضح باشیم
شما می توانید یک پرچم را ممنوع کنید.
می توانید یک کمپین را خاموش کنید.
می توانید یک پخش کننده را لکه دار کنید.
شما می توانید یک سازمان را انتخاب کنید.
اما آیا می توانید دانشجویی را برای غزه ناراحت کنید؟
آیا می توانید با تماشای تصاویر فرزندان فلسطینی قاتل ، اشک مادر را از بین ببرید؟
آیا می توانید معلمی را که ناکبا را به دانش آموزان خود توضیح می دهد سکوت کنید؟
آیا می توانید یک مغازه دار را انتخاب کنید تا کالاهای موجود در ارتباط با شغل را ذخیره نکنید؟
شما نمی توانید.
زیرا شما نمی توانید وجدان را غیرقانونی کنید.
شما نمی توانید قلب را پلیس کنید.
و کلماتی که با اعتقاد صحبت می شوند همیشه راهی پیدا می کنند. حتی وقتی هر میکروفون خاموش است.
نه ، این مبارزه آسان نیست. هرگز نبود و ممکن است هنوز سخت تر شود.
اما این جایی است که عزت آن نهفته است.
برای ایستادن در مورد آنچه درست است ، دانستن اینکه ممکن است شغل شما ، شهرت ، راحتی شما را برای شما هزینه کند و هنوز هم عقب نشینی نکنید.
برای نگه داشتن زمین خود ، نه به این دلیل که فردا پیروزی را تضمین می کنید ، بلکه به این دلیل است که امروز از ایستادن با ستمگر خودداری می کنید.
حرکات می آیند و می روند. پرچم ها بالا می روند و سقوط می کنند. نام ها تغییر می کنند.
اما علت باقی مانده است.
فلسطین تا زمانی که مردم به آن اهمیت دهند ، در این کشور زندگی می کنند ، تا زمانی که مردم به آن اهمیت دهند ، و تا زمانی که صداهایی وجود داشته باشد که مایل به گفتن حقیقت باشند ، بدون توجه به هزینه.
نظر: آیا مقاومت فقط در صورت اطمینان از پیروزی انتخابی است؟
نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسنده است و لزوماً منعکس کننده سیاست تحریریه مانیتور خاورمیانه نیست.
