طالبان پس از بازگشت به قدرت نزدیک به چهار سال پیش ، مخالفت غیرقابل قبول اعلام کردند. از آن زمان ، آن را بازداشت ، شکنجه یا مجبور به تبعید سکولار ، روزنامه نگاران و فعالان حقوق بشر کرده است.
اکنون به نظر می رسد که رهبران de facto این کشور سرکوب خود را گسترش می دهند تا دانشمندان و روحانیون اسلامی را به دلیل انتقاد عمومی از احکام شدید طالبان یا صرفاً حمایت از سیاست های معتدل تر ، شامل شوند.
عبدال قدیر قنات ، یک روحانی مسلمان در پایتخت افغانستان ، کابل ، یکی از برجسته ترین چهره هایی است که توسط طالبان بازداشت شده است.
یکی از دوستان قنات که خواستار ناشناس ماندن شد ، گفت: “آنها دستان او را گره زدند و او را در یک وسیله نقلیه به همراه پسر خردسال خود دور کردند.”
این دوست ، که همچنین یک روحانی است ، درباره دستگیری قنات در اواخر ماه مه گفت: “تاکنون ، ما نمی دانیم که چرا وی بازداشت شده است یا اتهامات علیه او چیست.” “ما بسیار نگران او هستیم زیرا او دیابت دارد.”
قنات به خاطر صحبت کردن در ذهن خود در برنامه های گفتگوی تلویزیونی و سخنان عمومی شناخته شده است.
قنات و دوستش سیرج الدین نبیل به دلیل انتقاد از حکومت طالبان در یک گردهمایی عمومی بازداشت شده اند. در ماه ژانویه ، قنات و یک روحانی دیگر ، محمود حسن ، پس از انتقاد از انحصار طالبان بر قدرت ، دستگیر شدند.
بشیر احمد حنفی ، یک محقق مسلمان که به طور مداوم از طالبان در استان جنوبی هلمند حمایت می کند ، یکی دیگر از چهره های برجسته در بین افراد بازداشت شده توسط خدمات اطلاعاتی طالبان است.
دوستان حنفی می گویند که وی به زودی پس از انتقاد از ممنوعیت آموزش طالبان برای زنان و دختران نوجوان ، در ماه گذشته از خدمات جاسوسی طالبان بازداشت شد.
گزارش های رسانه ای حاکی از آن است که حنفی به مدت هشت ماه به حبس محکوم شده و به مدت دو سال به دلیل “تحریک افکار عمومی علیه سیستم فعلی (سیاسی)” از سفر به خارج از کشور منع شده است.
آزادی رادیو بارها و بارها برای اظهار نظر به سخنگوی آژانس اطلاعات طالبان ، خلیل هامراز نزدیک شد ، اما او پاسخ نداد.
صفیا آریفی ، یک مبارز حقوق بشر ، به آزادی رادیو گفت که طالبان هیچ تحمل برای مخالفت یا انتقاد نشان نداده است.
وی گفت: “رفتار طالبان با متهم هیچ اصولی یا قانونی را در نظر نمی گیرد.” “آنها حتی به خانواده های بازداشت شدگان اطلاع نداده اند.”
اوبید الله باهیر ، همکار سابق مرکز آسیای جنوبی در دانشکده اقتصاد لندن ، گفت: تئورکنادی هایی مانند طالبان “اغلب تصمیم گیری های سیاسی را با آموزه های مذهبی در هم می آمیزند” ، که هیچ حاشیه ای برای اختلاف نظر ، مخالفت یا انتقاد باقی نمی گذارد.
او سرکوب طالبان بر محققان مذهبی را به عنوان خودکشی می داند.
وی گفت: “این یک روش سریع و مطمئن برای بیگانه کردن جمعیت محلی و ضربه زدن به جبهه محبوبیت است.”
بر خلاف رژیم وحشیانه خود در دهه 1990 ، دولت فعلی طالبان سانسور را به تدریج تحمیل کرده است. این امر با هدف قرار دادن بخش های مختلف جامعه افغانستان ، مخالفت را سرکوب کرد.
در ابتدا با انتقاداتی از طرف رسانه های افغانستان و تظاهرات اعتراضی زنان ، بازنشستگان و کشاورزان تحت تأثیر سیاست های سخت آن روبرو شد.
این رسانه های مستقل افغانستان را از بین برده و مطبوعات بین المللی را به شدت از دسترسی به کشور محدود کرده است. این کشور صدها نفر از فعالان ، دانشگاهیان و روزنامه نگاران را شکنجه و بازداشت کرده است تا فرهنگ سانسور و ترس را ترویج کنند.
باهیر گفت: “این درک وجود دارد که عواقبی برای عبور از یک خط وجود دارد که به وضوح تعریف نشده است.” “اما هر چیزی که حتی به انتقاد همگرایی همگرایی داشته باشد تحمل نمی شود و پس از آن مجازات می شود.”
