وقتی رئیس جمهور موقت سوریه احمد الشارا هفته گذشته برای اولین سفر رسمی خود به اروپا وارد کاخ élysée شد ، فرش قرمز فقط یک تشریفات دیپلماتیک نبود. این نمادی از جاه طلبی های مجدد فرانسه در خاورمیانه و سیگنالی بود که تاریخ ممکن است خود را به روش های خطرناک و عمیقاً بدبینانه تکرار کند.
امانوئل ماکرون ، که سال گذشته را صرف تماشای آن کرده است نفوذ فرانسه در آفریقا به نظر می رسد که در حال تغییر مسیر سیاست خارجی خود به سمت شرق است و ارواح امپراتوری را در همان منطقه فرانسه احیا می کند که فرانسه زمانی تحت وظیفه استعماری اداره می شد.
شارا ، فرمانده سابق گروه جهادی ، Hay’at Tahrir Al-Sham ، که پیوندهای عمیق تاریخی با القاعده دارد ، اکنون خود را در مرکز دیپلماسی اروپایی می یابد. فرانسه-هنگامی که با صدای بلند محکوم به قساوت های دوران اسد شد-نه تنها درگیر شدن با شارا ، بلکه به طور جدی او را به پاریس دعوت کرد و با وجود گزارش های معتبر از خشونت مداوم تحت دولت جدید خود ، او را به پاریس دعوت کرد.
ماکرون به طور علنی از وی خواست که از “همه سوری ها بدون استثنا” محافظت کند ، به دنبال قتل های جمعی که به طور نامتناسب بر جوامع اقلیت مانند علویان و دروز تأثیر گذاشته است. با این حال ، در پشت درهای بسته ، فرانسه به نظر می رسد بیشتر علاقه مند به تضمین معاملات تجاری و جایگاه های ژئواستراتژیک نسبت به پاسخگو بودن هر کسی است.
این جلسه را نمی توان در انزوا مشاهده کرد. تأثیر فرانسه در آفریقا با موجی از احساسات ضد فرانسوی ، کودتای نظامی و افزایش رقابت از روسیه و چین مورد ضرب و شتم قرار گرفته است. در سالهای اخیر ، سربازان فرانسوی از چندین کشور آفریقایی اخراج شده اند ، و پاریس شاهد فروپاشی شبکه های نفوذی نئوکولونیکی آن است که بر اساس پایگاه های نظامی ، صنایع استخراجی و دستکاری سیاسی ساخته شده است.
از دست دادن آفریقا به عنوان یک زمین بازی نئوکولونی ، ماکرون را وادار کرده است که به جای دیگری نگاه کند ، و سوریه با زیرساخت های خرد شده و نیاز ناامیدانه به بازسازی ، فرصتی رسیده است.
علائم این تغییر در حال حاضر قابل مشاهده است. فقط چند روز قبل از بازدید شارا ، غول حمل و نقل و لجستیک فرانسوی CMA CGM برای اجرای بندر استراتژیک Latakia یک قرارداد 30 ساله امضا کرد. این حرکت به فرانسه یک اهرم اقتصادی قدرتمند می دهد پس از اسد سوریه و یک ردپای فیزیکی در سواحل مدیترانه.
گسترش اقتصادی تحت پوشش دیپلماسی
این دسترسی بشردوستانه نیست. این گسترش اقتصادی تحت پوشش دیپلماسی است. پاریس فقط به بازسازی سوریه کمک نمی کند. این شرایط این بازسازی را به نفع منافع فرانسوی تنظیم می کند.
در همین زمان ، لفاظی ماکرون در مورد حقوق بشر توخالی می شود. وی از مردی که هنوز مشمول ممنوعیت سفر سازمان ملل متحد بود ، استقبال کرد ، که رهبری آن از شورش اسلامی پدید آمد و توسط سازمان های غیردولتی متهم به عدم موفقیت در عناصر افراطی در رده های خود بود.
ماکرون خواستار عدالت و گنجاندن مبهم شد ، اما این موارد به سرعت با بیانیه هایی که از “بلند کردن تدریجی” تحریم ها حمایت می کنند ، پیروی می کردند ، و این نشان می داد که فرانسه اگر به معنای برنده شدن در قراردادها و نفوذ باشد ، مایل است از خونریزی غافل شود. همان ماکرون که پناهندگی هزاران پناهنده سوری را که از سیاست های مرزی سخت در سراسر اروپا حمایت می کردند ، انکار کرد ، اکنون یک رهبر سوریه را با گذشته خشونت آمیز در آغوش می گیرد.
این دوگانگی جدید نیست. میراث استعماری فرانسه در سوریه ، قدمت آن به دهه 1920 ، با سرکوب وحشیانه قیام ها ، تقسیم جوامع و تحمیل سیستم های سیاسی اروپا بر جوامع عرب تعریف شد. فرانسوی ها انكلاوهای فرقه ای ایجاد كردند ، دمشق را در سال 1925 بمباران كردند و نظم سیاسی شکسته ای را پشت سر گذاشتند كه امروز همچنان به تعقیب منطقه ادامه می دهد.
آخرین اقدامات ماکرون حاکی از آن است که طرز فکر استعماری هرگز از بین نرفت. به سادگی تکامل یافت. جایی که زمانی که این ابزارها پادگان های نظامی و حاکمان عروسکی بودند ، امروز آنها قراردادهای لجستیکی ، شناخت دیپلماتیک و کمک های اقتصادی مشروط هستند.
منتقدین در فرانسه ساکت نبوده اند. از سمت راست و محافظه کاران اصلی ، بسیاری از دعوت های شارا را به عنوان بی پروا محکوم کرده اند و آن را خیانت به ارزشهای فرضی فرانسه می نامند. رهبر راست افراطی ، مارین لو پن ، این جلسه را “تحریک آمیز و غیرمسئولانه” توصیف کرد ، در حالی که دیگران به پوچی میزبانی از چهره با وابستگی های تروریستی شناخته شده اشاره کردند.
در دنیایی که به طور فزاینده ای نسبت به استانداردهای مضاعف غربی شک و تردید دارد ، بیش از حد فرانسه به رژیم جدید سوریه خطر مقاومت در برابر ضد استعماری-نه فقط در سوریه ، بلکه در سراسر جهان عرب-. شرط بندی ماکرون ممکن است قراردادها و عناوین کوتاه مدت را خریداری کند ، اما این امر باعث می شود که روابط بلند مدت را مسموم کند و همان نارضایتی را که فرانسه را از آفریقا بیرون کشید ، نادیده بگیرد.
شارا ، که تعهد خود را به کثرت گرایی یا عدالت ثابت نکرده است ، شریک قابل اعتماد نیست. او ابزاری است ، یک فرانسه امیدوار است که شکل و کنترل کند. اما با انجام این کار ، پاریس بار دیگر خود را با نیروهای اقتدارگرایی و سرکوب آن که یک بار ادعا می کرد با آن مخالفت می کند ، هماهنگ می کند.
نویسنده ، همکار در مجمع خاورمیانه ، یک تحلیلگر و نویسنده سیاست مستقر در مراکش است. او را در X دنبال کنید: AmineAyoubx.
