تقریباً چهار سال از تصرف طالبان در افغانستان گذشته است.
از آن زمان ، ما شاهد حمله عمدی و بی سابقه به حقوق ، عزت و وجود زنان و دختران افغانستان بوده ایم.
و با این حال ، با وجود محدودیت های نزدیک به زندگی در زندگی آنها ، زنان افغانستان ادامه می دهند.
آنها همچنان راه هایی برای اداره مشاغل و دفاع از حقوق خود – و حقوق همه افغان ها – پیدا می کنند.
آنها در خط مقدم به عنوان بشردوستانه ، روزنامه نگاران و رهبران جامعه خدمت می کنند. شجاعت و مقاومت آنها نسل ها را شامل می شود.
اما ما همچنین باید با هزینه ویرانگر محدودیت های روزانه که با آنها روبرو هستند مقابله کنیم.
امروز ، زنان سازمان ملل متحد شاخص جنسیتی 2024 افغانستان را منتشر کردند – جامع ترین ارزیابی توانمندسازی زنان و برابری جنسیتی در افغانستان در این کشور از اوت 2021.
این شاخص پیشرفت افغانستان را در برابر هشت هدف توسعه پایدار ارزیابی می کند.
و یافته ها کاملاً واضح است.
این گزارش نشان می دهد که افغانستان اکنون با اختلاف 76 درصدی بین دستاوردهای زنان و مردان در بهداشت ، آموزش ، شمول مالی و تصمیم گیری ، دومین شکاف جنسیتی در جهان دارد.
به طور متوسط ، زنان افغان تنها 17 درصد از پتانسیل کامل خود را برای انتخاب و فرصت های دسترسی پیدا می کنند.
این کمتر از یک سوم میانگین جهانی برای زنان است.
نزدیک به هشت از ده زن جوان افغان اکنون از آموزش ، اشتغال و آموزش خارج شده اند – تقریباً چهار برابر نرخ برای مردان جوان.
ما همچنین مشارکت زنان در نیروی کار را بررسی کردیم.
تجزیه و تحلیل ما نشان می دهد که افغانستان یکی از بزرگترین شکاف های جنسیتی در مشارکت نیروی کار در هر نقطه از جهان را دارد.
فقط 24 درصد از زنان در مقایسه با 89 درصد از مردان در نیروی کار شرکت می کنند.
براساس داده های سایر آژانس های سازمان ملل ، اشتغال زنان در 18 ماه تا پایان سال 2022 به تنهایی 25 درصد کاهش یافته است.
در مقایسه ، اشتغال مردان در مدت مشابه 7 ٪ کاهش یافت.
اکنون ، همپوشانی با بحران های اقتصادی ، سیاسی و بشردوستانه – همه با حقوق زنان در هسته اصلی خود – بسیاری از خانوارها را به آستانه سوق داده اند.
در پاسخ – غالباً خارج از ضرورت محض – تعداد بیشتری از زنان وارد نیروی کار می شوند.
بسیاری از آنها چاره ای جز انجام هر کاری که می توانند پیدا کنند – حتی در حاشیه – فقط برای کمک به قرار دادن غذا روی میز هستند.
و برای کسانی که موفق به کار می شوند ، اغلب در نقش های کم درآمد ، کمتری و غیررسمی قرار دارند.
زنان همچنین سهم گسترده ای از کارهای داخلی بدون حقوق را به دست می آورند.
این یافته ها هنگام مشارکت زنان در تصمیم گیری ، به همان اندازه ناخوشایند است.
هیچ زن در کابینه de facto یا در ساختارهای حاکمیتی فرعی-خاموش کردن صدای آنها در تصمیماتی که مستقیماً زندگی آنها را شکل می دهد ، جایگاه ندارد.
و با این حال ، زنان افغانستان همچنان به جلو می روند.
برخی هنوز راه هایی برای افزایش نگرانی های خود با مقامات de facto ، چه در سطح ملی و چه در سطح محلی – غالباً با هزینه شخصی بسیار پیدا می کنند.
زنان سازمان ملل – به عنوان بخشی از تعهد گسترده تر سازمان ملل در افغانستان – در کنار آنها ایستاده اند.
و ما همچنان با مقامات de facto برای مذاکره در مورد معافیت ها و یافتن راه هایی برای محافظت ، حمایت و توانمندسازی و توانمندسازی سازمان های زنان و زنان به رهبری افغانستان ، درگیر می شویم.
این گزارش ابزاری اساسی در این تلاش ها خواهد بود – به ما در دفاع از تغییر ، پایان دادن به شیوه های مضر و حمایت و پیشبرد حقوق زنان و دختران کمک می کند.
این نکته خاطرنشان می کند که مسئله نابرابری جنسیتی در افغانستان با طالبان آغاز نشده است.
تبعیض نهادینه شده آنها در بالای موانع ریشه دار که زنان را نیز به عقب باز می گرداند ، لایه بندی شده است.
جامعه بین المللی باید با یک دید طولانی مدت پاسخ دهد – به بحران فعلی و در عین حال مقابله با رانندگان سیستمیک نابرابری.
بنابراین ، امروز ، زنان سازمان ملل از شرکای جهانی می خواهند که سه قدم فوری را بردارند:
- اول ، متعهد به تقویت سازمان های جامعه مدنی به رهبری زنان در افغانستان ، از جمله از طریق بودجه طولانی مدت و انعطاف پذیر.
- دوم ، اطمینان حاصل کنید که حداقل 30 ٪ از کل بودجه برای افغانستان از ابتکاراتی که مستقیماً برابری جنسیتی و حقوق زنان را پیش می برد ، پشتیبانی می کند.
- و سوم ، مشارکت معنی دار زنان و دختران افغان را در بحث و گفتگوهایی که بر زندگی آنها و آینده کشورشان تأثیر می گذارد ، تسهیل کنید.
انتخاب هایی که اکنون انجام می دهیم ، آنچه را که ما به عنوان یک جامعه جهانی می خواهیم نشان می دهد.
اگر جهان تحمل پاک کردن زنان و دختران افغانستان را تحمل کند ، این پیام را ارسال می کند که حقوق زنان و دختران در همه جا شکننده و هزینه است.
ما نمی توانیم این سابقه خطرناک را بپذیریم.
زنان و دختران افغان تسلیم نشده اند و ما از آنها دست نمی کشیم.
