سخنرانی 23 سپتامبر دونالد ترامپ در مجمع عمومی سازمان ملل هرگز ظریف نبود. درست برای شکل گیری ، رئیس جمهور آمریكا آنچه را كه به طور سنتی برای دیپلماسی است ، تبدیل به یك دیدنی از ناسیونالیستی ناسیونالیستی ، بی اعتنایی به نهادهای چند جانبه و تحقیر برای ایده آل هایی است كه سازمان ملل متحد برای حمایت از آن روبرو هستند. با این حال ، آنچه بیشتر از همه امسال برجسته بود ، فقط توهین ترامپ برای خود سازمان ملل نبود ، بلکه او آن را به عنوان “باشگاهی برای ضعف” که “هرگز یک مشکل واقعی را حل نکرده است” مسخره کرد ، بلکه سکوت عمدی او در یکی از بحران های ماندگار جهان ، ویرانی غزه و ادعای مردم فلسطین برای عدالت.
این حذف تصادفی نبود. ترامپ مدتهاست که با ترکیبی از نابینایی ایدئولوژیک و محاسبه معامله ای به درگیری اسرائیل و فالستین نزدیک شده است. سخنرانی وی ، که با دعوت از حاکمیت ، “آمریکا اول” ملی گرایی و اخراج های عذاب آور حاکمیت جهانی ، یک پیام ساده را تأکید کرد ، فلسطین عدالت خود را در دنیایی که توسط Strongmen تعریف شده است ، پیدا نمی کند. حتی به عنوان چندین کشور غربی ، از جمله چندین در اروپا ، در ماه سپتامبر به رسمیت شناختن به فلسطین ، وضعیت ترامپ ، که توسط گروههای رو به رشد جهانی رهبرانی که بی اعتمادی وی برای چند جانبه گرایی به اشتراک می گذارند ، به رسمیت شناختند ، این شناخت ها را تقریباً بی معنی دانست. هنگامی که بلندترین و قدرتمندترین صدا در اتاق ، موسساتی را برای اجرای قوانین بین المللی مسخره می کند ، شناخت کمی بیشتر از نمادگرایی می شود.
عدم ذکر غزه ترامپ صرفاً شکافی در سخنرانی نبود. این یک سیگنال سیاسی بود. ماه ها ، تصاویر مربوط به محلات بمباران شده ، تلفات گسترده غیرنظامیان و خواستار ناامید کننده برای امداد بشردوستانه ، نوار غزه را در چشمان جهان تعریف کرده است. با این حال ، اظهارات سازمان ملل ترامپ حتی از تصدیق درد و رنج خودداری کرد. در عوض ، او در دفاع از “متحدین که در برابر ترور ایستاده اند” ، یک ژست نه چندان ظریف نسبت به اسرائیل ، بدون نامگذاری مستقیم آن ، دو برابر شد. این حذف با دفترچه بازی “Strongman” سازگار است.
همانطور که گیدئون راچمن استدلال می کند سن قویرهبران معاصر با درخواست مخاطبان داخلی از طریق ناسیونالیسم و پیش بینی قدرت ، در حالی که با هنجارهای بین المللی بی ربط یا حتی خصمانه رفتار می کنند ، شکوفا می شوند. Strongmen به ندرت سرمایه سیاسی را در همدلی برای مردمان بدون تابعیت یا خواستار سازش پیدا می کند. در دنیای ترامپ ، فلسطینی ها یا مزاحمت یا مانع هستند ، هرگز حوزه انتخابیه ای که ارزش دفاع از آن را ندارد. بنابراین سکوت او در مورد غزه اعلامیه ای بود ، فلسطینی ها جایی در روایت سیاست Strongman ندارند.
تضاد بین ترامپ و رئیس جمهور اندونزی Prabowo Subianto نمی توانست واضح تر باشد. فقط چند روز قبل ، Prabowo از سخنان خود در سازمان ملل خود برای صدور دفاع پرشور از علت فلسطین استفاده کرد و خواستار اقدامات فوری بین المللی برای متوقف کردن حملات اسرائیل و بازگرداندن عزت به غیرنظامیان غزه شد. برای Prabowo ، یک رهبر با جاه طلبی های قوی خود ، فلسطین فقط یک مسئله اخلاقی نیست بلکه یک موضوع استراتژیک است. Prabowo با هماهنگی خود با علت فلسطین ، مشروعیت خود را در خانه تقویت می کند ، جایی که حمایت عمومی از فلسطین عمیق است و اندونزی را به عنوان یک سنگین وزن اخلاقی در جهان اسلام قرار می دهد. با این حال ، ترامپ با بدبینی مارک تجاری خود ، لفاظی مانند “وضعیت عملکرد” را از بین برد.
