در 5 ژوئن گزارش ها تأیید كردند كه اسرائیل مسلح بوده و ظاهراً با شبه نظامیان مسلح در غزه حمایت یا كار می كند. برخی از گزارش ها از این گروه به عنوان “باند” یاد می کنند. گزارش های دیگر رهبر گروه را توصیف می کند ، یاسر ابو شباب ، به عنوان عضو یک قبیله بزرگ در جنوب غزه. ممکن است قبیله های بیشتری نسبت به آنچه که با یاسر ابو شباب در ارتباط است ، فعال یا تشویق شوند. شباب نام واقعی او نیست و نام او یک Nomme de Guerre است ، به این معنی که جزئیات کامل در مورد این گروه همچنان در برخی از رمز و راز است.
از آنجا که جزئیات در برخی از مه شستشو داده می شود ، دشوار است بدانید که آیا این گروه ها به یک جنبش مؤثر ضد هماس تبدیل می شوند. اگر گروه ها هستند باند این امر در گذشته به دلیل غارت و جنایات مشهور است ، نه اینکه به این نتیجه برسند ، احتمالاً آنها توسط افراد متوسط مورد استقبال قرار نمی گیرند. اگر این گروه ها از قبیله ها یا حتی مردان با پیوندها تشکیل شده اند قبایل بادیهین ، سپس این امکان وجود دارد که برای آنها سخت باشد که بتوانند در میان سایر غزه ها حرکت کنند. شایان ذکر است که آیا شبه نظامیان جدید در غزه ممکن است مؤثر باشد و آیا تاریخ به ما می گوید که مسلح کردن شبه نظامیان یک تاکتیک مؤثر است.
اول ، بیایید به آنچه در مورد غزه می دانیم نگاه کنیم. شایان ذکر است که جمعیت غزه به گروههای مختلف تقسیم می شود. افرادی هستند که در سال 1949 سال 1949 به عنوان پناهنده به غزه آمدند و از مناطقی در Negev فرار کردند که بخشی از اسرائیل شد. این افراد احتمالاً بیش از نیمی از جمعیت غزه را تشکیل می دهند. سپس افرادی در غزه وجود دارند که میراث خود را برای افرادی که صدها سال در غزه زندگی می کردند قبل از سال 1948 ردیابی می کنند. این افراد را می توان آن را به عنوان Gazans اصلی خواند. آنها بسیار متفاوت از مواردی هستند که “پناهنده” می گویند.
پناهندگان به اردوگاه هایی مانند خان یونیس ، رافا ، مغزی ، دی اللهاله ، جبلیا ، نوسیرات و شاتی نقل مکان کردند. این اردوگاه ها به ستون فقرات جنبش های سیاسی و مسلح فلسطین تبدیل شدند. آنها همچنین در دهه 1980 و 1990 کانون فعالیت حماس شدند و بدین ترتیب کانون فعالیت تروریستی بودند. غزه غزه ، که سال 1948 را پیش بینی می کند ، کمتر به حماس تمایل دارند.
آیا شبه نظامیان توسط جامعه فلسطین پذیرفته می شوند؟
این بدان معناست که هرگونه تلاش شبه نظامیان مسلح ، باندها یا قبیله ها از نظر نفوذ به جامعه گازان با موانع روبرو می شوند. این امر به این دلیل است که گروه هایی که در یک منطقه ریشه دارند ، ممکن است در دیگران محبوب نباشند ، یا حتی ممکن است مردم را بیگانه کنند. در دهه 1980 ، خانواده ها و قبیله های گازان غالباً درگیر خشونت علیه یکدیگر بودند. این نوع خشونت خانوادگی همچنین برای روستاهای عرب اسرائیل ، جایی که در سالهای اخیر سطح بی سابقه ای از خشونت اسلحه وجود داشته است ، رایج است. این نوع خشونت به این معنی است که مردم اغلب تقسیم می شوند و متحد کردن آنها ، چه از نظر نظامی و چه از نظر سیاسی ، دشوار است.
تاریخ در مورد چالشی که نظامی ها یا کشورها در استخدام یا مسلح کردن قبایل ، مزدوران ، شبه نظامیان یا انواع دیگر گروه های شبه نظامی دارند ، به ما می گوید؟ در دوران باستان ، قبایل غیر معمول نبود که به عنوان کمکی در کنار سازندهای نظامی عادی نقش داشته باشند. علاوه بر این ، معمول بود که وقتی کشورها در جنگ بودند ، غالباً یک سواره نظام از متحدین کوچکتر را به وجود می آورند. به عنوان مثال ، هنگامی که هانیبال در حال جنگ با رم بود ، مجبور شد مردم ایتالیا را استخدام کند زیرا تعداد واقعی کارتاگینیان در ارتش خود با گذشت زمان شروع به کاهش می کردند.
تا قرن پانزدهم و شانزدهم ، مزدوران نقش مهمی در جنگ در بین کشورهای شهر ایتالیا داشتند. این دوران ماکیاولی بود ، که نوشت که مزدوران غالباً “متمایز ، جاه طلب ، (و) غیرقابل توصیف” بودند. با این حال ، مزدوران همچنان توسط کشورهای اروپایی مورد استفاده قرار می گرفتند. بریتانیا مزدوران هسیایی و دیگران را در طول جنگ انقلابی به کار گرفت. این گروه ها به طور کلی مؤثر نبودند. علاوه بر این ، بریتانیا و سایر قدرتهای استعماری غالباً به اتحاد با قبایل متکی بودند تا در زمان جنگ کمک کنند یا صلح را در مرزها حفظ کنند. به عنوان مثال ، در نبرد ایزندلوانا ، ارتش انگلیس که با زولوس مبارزه می کرد ، تعدادی از سربازان بومی محلی را شامل می شد. به عنوان مثال ، نیروهای بومی قاره بومی ناتال ، قبایل را شامل می شدند که با زولوس جنگیده بودند. هنان کورتس در زمان فتح امپراتوری آزتک ، با گروه هایی که در گذشته توسط آزتک ها سرکوب شده بودند ، متحد شد.
