هانوی ، ویتنام – وابستگی آسیا به نفت و گاز خاورمیانه – و تغییر نسبتاً کند آن به انرژی پاک – باعث می شود که در برابر اختلال در محموله ها از طریق تنگه هورموز ، یک ضعف استراتژیک که توسط جنگ بین اسرائیل و ایران برجسته شده است ، آسیب پذیر شود.
ایران روی تنگه قرار دارد ، که حدود 20 ٪ از محموله های نفتی و گاز طبیعی جهان یا LNG را در اختیار دارد. چهار کشور – چین ، هند ، ژاپن و کره جنوبی – 75 ٪ از این واردات را تشکیل می دهند.
براساس تجزیه و تحلیل گروه تحقیقاتی صفر آنالیز کربن ، و پس از آن هند و چین ، ژاپن و کره جنوبی با بالاترین خطر روبرو هستند. همه در مقیاس استفاده از انرژی های تجدید پذیر آهسته بوده اند.
در سال 2023 ، تجدید پذیر فقط 9 ٪ از قدرت کره جنوبی را تشکیل می دهد – بسیار پایین تر از میانگین 33 ٪ در بین سایر اعضای سازمان همکاری و توسعه اقتصادی یا OECD. در همان سال ، ژاپن بیش از هر کشور دیگری در گروه هفت یا G7 به سوخت های فسیلی اعتماد داشت.
به نظر می رسد یک آتش بس در جنگ 12 روزه اسرائیل و ایران در حال برگزاری است و در حال حاضر پتانسیل دردسر را کاهش می دهد. اما کارشناسان می گویند که تنها راه مقابله با عدم اطمینان طولانی ، کاهش اعتماد به سوخت های فسیلی وارداتی و تسریع در تغییر آسیا به منابع انرژی تمیز و خانگی است.
موری شایسته ، تحلیلگر تحقیق در صفر آنالیز کربن ، گفت: “این خطرات بسیار واقعی است که کشورها باید از آن زنده باشند – و باید از نظر انرژی و امنیت اقتصادی خود در مورد آنها فکر کنند.”
ژاپن و کره جنوبی آسیب پذیر هستند
چین و هند بزرگترین خریداران نفت و LNG هستند که از طریق خفگی بالقوه در تنگه هورموز عبور می کنند ، اما ژاپن و کره جنوبی آسیب پذیرتر هستند.
ژاپن برای 87 ٪ از کل مصرف انرژی خود به سوخت های فسیلی وارداتی بستگی دارد و کره جنوبی 81 ٪ واردات می کند. طبق گفته Ember ، یک اندیشه مستقل انرژی جهانی که باعث افزایش انرژی پاک می شود ، چین فقط 20 ٪ و 35 ٪ هند متکی است.
شایسته گفت: “وقتی این مسئله را جمع می کنید – سهم انرژی ناشی از تنگه و چه مقدار نفت و گاز به آنها اعتماد می کند – این جایی است که می بینید ژاپن از نظر آسیب پذیری واقعاً به صدر می رسد.”
سام رینولدز از موسسه اقتصاد انرژی و تجزیه و تحلیل مالی گفت: سه چهارم واردات نفت ژاپن و بیش از 70 ٪ از واردات نفت کره جنوبی-همراه با پنجم LNG خود-از این تنگه عبور می کند. هر دو کشور بیشتر بر تغییر منابع سوخت فسیلی نسبت به تغییر به انرژی پاک متمرکز شده اند.
ژاپن هنوز قصد دارد تا سال 2040 30-40 ٪ انرژی خود را از سوخت های فسیلی بدست آورد. این گیاه در حال ساخت گیاهان جدید LNG و جایگزین کردن قدیمی های قدیمی است. کره جنوبی قصد دارد تا سال 2030 25.1 ٪ از برق خود را از LNG دریافت کند ، از 28 ٪ امروز کاهش یافته و تا سال 2038 آن را به 10.6 ٪ کاهش دهد.
برای رسیدن به اهداف 2050 خود برای انتشار کربن خالص صفر ، هر دو کشور باید به طرز چشمگیری استفاده از انرژی خورشیدی و باد را افزایش دهند. این بدان معناست که طبق گفته The Thinktank Agora Energiewende ، حدود 9 گیگاوات انرژی خورشیدی هر سال تا سال 2030 اضافه می شود. ژاپن همچنین به سالانه 5 گیگاباوت باد اضافی و کره جنوبی در حدود 6 گیگاوات نیاز دارد.
