داستان: سایه‌های روشن در دامان البرز
در دل کوه‌های البرز، جایی که مه صبحگاهی با آواز پرندگان درهم می‌آمیزد، روستایی کوچک به نام یوش آرامیده بود. اینجا زادگاه نیما یوشیج، شاعر نوگرای ایران بود. داستان ما از جایی آغاز می‌شود که پیرمردی به نام مرشد، در کنار آتشِ کرسی، برای نوه‌هایش از زندگی و اشعار نیما سخن می‌گفت.
مرشد با چشمانی که گویی از هزاران داستان سرشار بود، شروع کرد: «نیما، مانند کوه‌های البرز، استوار و ریشه‌دار بود. او با شعرهایش، مانند رودخانه‌ای خروشان، سنت‌های کهن را به سوی دریای نوگرایی هدایت کرد. شعر "افسانه" او، مانند فانوسی در تاریکی، راه را برای شاعران پس از خود روشن کرد.»
یکی از نوه‌ها پرسید: «پدربزرگ، چرا نیما این‌قدر مهم است؟»
مرشد لبخندی زد و پاسخ داد: «او مانند باغبانی بود که درختان کهن شعر فارسی را هرس کرد تا شاخه‌های تازه برویند. او به ما آموخت که شعر می‌تواند مانند زندگی، ساده و صمیمی باشد. در شعر "ققنوس"، او از مرگ و تولد دوباره سخن گفت، گویی از فلسفه‌ای عمیق درباره زندگی و امید پرده برداشت.»
نوه‌ی دیگر با کنجکاوی پرسید: «آیا شعرهای او فقط برای ایران بود؟»
مرشد سر تکان داد و گفت: «نه، فرزندم. نیما با شعرهایش به جهانیان نشان داد که فرهنگ ایران، مانند قالی‌های دست‌باف ما، پر از رنگ‌ها و نقش‌های گوناگون است. او در شعر "خانه‌ی سریویلی" از تنهایی انسان در دنیای مدرن سخن گفت، موضوعی که برای همه‌ی مردم جهان آشناست.»
مرشد ادامه داد: «نیما در شعرهایش از طبیعت الهام می‌گرفت. او کوه‌ها، رودخانه‌ها و درختان را به نمادهایی از مقاومت، جریان زندگی و ریشه‌داری تبدیل کرد. در شعر "داروگ"، او از پرنده‌ای سخن گفت که در طوفان می‌خواند، گویی از امید و پایداری در برابر سختی‌ها می‌گفت.»
نوه‌ها ساکت بودند، گویی در دنیای شعرهای نیما غرق شده بودند. مرشد با صدایی آرام گفت: «نیما نه تنها شاعر، بلکه معلمی بود که به ما آموخت چگونه با قلب خود بنویسیم و زندگی کنیم. او در شعر "مه" از ابهام و پیچیدگی زندگی سخن گفت، گویی از فلسفه‌ای عمیق درباره انسان و جهان پرده برداشت.»
مرشد با نگاهی به آتش کرسی، ادامه داد: «شعرهای نیما مانند آینه‌ای هستند که فرهنگ و تاریخ ایران را بازتاب می‌دهند. او در شعر "خانواده‌ی سرباز" از فداکاری و عشق به وطن سخن گفت، موضوعی که برای همه‌ی ایرانیان مقدس است.»
نوه‌ها با چشمانی درخشان به مرشد نگاه کردند. یکی از آن‌ها پرسید: «پدربزرگ، چگونه می‌توانیم مانند نیما باشیم؟»
مرشد لبخندی زد و گفت: «با قلب خود بنویسید، با طبیعت هم‌آواز شوید و از فرهنگ خود الهام بگیرید. نیما به ما آموخت که شعر، مانند زندگی، باید صادقانه و پر از احساس باشد.»
با ما در مرشدی همراه شوید
این داستان، مانند شعرهای نیما، تلاشی است برای حفظ و انتقال فرهنگ غنی ایران. با ما همراه شوید تا از طریق داستان‌ها و اشعار، به عمق تاریخ و هنر این سرزمین قدم بگذاریم.
تصویر بالا تزئینی است
این داستان با الهام از زندگی و اشعار نیما یوشیج، به بررسی تأثیر او بر ادبیات ایران و جهان می‌پردازد. با استفاده از نمادها و تصاویر زنده، سعی شده است تا فرهنگ و فلسفه‌ی ایرانی به شیوه‌ای جذاب و آموزنده ارائه شود.