بخوانید: کمیسیون تحقیق سازمان ملل ، رئیس جمهور اسرائیل ، نخست وزیر را به تحریک نسل کشی در غزه متهم می کند
لحن تحسین برانگیز وی حاکی از آن است که دفاع پرابوو از فلسطین چیزی بیش از تئاتر سیاسی طراحی شده برای مصرف داخلی است. و به نوعی ، ترامپ درست بود – Prabowo ، مانند سایر افراد مشتاق مشتاق ، می فهمد که سیاست خارجی می تواند به عنوان مرحله ای برای تحکیم قدرت عمل کند. اما Sneer ترامپ همچنین چیزی تاریک تر را فاش کرد: جهان بینی که در آن درخواست های عدالت ، همبستگی یا حقوق بشر به عنوان خنده دار رفتار می شود. از نظر ترامپ ، رهبرانی مانند Prabowo ممکن است در مورد غزه صحبت کنند ، اما قدرت در نهایت متعلق به کسانی است که غزه را نادیده می گیرند و با متحدین قوی تر و ثروتمند مانند اسرائیل ایستاده اند.
طنز ظالمانه از موج شناخت ماه سپتامبر برای فلسطین توسط کشورهای غربی این است که دقیقاً در لحظه ای که نظم جهانی کمترین توانایی را دارد که به رسمیت شناختن به تغییر معنی دار ترجمه شود. کشورهای اروپایی که به رسمیت شناخته شده اند ، بدون شک تصور می کردند که خود را در سمت راست تاریخ ایستاده و تأیید حق فلسطینی ها را برای خودمختاری تأیید می کنند. با این حال ، در عمل ، این حرکات نمادین با واقعیت سیاست قدرتمند به سبک ترامپ برخورد می کنند.
تری م. مو ، در مسیر قدرت: ظهور ریاست جمهوری Strongman، توضیح می دهد که چگونه رهبرانی که به قدرت های اجرایی وسیع فرمان می دهند می توانند هنجارهای نهادی را با سکته مغزی قلم ابطال کنند. ترامپ این را مثال می زند. حتی اگر یک اجماع بین المللی در اطراف فلسطین شکل بگیرد ، یک رئیس جمهور ایالات متحده متعهد به تضعیف نهادهای چند جانبه می تواند اجرای قانون را فلج کند. شورای امنیت سازمان ملل متحد گروگان قدرت وتو ایالات متحده است. دادگاه کیفری بین المللی به عنوان “نامشروع” مورد تمسخر قرار می گیرد. و بنابراین ، ماشین آلات که ممکن است به رسمیت شناختن به پاسخگویی یا دولت بودن تبدیل شود ، توسط تحقیر Strongman برچیده می شود. به رسمیت شناختن بدون اجرای تئاتر است ، و سخنرانی ترامپ در سازمان ملل متحد با وضوح بی رحمانه به خانه آن را سوار کرد.
ترامپ تنها نیست. سخنان وی صدای سایر افراد قوی ، از ولادیمیر پوتین گرفته تا نارندرا مودی ، که به طور سیستماتیک ایمان را به نهادهای چند جانبه از بین برده اند ، تکرار کرد. با هم ، این رهبران نمایانگر یک تغییر جهانی به دور از دیپلماسی ناشی از اجماع به سمت سیاست قدرت معامله هستند. برای فلسطین ، این تغییر ویرانگر است. علت ای که حرکات همبستگی متحرک و قطعنامه های الهام بخش در سازمان ملل متحد در حال حاضر توسط رهبران بیشتر علاقه مند به تعرفه ها ، حاکمیت و ناسیونالیسم فرهنگی نسبت به عدالت برای مردمان بی تاب است. پیامدها فراتر از فلسطین است. از آنجا که ترامپ سازمان ملل متحد را به دست آورد و از شکست های خود خندید ، پیام به سایر درگیری ها ، از اوکراین تا میانمار ، غیرقابل توصیف بود ، راه حل های چند جانبه منسوخ است. سن Strongmen عصری است که در آن قدرت بلندتر از قانون صحبت می کند و در چنین سنی ، فریادهای غزه برای عدالت همیشه غرق می شود.
سخنرانی سازمان ملل دونالد ترامپ فقط از این نهاد کم نمی کند. این امید فلسطینی ها را که ده ها سال است ، به دنبال حقوق بین الملل و همبستگی جهانی به عنوان زندگی خود بودند ، کاهش یافت. ترامپ با نادیده گرفتن غزه ، با عصبانیت به رهبرانی مانند Prabowo که از آن استفاده می کردند ، و مسخره کردن مؤسساتی که برای رسیدگی به چنین بحران هایی طراحی شده اند ، ترامپ تأیید کرد که مبارزات فلسطین در دنیای تحت سلطه قدرتمند بیهوده است. به رسمیت شناختن غربی فلسطین در ماه سپتامبر ممکن است یک پیروزی نمادین باشد ، اما در صورت عدم اجرای اجرای ، هیچ چیز در زمین تغییر نمی کند. نیرومند مانند ترامپ اطمینان می دهد که چنین حرکاتی توخالی ، به راحتی برکنار و از نظر سیاسی بی اثر باقی می مانند. در تجزیه و تحلیل نهایی ، سخنان ترامپ بیش از عملکرد Nationalist Bravado بود. این یادآوری بود که در عصر قوای ، عدالت برای فلسطین و برای افراد محاصره شده غزه صرفاً به تأخیر نمی افتد. به طور نامحدودی انکار می شود.
نظر: جنایات اسرائیل در غزه و اعتبار کمرنگ ایالات متحده
نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسنده است و لزوماً منعکس کننده سیاست تحریریه مانیتور خاورمیانه نیست.
