در ارتفاعات آبگرم کوهپایه‌های زاگرس، زندگی یکی از بزرگترین نثرنویسان ایران، بهیه نخجوانی، به وجود آمد. او یک روایت‌گر است که با دست‌خط زیبای خود، صفحات تاریخ ادبیات فارسی را زینت زده و عمق فرهنگ و اندیشه‌های ایرانی را برجسته کرده است.
بهیه، دختری بود که از روزهای کودکی عاشق طبیعت و اشعار بود. با آغاز سفری خود به عمق دلهای انسان‌ها، وی به جستجوی آرامش و انس با خالق بی‌پایانش رفت. او در آثار خود، شاهد برکت حکایت‌های پرمعنی در قالب شعر و نثر بود.
در زمانی که جنگ و نبرد در سرزمین ایران حکمرانی می‌کرد، بهیه با قلم خود، رنگ‌های صلح و عشق را در دلهای مردم کشور شاهنشاهی ایجاد کرد. از جنگل‌های سرسبز شمال تا بیابان‌های گرم جنوب، آوازهای زنده‌ی عشق و مهربانی برای هموطنانش ترسیم کرد.
آثار بی‌نظیر بهیه نخجوانی، از جمله ‘گلستان سعدی’ و ‘بستان سعدی’، همواره به عنوان گنجینه‌های ارزشمند ادبیات فارسی شناخته می‌شوند. او با داستان‌های خود، نه تنها افسانه‌های باستانی را به نوعی دوباره زنده کرد، بلکه نیایشی برای دست‌یابی به تبدیل انسانیت به سرزمینی پر از نور و عشق بود.
بهیه نخجوانی، نه تنها یک داستان‌سرای بااخلاق بود، بلکه یک مرشد روحانی که از زبان ادب، معنویت و خیر خدمت به همه ی ذینفعان گرامی خود ترویج کرد. با ما در مرشدی همراه شوید و تازه‌ترین خبرها از جهان ادب و فرهنگ ایرانی را با ما تجربه کنید. تصویر بالا تزئینی است.