در دوران مدرن ، بسیاری از کشورها به دنبال همکاری با قبایل و شبه نظامیان بوده اند. به عنوان مثال ، لارنس عربستان با قبایل کار می کرد که علیه امپراتوری عثمانی در حال شورش بودند. در طول جنگ ویتنام ، ایالات متحده اغلب با مبارزان مونتاگارد که مخالف کمونیست ها بودند ، همکاری می کردند. ایالات متحده همچنین با مردم Hmong در لائوس همکاری کرد. بعداً ، در طول اشغال ایالات متحده در عراق ، ایالات متحده به گروهی به نام پسران عراق یا صحه ، که شبه نظامیان قبیله ای سنی بودند ، اعتماد کرد. اینها در استان انبر متمرکز شدند. رواندا مدتهاست که گروه هایی را در شرق کنگو که از اعضای اقلیت توتسی تشکیل شده اند ، حمایت می کند.
آنچه این تاریخ به ما می گوید این است که یک سنت دیرینه کار با شبه نظامیان قبیله ای ، قبیله ها ، باندها یا مزدوران وجود دارد. با این حال ، از نظر تاریخی این گروه ها توانایی ماندگار برای دستیابی به نتایج ندارند. معمولاً از آنها به عنوان بخشی از یک سیاست استفاده می شود و پس از پایان جنگ معمولاً رها می شوند. در موارد دیگر ، آنها به سادگی از بین می روند. به عنوان مثال ، گروه های “بیداری” سنی در عراق ، پس از ترک ایالات متحده در سال 2011 عراق ، از گرسنگی از منابع گرسنه شدند. برخی از قبایل که از ایالات متحده حمایت می کردند ، همچنان به این نقش بازی می کردند. در حین حمله داعش به عراق ، تعدادی از قبایل در نزدیکی حدیث کمک کردند که حمله داعش را از بین ببرد. اینها شامل قبیله Jughayfa و قبیله آلبو نمر بود. داعش گروه های قبیله ای را که در برابر آن مقاومت کردند ، آزار داد. قبایل سنی سنی مانند شمار مخالف داعش و افراط گرایان مشابه. با این حال ، بسیاری از این قبایل قادر به فعالیت در سطح ملی نیستند ، آنها فقط می توانند به امنیت مناطق خاصی کمک کنند.
استفاده از قبایل و شبه نظامیان معمولاً دولتها را قادر می سازد تا مناطق نفوذی را که در آن مداخله می کنند ، حک کنند. وقتی یک کشور هرج و مرج در مرز یا یک کشور ضعیف وجود دارد ، کشورها اغلب به دنبال مسلح کردن گروه های محلی برای کمک به محافظت از مرزهای خود هستند. این امر می تواند دوباره آتش سوزی شود زیرا گروه ها ممکن است در نهایت به طرد و قتل عام مردم برسند ، یا ممکن است جنگ در یک کشور همسایه را تشدید کنند. به عنوان مثال ، جنگ ویتنام ، کامبوج و لائوس را بی ثبات کرد و این منجر به رنج های بزرگی در طول سالها شد. گروه های اقلیت که به عنوان متحدین مورد سوءاستفاده قرار می گرفتند ، اغلب خیانت می شدند. در شرایط دیگر ، ایالت ها سعی خواهند کرد که با کارتل های مواد مخدر همکاری کنند و یا حتی با آن کار کنند ، به این ترتیب به نظر می رسد که PRI سابق مکزیک در دهه 1980 و 1990 این کشور را اداره کرده است. هنگامی که این کشور شکسته شد ، کشور در یک چرخه وحشیانه خشونت قرار گرفت زیرا کارتل ها از برخی دولت های ایالتی قدرتمندتر شده بودند.
با تکیه بر یک شبه نظامیان قبیله یا قبیله در غزه ممکن است در کوتاه مدت کار کند. با این حال ، در طولانی مدت بعید است که به موفقیت برسد. این تئوری که جان سربازان اسرائیلی از طریق این اتحاد نجات خواهد یافت ، لزوماً توسط تاریخ اثبات نشده است. معمولاً ، هنگامی که ایالت ها فکر می کنند که می توانند اسلحه را به قبیله یا شبه نظامیان به عنوان یک اصلاح کوتاه مدت تأمین کنند ، بعداً متوجه می شوند که آنها به جنگهای پیچیده تری کشیده می شوند. به عنوان مثال ، سرریز از نسل کشی رواندا منجر به جنگ در شرق کنگو به مدت سی سال است. آیا استفاده از پروکسی ها و قبایل و شبه نظامیان در آنجا به رواندا یا کنگو یا هر کس دیگری در دراز مدت کمک کرده است؟ احتمالاً نه همین مسئله را می توان در مورد سودان ، لیبی ، یمن ، سومالی یا بسیاری از ایالت های دیگر که در مورد شکست و جنگ داخلی قرار دارند ، گفت. یک جنگ داخلی طولانی در غزه احتمالاً در دراز مدت به اسرائیل آسیب می رساند.
