هفتاد و هفت سال پیش ، بر روی یک زمین از ولز بزرگتر از ولز ، معجزه ای اعلام شد: نه زمزمه نشود ، مذاکره نشود ، بلکه با رعد و برق کامل مردم که سرنوشت خود را پس می گیرند اعلام شد. اسرائیل از هولوکاست متولد نشده است. علی رغم آن متولد شد.
نیروهایی که به دنبال از بین بردن مردم یهود بودند – از طریق گتوها ، اتاقهای گاز و قتل های جمعی – به طرز چشمگیر و شاعرانه ای قابل تصور شکست خوردند: یک قوم خونین اما ناگسستنی زندگی را انتخاب کردند ، ناعادلانه ، غیرقابل برگشت و برای همیشه.
در 14 مه 1948 ، دیوید بن گوریون در مقابل تاریخ ایستاد ، نه به عنوان یک متقاضی بلکه به عنوان یک معمار ، و به حقیقت می داد که هیچ استبداد ، هیچ نسل کشی ، نمی تواند سکوت کند. بازگشت اسرائیل توسط دنیای گناهکار هیچ عمل خیریه ای نبود. این بازگشت تاریخ بود ، لحظه ای که تبعید به حاکمیت تسلیم شد. هنگامی که رویاها ، سرسختانه در قرن ها پراکندگی حفظ می شدند ، شکل پرچم ، یک زبان ، یک قوم متولد شده را به دست آورد.
امسال ، همانطور که ما روز استقلال را علامت گذاری می کنیم ، به ما خواسته می شود که نه تنها به یاد بیاوریم بلکه شاهد باشیم. بقای اسرائیل به خودی خود توبیخ است برای کسانی که هنوز در نفرت قدیمی ترافیک می کنند. با این حال ، بقا به تنهایی اندازه گیری کامل دستاورد اسرائیل را توضیح نمی دهد. صرفاً اسرائیل تحمل نمی کند. این است که او ، بارها و بارها ، ساخت ، نوآوری و در آغوش آینده را با آغوش باز انتخاب کرد.
در طی چند دهه ، یک سرزمین بی ثمر به یک جامعه شکوفا تبدیل شد ، یک کشور نوپا که مشارکتهای فناوری و علمی آن جهان را غنی کرده است. مکانی که دموکراسی ، غالباً کثیف و مشاجره ، با این وجود به عنوان الگویی در منطقه ای که مدتها توسط استبداد ویران شده است ، ایستاده است.
و با این حال ، زمین همچنان به لرزه در می آید. خاطره حمله حماس به اسرائیل و مگا-آژانس در 7 اکتبر ، 2023 ، هنوز هم خام و خونریزی ، به ما یادآوری می کند که نفرت از اولین دشمنان انیمیشن اسرائیل به پشته زباله های تاریخ منتقل نشده است. این ماندگار است ، و به اشکال جدید جهش می یابد ، که در منافقین جدید پوشیده شده است. غالباً ، هنگامی که خون یهود ریخته می شود ، جهان برابر می شود. غالباً ، سکوت قدیمی برمی گردد و ماسک پیچیدگی اخلاقی را می پوشد.
اگر دشمنان اسرائیل هرج و مرج را اسلحه کنند ، اسرائیل و متحدین واقعی او باید امید را سلاح کنند. نه امید کم خونی به شعارها بلکه یک امید عضلانی و استراتژیک که به سیاست ، دیپلماسی و عمل تبدیل شده است.
توافق ابراهیم ، به عنوان مثال ، نه فقط یک دستاورد دیپلماتیک بلکه یک انقلاب توسعه نیافته است. امضای آنها اسطوره ای را که دشمنی بین یهودیان و عرب ها تغییر ناپذیر بود ، متلاشی کرد.
آنها به سمت آینده ای حرکت کردند که در آن سعادت مشترک ، شناخت متقابل و حتی دوستی می تواند جایگزین شکایت و جنگ شود. با این حال ، اغلب اوقات ، این توافق نامه ها به عنوان غنائم به جای ابزار رفتار می شوند. پتانسیل تحول آمیز آنها تا حد زیادی خفته باقی مانده است ، سرمایه دیپلماتیک آنها بی حد و حصر است.