سیاست های انرژی ژاپن متناقض است. این کشور هنوز هم بنزین و دیزل را یارانه می دهد ، هدف آن افزایش واردات LNG و پشتیبانی از پروژه های نفت و گاز در خارج از کشور است. باد برون مرزی توسط موانع نظارتی مانع می شود. ژاپن اهداف آب و هوایی دارد ، اما مهلت های محکم را برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای تعیین نکرده است.
تیم دایس با استناد به برنامه ژاپن برای افزایش استفاده از سوخت هیدروژن ساخته شده از گاز طبیعی گفت: “آیا ژاپن به اندازه کافی کار کرده است؟ نه ، آنها این کار را نکرده اند. و آنچه انجام می دهند واقعاً بهترین نیست.”
Kwangheee Yeom of Agora Energiewende گفت: نرخ برق پایین کره جنوبی مانع سودآوری پروژه های خورشیدی و باد ، دلسرد کننده سرمایه گذاری ، “عامل اصلی” محدود کننده تجدید پذیر است. وی گفت: قیمت گذاری منصفانه ، حمایت از سیاست قوی تر و سایر اصلاحات به سرعت بخشیدن به مصرف انرژی پاک کمک می کند.
چین و هند کارهای بیشتری انجام داده اند – اما شکاف ها باقی مانده اند
چین و هند برای محافظت از شوک های تغییر قیمت جهانی انرژی یا اختلال در تجارت حرکت کرده اند.
چین در سال 2024 رشد جهانی باد و خورشیدی را به همراه داشت و ظرفیت تولید به ترتیب 45 ٪ و 18 ٪ افزایش یافت. این شرکت همچنین باعث افزایش خروجی گاز داخلی حتی با کاهش ذخایر آن شده است.
چین با برقراری برق بیشتر در خانه از منابع تمیز و تولید گاز بیشتر در داخل کشور ، چین موفق به کاهش واردات LNG شده است ، اگرچه هنوز هم بزرگترین وارد کننده نفت در جهان است و حدود نیمی از بیش از 11 میلیون بشکه در روز که از خاورمیانه به وجود می آید. روسیه و مالزی سایر تأمین کنندگان اصلی هستند.
هند به شدت به زغال سنگ تکیه می کند و هدف از آن است که تولید زغال سنگ را حدود 42 درصد از اکنون تا 2030 تقویت کند.
Vibhuti Garg از موسسه اقتصاد انرژی و تجزیه و تحلیل مالی گفت: با متنوع کردن تأمین کنندگان خود با واردات بیشتر از ایالات متحده ، روسیه و سایر کشورها در خاورمیانه ، این خطر را تا حدودی کاهش داده است.
وی گفت: “اما هند اگر بخواهد واقعاً از انرژی تأمین شود ، نیاز به فشار زیادی به تجدید پذیر دارد.”
خطرات بقیه آسیا
رینولدز از انستیتوی اقتصاد انرژی و تجزیه و تحلیل مالی گفت: ایجاد محاصره تنگه هورموز می تواند بر سایر کشورهای آسیایی تأثیر بگذارد ، و ایجاد ظرفیت تولید انرژی تجدید پذیر آنها “یک پرچین مهم” در برابر نوسانات ذاتی برای واردات نفت و گاز خواهد بود.
به گفته مرکز انرژی ASEAN در جاکارتا ، اندونزی ، آسیای جنوب شرقی به یک وارد کننده خالص نفت تبدیل شده است زیرا تقاضا در مالزی و اندونزی از تجهیزات پیشی گرفته است. انجمن 10 ملت ملل جنوب شرقی آسیا هنوز به دلیل تولید برونئی ، اندونزی ، مالزی و میانمار ، بیشتر از آنچه وارد می شود ، صادر می کند. اما افزایش تقاضا به این معنی است که طبق گفته شرکت مشاوره وود مکنزی ، منطقه تا سال 2032 به یک وارد کننده خالص LNG تبدیل می شود.
استفاده از انرژی های تجدید پذیر با افزایش تقاضا و تولید نفت و گاز از بین نمی رود زیرا مزارع قدیمی تر خشک می شوند.
آژانس بین المللی انرژی هشدار داده است که در صورت عدم تصویب سیاست های انرژی پاک قوی تر ، می تواند از 130 میلیارد دلار در سال 2024 به بیش از 200 میلیارد دلار افزایش یابد.
رینولدز گفت: “انرژی پاک فقط برای آب و هوا ضروری نیست – این یک امر ضروری برای امنیت ملی انرژی است.”