آنچه اکنون مورد نیاز است ، مراسم دیگری نیست ، بلکه یک جنبش است – ائتلافی که با روحیه توافق نامه ها متحرک شده است ، قادر به تغییر شکل خاور میانه و به چالش کشیدن صعود ایدئولوژی های افراطی است. ملل که جرات دستیابی به اسرائیل را داشتند ، اکنون باید حتی بیشتر جرات کنند.
آنها با هم ، آنها باید یک بلوک جدید را جعل کنند ، نه صرفاً با عادی سازی ، بلکه مصمم است که در برابر رادیکالیسم که می خواهد یک بار دیگر منطقه را درگیر کند ، عقب نشینی کند. بلوک قادر به صحبت با یک صدا در سازمان ملل و سایر انجمن های جهانی ، به چالش کشیدن مشروعیت حرکات که باعث تجدیدنظر می شود ، به فرزندان خود می آموزد که از آنها متنفر باشند و امپراطوری از ترس را بر ویرانه های زندگی خرد شده بسازند.
تصور کنید که اگر اسرائیلی ها ، اماراتی ها ، بحرین ها ، مراکشی ها ، سودان ها و دیگران در کنار هم ایستاده باشند ، نه فقط در تجارت بلکه در وجدان ، چه چیزی می تواند انجام شود. یک خاورمیانه را تصور کنید که سازندگان ، رویای و مبتکران سازندگان بمب و واعظان مرگ را غرق کنند.
این آرمان گرایی ساده لوح نیست. این یک ضرورت است اگر ما بخواهیم آینده را از گروگان گیری توسط کسانی که عبادت می کنند ، از گروگان گرفته شود.
پیروزی های اسرائیل بسیار است و آنها محدود به میدان نبرد نیستند. آنها در شهرهای پر رونق دیده می شوند که از گرد و غبار رشد می کنند ، در پیشرفت های پزشکی و فناوری که جان خود را به مراتب فراتر از مرزهای او نجات داده اند ، در فرهنگ ، هنر و موسیقی که در برابر همه شانس ها اعلام می کنند – نشاط مردم که از خاموش شدن خودداری کردند.
“در اسرائیل ، برای واقع گرایانه ، شما باید به معجزه اعتقاد داشته باشید”
همانطور که بن گوریون یک بار مشاهده کرد: “در اسرائیل ، برای واقع گرایانه ، باید به معجزه اعتقاد داشته باشید.” با این حال ، معجزه واقعی نه فقط در بقا نهفته است ، بلکه در انتخاب ، هر روز دوباره ساخته شده است ، زندگی ، ساخت و امید است.
در این مورد 77 روز استقلال ، ما نه تنها برای جشن گرفتن آنچه به دست آمده است ، بلکه برای شناخت کارهایی که باقی مانده است ، خوانده می شود. توافق نامه ابراهیم پایان سفر نیست. آنها سرآغاز یک فصل جدید هستند ، یک سمفونی ناتمام که خواستار هادی های جسورانه است ، رهبران مایلند لحظه ای را به دست بگیرند و آن را در تاریخ شکل دهند.
نیروهای نفرت از بین نرفتند. اما هیچ روحیه ای غیرقابل تحمل که اسرائیل را به وجود آورد ، او را از طریق جنگ و محاصره پایدار نکرد ، او را قادر ساخت تا عزاداری را به موسیقی تبدیل کند و تراژدی را به پیروزی برساند.
احترام به اسرائیل امروز این است که خود را به مبارزاتی که او مظهر می کند ، برگردانیم: دفاع از تمدن علیه بربریسم ، اصرار بر امید به ناامیدی ، انتخاب بی نظیر زندگی در طول مرگ.
am yisrael chai یک شعار نیست بلکه یک میثاق ابدی است. مردم زندگی می کنند. یک ملت رونق می گیرد. یک رویا ، ضرب و شتم اما ناگسستنی ، تحمل می کند.
نویسنده مدیر اجرایی ما به اسرائیل ایمان داریم.
